|
< terug
het spijt me, ik kan het niet
het spijt me, ik kan het niet
laat mij mijn haren kleuren
mijn ogen veranderen in blauw
met lenzen van bedrog
laat mij mijn huid verbleken
en rode lippen dragen
worden wie ik totaal niet ben
misschien vind ik dan
ergens, al weet ik niet waar ik zoeken moet
de kracht om te zijn wie jij verwacht
laat mij mijn stem verharden
luider roepen zodat ik de aandacht trek
laat mij mezelf uithongeren
tot een aangekleed skelet
in rood en elke zomerkleur
'dat' worden wat mijn spiegelbeeld niet herkent
misschien wil jij dan
al denk ik echt niet dat het kan
wel echt van me houden
laat me veranderen in de geest
die ik reeds was
het meisje dat in de mist verdween
toen jij haar brak
om haar steeds opnieuw te laten komen
toen jij haar weer eens nodig had
zeg me
wat wilde jij van mij
was jij zo blind dat jij niet zag
dat net diegene die ik was
maakte dat ik van je hield
en jij van mij kon houden
van mijn donkere ogen en mijn bruine huid
van de halflange haren, donker als de nacht
van mijn verlegen zijn,
maar niet bij jou,
van de stilte en de rust in mij
die jij zo nodig had
laat me mijn hart verharden
mijn ziel verkopen aan huichelarij
aan oppervlakkigheid en loze woorden
worden wie ik nooit was
maar wel zo door anderen aanbeden
het spijt me
maar ik kan het niet
ik kan niet worden wie jij wil
niet uiterlijk, niet innerlijk
ik kan echt niet doen alsof
dus dan ga ik maar
dag onmogelijke droom van mij ...
29-08-08
lonely 1
feedback van andere lezers- innerchild
verloochen nooit je eigen normen en waarden ...
lonely1: dank je wel voor de fijne fb,
liefs, hilde - matahari
Prachtig onder woorden gebracht, zo herkenbaar!
liefs matahari
lonely1: dank je wel voor de fijne fb, jammer voor jou dat het herkenbaar is,
liefs, hilde - otiske
Heel knap onder woorden gebracht, goed neergezet.
Graag gelezen, groetjes.
lonely1: dank je wel voor de fijne fb,
liefs, hilde - lucky
|
