|
< terug
ons bos
waar de wolk altijd luchtig en wit was
de zonnestralen licht konden zenden
tussen de dichtbegroeide bomen
in een oase van krakende takken en
rust
daar leerde ik je kennen
zonder woorden
waar de wolk soms even duister werd
de snijdende wind ons nooit kon verjagen
tussen de gevallen bladeren
in de stille kiltes van even droevig
samenzijn
daar zag je me graag en ik jou
zonder woorden
feedback van andere lezers- Liesje
Ik hou niet zo van de stijl van het gedicht,
maar ik vind de gevoelens en gebeurtenissen wel mooi verwoord.
anouk: Dank je Liesje! Blijkbaar schrijven we een beetje over hetzelfde thema vandaag, mooie herinneringen aan liefde.
Liefs Anouk - ivo
ik volg liesje helemaal ..
anouk: Ik zal er me nog eens over buigen...
Dank je!
liefs - aquaangel
wel een mooie om nog eens uit te werken en herschrijven....
anouk: Dank je! Ik zal me er nog eens over buigen..
liefs - lucky
alhoewel het me niet echt raakt is het toch goed is een andere stijl te lezen smaken verschillen nu eenmaal
daarbij misschien kijken naar het begin van 1e strofe en begin van de 3e strofe
je geeft het gevoel aan de lezer mee dat de wolk 'altijd is' en dan plotseling soms 'even duister' mag best hoor maar het leest wat verwarrend ... misschien anders verwoorden
groetjes
anouk: dank je voor de feedback! Mja, ik probeerde een tegenstelling te creeren tussen de 1e en de 2e strofe.. Zoiets als vriendschap in "goede en kwade dagen". Dit is duidelijk een gedicht dat ik eens diep moet herbekijken.
Dank voor het langskomen!
liefs Anouk - peerke
Ja, beeld is mooi maar ik vind ook dat hij nog wat 'dichter' kan worden.Zou er zelf iets in schrappen, biv woorden als altijd, soms en nooit. Maar prettig om te lezen hoor!
anouk: Wat bedoel je met "dichter"?
Altijd, soms en nooit zijn misschien een beetje afgezaagde woorden, niet?
Dank je voor je commentaren en het langskomen!
liefs Anouk
|
