|
< terug
uitgewit
Het wit strekt zich
over de wereld der mensen
de meningsverschillen uitvlakkend
van het eigenste einde beginnend
tot over de daken van je vrienden heen
alsof de aarde haar mantel aantrekt
en zich op haar kinderen wil verlaten
nu ze nog eens van huis is
de adem onttrokken, verstoken van warmte
de bundels hout wachtend onder hun ijshutten
ze heeft haar terugkomst beloofd
in het achterlaten van haar reisweg
je hoeft de deur maar te openen
haar wegblijven blijft niet duren
je ziet haar witte stappen liggen
vanaf de achterdeur tot in Siberië
het loopt er vol mensen
die in eenzelfde nood verkeren
maar van haar is geweten
dat zij altijd op haar stappen terugkeert
ze loopt altijd de randen van haar tapijt
zo ergens in het zuiden te beginnen
feedback van andere lezers- ivo
jep manuel, het wit dat in bij de Eskimo's zoveel namen heeft als de draak hoofden heeft - miepe
een gedicht uit duizend (en één witte nachten)
ja, een verhaal vermomd in gedicht
of een gedicht vermomd in verhaal
het twééde, denk ik
maar natuurlijk één zonder moraalridder - alie_jankind
mooi mythisch wintergedicht, je voelt de kou
Alle goeds voor 2010!!
groeten - bragt
laatste acht verzen zijn uitermate knap en zeer visueel - manono
De sneeuw die overal is ... de natuur die we zo graag willen doorgronden ...
Drie laatste verzen vind ik heel beeldend.
Heel graag gelezen. - Liesje
metaforisch knap! - hettie35
Graag gelezen,
groetjes Hettie
|
