|
< terug
omverlangste
slaapdronken
verdwijnen wij
in de aanblik
van kinderlijk lachen
leven we van de liefde
die onze buiken met warmte vult
alsof we in een ander leven
altijd al samen waren
begrijpt ons vel elkaar
hoewel het net verkende
als zachte magneten
rond een aardbei kern
ben jij
als een stoofje
stook je mij
je kolen
gloeien
wij samen
smelten
een hete winter door
worden wij jonger
dan ooit te voren
gekker dan ons hart verdraagt
lekken wij in elkanders ogen
tot de tijd weer even daagt
feedback van andere lezers- ivo
de gedachte smeult lekker, de lege witregel dooft elke beginnend vuurtje terug uit, waardoor de samenhang voor mij althans verloren gaat in het wit van je vers ..
eisenik: ik vond dat de woorden extra rust nodig hadden, maar misschien heb ik mezelf vergist
had nood an een soort in en uitademen, een pulseren van woorden zoals lichamen
in strofes klopte het niet en puur vers na vers werd het heel veel precies
ik denk er verder over na - martine
als passie spreekt - jan
de tekst gaat verloren door de miserabele lay-out...
grtzz
eisenik: haha zie reply ivo :-)
ik kijk er nog eens naar - Magdalena
grandioos!!
(en positief meeslepend deze keer:)!)
(tiens, zou Jan dat echt menen??? wou dat wij hier nu samen zaten om zijn antwoord te horen) - Liesje
ergens smaakt jouw gedicht, maar de veelvuldigheid van beelden laten het wat overkoken...
eisenik: overkoken :-) mooie metafoor voor de inhoud :P - anne
Sprakeloos van , echt mooi eisenik, buikgevoel.
eisenik: DANKJE :)
|
