Volg ons op facebook
|
< terug
grijpen
heel intens
ben ik bij jou
met mijn gedachten
mijn lijf
heel mijn zijn
vol liefde
een gloed
over heel mijn lichaam
ik grijp naar je
mijn handen reiken
mijn vingertoppen gloeien
en ik voel je
niet omdat ik je raak
maar omdat ik grijp
je bent immers dood
Gisteren ben ik terug naar de afdeling geweest in het ziekenhuis waar mijn zoontje overleden is. Dat was best confronterend maar soms heb ik dat nodig. Hij is bij mij gestorven, op mijn borst, huid tegen huid, naakt om elkaar goed te kunnen voelen. Zo zachtjes dat dat ging, zo veel dat hij mij in zijn laatste momenten nog gegeven heeft. Zo dicht bij dat hij was…
Ik mis hem verschrikkelijk hard. Mijn jongetje. Hij heeft van mij een moeder gemaakt. Hij was ons eerste kindje.
feedback van andere lezers- jack
Vooral de twee laatste strofen vind ik sterk. Het is treffend beschreven en ik herken het verschrikkelijke smachten naar iemand die er niet meer is (in mijn geval mijn dode lief).
Sterkte, meid.
Groet
Jack
b_engel: eigenlijk in dit geval jammer van de herkenning. Je lief verliezen moet erg ingrijpend zijn...
Bedankt voor de steun en sterkte! - alie_jankind
helder de intensiteit, de verbondenheid neergezet,
de laatste twee strofen zij het sterkst,
misschien de eerste twee nog iets uitbreiden
(een poging)
weer was er dat gevoel
heel intens - ik bij jou -
met alle gedachten
mijn lijf, heel mijn wezen
zie maar ...
sterkte gewenst!
b_engel: dank je voor de tips. ik bekijk het zeker. Vind zelf de laatsten ook beter dan hde eersten.
ik werk er nog aan
bedankt - fairy
Wow, hier krijg ik kippenvel van en de tranen prikken achter mijn ogen. Werkelijk heel mooi neergezet.
Je zoontje zou trots op je geweest zijn!
Wendy x
b_engel: dank je. Ik hoop het dat hij trots en blij is met zijn mama. Maar ik denk het wel. Het was zo fijn samen met hem... - DeKoeneRidder
Ik wou dat ik je pijn kon verlichten lieve Engel......
Sterkte en dikke kus, DKR
b_engel: tja, dat is nu eigen aan verdriet... dat je er zelf en alleen door moet. Maar het eens kwijt kunnen en begrip krijgen en een luisterend oor doet wel enorm deugd.
Dank je Riddertje
XXX - aquaangel
intens... Zo ging ook het kind van een vriendin 6 maanden oud.. Je woorden zijn vol verdriet
knuf x
b_engel: oh verschrikkelijk! een tipje: blijven praten en er naar vragen
Bedankt!
XXX - yellow
ja, wat kan je hier op zeggen?
mooi geschreven?
diepdroef,
er zit zoveel emotie in dat ik eigenlijk niet meer durf spreken,
stilmakend,
sterkte b engel,
groetjes,
Marc
b_engel: Dank je Marc voor je mooie compliment en steunende woorden,
liefs,
Dominique - lief
stilmakend mooi...
liefs
b_engel: danke je lief - innerchild
Waarom worden mijn ogen nu plots vochtig ?
b_engel: dankjewel! - soezel
Je maakt mij ook stil...mooi verwoord hoe je je voelt, emotie spreekt! graag gelezen
liefs
b_engel: dank je - teevee
Er is één goede hoop
om van je af te bijten
dat pijn gelukkig maar
op de duur gaat slijten!
b_engel: ja inderdaad na veel tijd wel. Maar een kind... of dat soort pijn slijt; dat weet ik niet - jamal
mijn vader zijn moeder, mijn lieve oma is gestorven vlak na de bevalling.... zeg maar de harde versie in omgekeerde richting.
lieverd, wat dat met mijn pa heeft gedaan, vreselijk. korte versie:
hij belandde in een pleeggezin omdat zijn vader dat verlies niet aankon en ergens onbewust hem 'beschuldigde'......
heb er ooit over geschreven:
Komen en Gaan
daar liggen ze
allebei, begin en einde
in het wit gewikkeld
vale huid warm dekkend
krijsen uit teken
van leven, hij ademt
wijl zij vaarwel kust
voor de eeuwige slaap
b_engel: Jamal, wat een drama!
Vreselijk om al vanaf je eerste adem niet (helemaal) gewenst te zijn. Het fundamentele gevoel van veiligheid, gewenst zijn en open ontvangen te worden zoals je bent... dat mag nooit ontbreken. Dat schaadt en draagt iemand zijn hele leven mee. Zo miskend worden draagt zeer zeer ver... Afschuwelijk! Daar kan iemand niet meer van loskomen, nooit helemaal. Dat is heel erg
mooi wat je erover geschreven hebt
Liefs - bragt
sterk dat je dit zo intens kon verwoorden
b_engel: dank je - klaver4
Het is en blijft onwezenlijk, een jong kind verliezen. Het is altijd in eender welke omstandigheid lelijk maar het heeft in zich ook iets verschrikkelijk ontwapenend (en dus op een bepaalde manier mooi - hoop dat je mij hier niet verkeerd begrijpt), in de zin dat enkel nog pure mens overschiet, onversneden emotie. En dan staan mensen het dichtst bij elkaar als mogelijk is volgens mij.
En dat lees en voel je hier!
liefs en sterkte!
klaver4
(ps: blij om te lezen in je fb op geheim dat angst niet je raadgever is geworden: van het op een meter boven de grond vliegen naar je kist, zonder hoogtes of laagtes, is nog niemand vrolijk geworden, is geen kunst ontstaan, ontroering, enz....)
b_engel: je hebt helemaal gelijk. Het is inderdaad pure mens dat overschiet, onversneden emotie... dat is zeer zeer juist. Al de rest valt weg, samen met de laatste adem. Het is intens, ondraaglijk intens en voordien is er nooit iets anders daar in de buurt gekomen bij mij. Je komt heel alleen te staan. Niet met je verdriet maar ook met wie je word als mens. Ik ben iemand anders geworden, heb een nieuwe identiteit en ook datis een deel van het verdriet, verwerking dat zijn energie vraagt.
Bedankt, je bent een heel wijze persoon
|
