< terug
de rode tijding
Er zijn twee
zijden aan jouw zijn,
binnenin een ontelbaar
aantal gezichten, eeuwig
zijn onze verhalen
zonder verandering
geschreven en
herschreven
wachtend op een grote
zondvloed steekt de tijd
ons einde langzaam aan,
de ronde zachtheid
je silhouette die uit mijn
herinnering vervliegt
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
aan jouW zijn?
heel indringende inhiud, graag gesmaakt stormvonk: Dank je voor de correctie,
groet - ivo
een zeer indringende gedachte die zindert in de ogen van wie leest ...
krachtig mooi geschreven stormvonk: Dank je, mijn vrouw zei juist dat ik niets licht kan schrijven en nu moet ik dringend gaan bewijzen dat ik dat wel kan....getting in touch with my inner Sonneveld - abjento
zat daarnet nog te denken hoe contouren vervagen, gezichten wazig wortden stormvonk: Ouder worden h?
groet - aquaangel
herinneringen moet je vasthouden niet laten wegvliegen!
mooi stormvonk: Het heeft wel iets hoor, het zachter worden met de tijd
groet - thiefenthal
Je silhouet dat uit mijn herinnering vervliegt (sorry dat ik zo lastig moet binnenvallen in dit overigens uitstekende gedicht) Tijd heelt alle wonden en maakt scherpe kanten tot ronden. Ik ben dan weer tegendraads: door het afgeronde geheel zie ik af en toe nog die voormalige scherpe kanten opflakkeren... stormvonk: Ik ben dus niet alleen - lucky
zonder meer mooi stormvonk: Dank je Lucky,
groet - anne
Heel mooi hoe je alles tracht vast te houden wat was en toch vaststelt dat het verwatert, ook al wil je het niet. stormvonk: Ja, en ik ben dan toch nog jong(hoewel mijn dochter vindt van niet)
groet
|