|
< terug
het lege huis
ze dekt de tafel voor twee
en scharrelt in haar schort
neemt zes tabletten mee
legt die boven zijn bord
ze roept luid in de gang:
"Jan, we kunnen eten."
het duurt wel erg lang,
hij is het vast vergeten
de soep is bijna koud
en aardappels zijn gaar
met lof, waar hij van houdt.
tja, dan begint ze maar
de vaat aan de kant gedaan,
pakt ze de telefoon:
"Waarom ben je weg gegaan?"
vraagt ze haar oudste zoon
"waar Pa is, weet ik niet,
hij had al moeten komen"
haar stem stikt in verdriet:
"'k heb zulke nare dromen"
verhuisdozen zijn volgepropt
met leven waar de liefde zweeg,
kamers waar geen hart meer klopt
het hele huis staat leeg
feedback van andere lezers- ivo
aangrijpend en heel treffend hoe waanzin en droefheid een huis kunnen zijn voor iemand die er al lang niet meer in woont maar slechts als schim van zichzelf in vertoeft tot het doek definitief valt en de dood alles bedekt als een boze droom ..
ingelien: dank, dank Ivo, het is geweldig mooi hoe je gedetailleerd dit spinsel een eigenheid geeft.... het inspireert me tot meer...
lieve groet, - Liesje
een stilmakend en aangrijpend dicht, treurig mooi!
ingelien: ach, hoe vaak gaat het - helaas- niet zo.
dank en lieve groet, - lucky
triest beeld wat je hier oproept
groetjes
ingelien: zo gaat het vaak aan de avond van een leven...
dank en lieve groet,
|
