|
< terug
In Spiegelschrift
Gisteren kwam ik je voor 't eerst tegen.
Gewoon ergens in de stad, zo leek het.
Je deed tekens. Niet dat ik 't meteen had…
't Was ook zo buitengewoon,
Om dàt op dié manier te doen.
Jij en je vingers, sensueel luchtschrijvend.
Je liep dichtbij, aan de overkant.
Ondertussen sta je in m'n ogen.
Je telegram vormend met trage bogen.
Sierlijke krullen, dansende vingertoppen
die zonder stoppen letters met lucht vullen.
Net boven 't water, leek je boodschap
één te worden met
het deinende vleien van de schrijdende Leie.
Ik wilde die magie opscheppen en
me als geen ander naar huis reppen.
Ik begreep 't meteen.
Dit was niet wat 't scheen.
Het was kijken en jezelf zien.
Ik tekende terug en dacht : "Misschien?'
Jij genoot hier van, dat zag je zo.
Ik goot je vormen, in en uit m'n hoofd
Tot ze stilletjes zichzelf hadden ontmaskerd,
zich van broosheid en reflectie ontlastend.
(Even subtiel knipogen naar mijn spiegelbeeld.)
Een steentje valt in 't gladde vlak,
kringetjes worden kuilen.
Ogen sluiten terwijl ik luister,
zachtjes je woorden
voor me uit fluister :
"Je kunnen kussen over 't wandelende water heen,
tussen tientallen lussen,
opdat je nooit meer verdween…
Zo, kus, tot later…"
En weg was je,
even mysterieus als je unieke gift :
Het luchtspiegelschrift.
feedback van andere lezers- marie
ja !
CaptainNorth: ja hé?
vind ik ook. - geertje
sprakeloos.....(of net niet):
wat een woordenstroom
met inhoud !
waar blijf je het halen ?
geertje
CaptainNorth: ... deze kwam uit de Leie
... - erinneke
subliem
CaptainNorth: ja?
Merci!
|
