< terug
het zacht zingen van de zaag
hij snurkt
eentonig maar vastberaden
het zacht zingen van de zaag
onderbroken door een diepe zucht
zijn logge lijf buikt uit
toonbeeld van te veel, te lui, te weinig
een drup kwijl ontsnapt
sneuvelt in zijn harige kin
vertederd aai ik zijn stoere snor
het snurken gaat over in zacht gespin
feedback van andere lezers- alie_jankind
heerlijk beeld zet je hier neer
groeten silvia: dank je Alie !
groetjes - miepe
ô "sylvia en de walrus"
ggg
wat een lief gedicht en leuk en teder en gevoelig en zo
en de titel is om van te snoepen
maar eerst het papiertje loswikkelen
njam
haps silvia: hihi...dank je Miepe voor deze smakelijke fb !
groetjes - GoNo2
Lijkt een beetje op de hond van de buren, die hebben een bulldog... silvia: haha, je zit er niet ver naast. het gaat over onze Dikkie, een zeer grote dikke kater met mokers van poten en een gigantische buik, die dus schaamteloos ligt te snurken 's avonds...en die niet liever doet dan mij letterlijk en figuurlijk te bedelven onder zijn imposante kattenliefde - ivo
schitterend, ik noem dit maar in één woord 'liefde'
silvia: dank je Ivo - zie ook mijn reactie aan Gono
groetjes - Liesje
héhé, echt wel mooi... ik voel zoiets als 'jakkie', maar het einde ontroert dan des te meer! silvia: dank je Liesje - zie ook mijn reactie aan Gono :-)
groetjes - martine
het gevoel van verbondenheid
graag gelezen silvia: dank je Martine - zie ook mijn reactie aan Gono :-)
groetjes
|