naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Netvlies

door eisenik

lucht schuurt door de blauwte
de wereld houdt zich wankel staande
kijkt op me neer
als een geschrokken cycloop
die hoort dat ik Niemand ben

zijn oogbol
schaamteloos penetrerend
barst ik
als het plof zegt in mijn hoofd

binnen
in die pupil van angst
lijken twee ogen een zonde
die hijgend in mijn nek toekijkt
om te zien
of ik aan diepte denk

feedback van andere lezers

• SabineLuypaert
  hij zegt zoveel, amar toch denk ik dat jijn met je kunde het nog aangrijpender kan zetten (shy) allé zo voel ik ht
  eisenik: =)
• fille_de_toi
  intrigerend
  fille
  eisenik: thnx
• mariebeau
  Hoe klein een mens kan zijn in de onmetelijkheid van ruimte en zijn.Ruikt dit naar 'Weltschmerz' of is het gewoon angst?
  eisenik: zelfbewustzijn ;-)
• erinneke
  dit gedicht proeft naar bitterheid en wanhopig proberen,
  eisenik: mm ik had het anders niet zo gekookt ;-)
• Liesje
  mystiek en eigenlijk een beetje griezelig.
  eisenik: =)
• ivo
  een mytische benadering in een sfeer van surealisme dat me meer doet denken aan het psychedelische van een trip die enkel bad and smurie is ...
  eisenik: =) vreemde analyse
  het gaat voor mij om de onvatbaarheid van zien en denken :-)
• lucky
  mooi
  
  het surealistisch gevoel bekroop me in de laatste strofe, die strofe is ook het hoogtepunt van dit werkje
  
  groetjes
  eisenik: thnx