|
< terug
Die Van Hierboven
stil in haar versleten zetel
kijken twee versleten ogen
rimpels in alle vormen
bedekken wat eens haar gezicht was
ze wuift me zachtjes naar haar toe
met de kracht die haar nog rest
vraagt hoe het met me gaat
haar gebit praat haar wat na
alsof ze uit een boek voorleest
herhaalt ze alle letters en lijnen
hoofdstuk een, hoofdstuk twee
weken in haar hoofd opgespaard
over haar 'kinderbedden' in onze streek
kilometers die ze uren had gefietst
naar de vrouw die haar toen nodig had
elke hand kreunend een stoel omklemmend
en de weeën hoogzwanger opving
zoveel borelingen had ze het leven geschonken
had ze zelfs als eerste het leven in gedragen
enkelen de ogen tot engeltjes moeten sluiten
er valt een stilte, haar mond beweegt
een dood kind kan je nooit vergeten
over wat niet mocht en helemaal niet mocht
over wat had moeten zijn
en wat nooit geweest was
de dokter is nog langs geweest
mijn bloed was goed
ze strijkt het gehaakte doekje recht
en vraagt of ik nog wat koffie wil
ze kijkt me met haar ogen aan
en even merk ik een lichtje, ja zelfs twee
Die Van Hierboven, vraagt ze lachend
haar knokige vinger wijst naar haar stukje hemel
Hij zal me toch niet vergeten zijn
95 jaar, het is genoeg geweest
Een lieve kus, ik moet weg,
het is hoog tijd, ik heb haast
stil in haar versleten zetel
twee versleten ogen
herhalen alle letters en lijnen
hoofdstuk drie, hoofdstuk vier
wachtend
wachtend op mij,
wachtend op Die Van Hierboven
feedback van andere lezers- jack
Staat vol mooie dingen. Wel erg lang en prozaïsch voor een gedicht.
biennie: Ja, vind het ook wat te lang. Bedankt ! - JakobRo
hoewel wat aan de lange kant mooi.
Ja, zo gaat dat dikwijls: als het genoeg is...
biennie: Thanks ! Vond het zelf ook wat lang, maar vond het moeilijk om er stukjes uit te laten - Magdalena
Ik hou van deze stijl: een verhaal tussen poëzie en proza, met intense sfeer, als een schilderij.
Heel mooi vind ik, heel teder.
biennie: Bedankt Magdalena ! - Lucky
wat te lang vor mijn gevoel (als gedicht dan)
biennie: vond dat ook wel, maar hoe ik er ook aan sleutel, heb dan het gevoel dat het dàt niet meer is
|
