|
< terug
angor
een leven lang elke dag
opstaan met pijn en stress
aders groeien langzaam dicht
mijn hart kan het niet meer aan
niet meer sporten en wandelen
die olifant drukt zo hard daar
op de plek waar mijn borst is
het ziekenhuis is vaak mijn thuis
dan ben ik in veilige haven
mijn god kom mij maar halen
want deze pijn is niet te vertalen
ik kan er echt niet meer om heen
hoe red ik dit nog allemaal alleen
h.d
feedback van andere lezers- ivo
meer een noodkreet dan een gedicht ... en vooral een roep in het duistere duister waar misschien iemand is ...
alleen is slechts een illusie die spreekt als de rest zwijgt, maar is het omdat men zwijgt, dat men er niet meer is?
Het ritme van het ziekenhuis is een ritme dat je meeneemt in een leven dat geleefd wordt en als men pijn heeft en vergaat van de miserie in het rood, dan voelt het ziekenhuis als een redder in nood. Maar of hetgeen je overkomt nu het einde hoeft te zijn?
Ik zou je zeggen kijk eens rondom je en kijk eens wat je allemaal hebt en vergeet eens te kijken naar wat je niet meer hebt?
sterkte Hilde ... een zweverige geest uit het donkere websteknet. - mariebeau
spreekt zoveel wanhoop uit dit gedicht, maar maar toch....Aan elke donkere wolk zit een gouden randje, zegt een spreekwoord, maar ja, het duurt soms h??l lang eer je weer ergens een randje ziet.Wens je toch heel veel nieuwe moed en sterkte.Laatste versregel vind ik 'pakkend'.Je bent nooit echt alleen als je met je gevoelens naar buiten durft te komen, hoor!
|
