naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Vrijdag, 19 september 2008

door Kalendergedicht

POLDERGROND





Wortels dragen nooit doornen
Ze strelen met haren die simpel zuigen
Als vingers die zoemen
Voor het moment lawaai van schors

Uitgeplooid in de moederlijke schoot
En toch gemis

Het zand schuurt
De grond davert
Het geweld is te groot

Rottend rest een boom
Die valt als een hand
; Ontwapenend
Op de stampende buik
Van een wereld vol vertroeteling






Geschreven door - Eisenik

feedback van andere lezers

• aquaangel
  fraaie ondergrond dit gedicht
• Magdalena
  waauw!
  indrukwekkend
  die continue verandering van beelden geeft een héél intense krachtige sfeer van zekerheid vind ik
• anne
  Waarom zet je daar die ; zo ongelukkig? De hoofdletters mogen er van mij ook af alleen in het begin natuurlijk. Verder vind ik het heel sterk en ik ben wat kritischer vandaag, het is een doordenkgedicht dat ik wel kan smaken, anne.