Volg ons op facebook
|
< terug
Immer Kind Zijn
Zij is mijn kind.
Zij is mijn licht.
Zij is mijn kracht.
Deze zomer wordt ze zeven.
Daarna wordt ze acht.
Het is zo onwezenlijk te weten
Dat ook zij straks al die gedachten
hebben zal, van lang geleden,
en van wat, ooit was.
Nu leeft ze, in het Nu.
Straks leeft ze, in Toen en Later.
Dan zal ze 'groot' zijn.
En ik voor altijd een béétje ouder.
Als haar held zal ik altijd willen blijven bovendrijven.
Voor haar lach zou ik mezelf monddood laten
meanderen in stille meren vol onderkoelde blikken.
Toe nu maar...
Leef nog even verder
in je unieke Ongerepte,
m'n kind.
Blijf je spel zien. Wat men je ook vertelt.
Het geeft niet hoe vaak men voor je neus versnelt…
Zorg dat jij traagheid herkent…
Want weet je m'n lieve schat,
Er is maar één redding in dit
Oeverloze indrukkenbad…
Jij, onblusbare parel-
gloed op mijn zee-
spiegel
Waar je heen gaan zult…
We zullen 't nooit weten
Vóór je er bent
Het is echter,
waarachtig de kunst,
dat je bovenal…
Het Immer 'Kind-zijn'
blijven koesteren kunt.
feedback van andere lezers- nutswritingkate
1 woord... SUBLIEM!
CaptainNorth: Ja? Er kwam maar geen reaktie... ik dacht al... té lang! Te melig... te... heb net nog het einde veranderd... er stond eerst ipv 'blijven koesteren kunt' 'blijvend omhelzen, zal, kunt.' ZIJN. Dit einde vind ik beter....
1 WOORD : MERCI! (éh) - Vansion
Je zult wel meer reacties krijgen. Denk ik. Dit soort dingetjes ligt hier goed in de markt. Misschien is je titel niet uitnodigend. Het kan 'verwend' klinken. Al betekent het niet dat.
Wat mijzelf betreft: Dit spreekt enkel tot mijn hoofd. Dit heb ik al gehoord en zelf gedacht. Wat wil je? Ik kan eventueel eens knikken.
Dit schrijfsel spreekt mijn zinnen gewoon niet aan. Of ik zou het moeten lezen en vervolgens mezelf ontroering aanpraten.
Je hebt iets van een prediker in je. Niets mis mee hoor. Integendeel. Maar bij mij 'pakt' dat niet. Snap je? Het heeft geen direct effect. (En met direct bedoel ik niet onmiddellijk. Je weet dat ik vaak meerdere malen lees.)
Voila. Nu weet je het. Weet niet of ik het goed verwoord. Misschien ligt het ook deels aan mijn stemming. Daar heb ik geen vat en geen zicht op.
CaptainNorth: An... knik eens... ja, goed zo... net zoals ik knik wanneer ik jou lees hier. Allez zeg... niet te doen weer... ik heb net de cd 'Monsieur Gainsbourg' gekocht, tribute to... en nét op 't moment dat ik op jouw woorden begin te antwoorden begint het lied dat Portishead erop heeft gezet. 'Requiem for Anna', dit terzijde, maar toch ook weer niet... ik geloof al lang niet meer in toeval... maar soit... gisteren was ik alleen met Emma. Ze wilde dus dat pyamafeest. Ik was moe, gewoon geestelijk, van weer eens een dag verloren tijd op m'n werk te hebben doorstaan. Praten met een machinist over z'n nog niet gemaakte reis naar Tsjechië en hoe goedkoop de pinten daar wel zullen zijn... enz... en dan meteen van 't station kleine Emma gaan ophalen, naar huis rijden en geen moment hebben om even je hoofd op orde te zetten... en dan tegen jezelf zeggen... 'Hey...zij is het wel éh...' en dan alles los laten en helemaal mee gaan in haar 'NU', pyamaparty dus... niet meer 'Je moet wel gaan slapen hoor...' neen : 'Je mag zo lang opblijven als je wilt...' Haar dan zo blij als maar kan in slaap zien vallen in de zetel met ambientmuziek waar je zelf al zo vaak op in slaap gevallen bent... en dan denken aan alles en aan hoe het zijn zal binnen zoveel jaar... het dan zien in je hoofd die zinnen 'zij kroepoek, ik pesto' (uit ander gedicht voor 'Immer Kind Zijn' ben even de titel kwijt nu (ach titels) en dan opeens om half drie 's nachts nog over haar willen schrijven... misschien louter om het even vast te houden, dat besef van verbondenheid, die liefde die je voor dat kindje voelt, de vraag die je jezelf voortdurend stelt... 'Doe ik dit wel goed?' en dan wanneer je 't geschreven hebt denken aan die ene die het lezen zal die er iets van krijgt van zo'n gedichten... dat ze dit wel niet goed vinden zal... en het dan bevestigd krijgen...
Het is best wel grappig hoor... ik zou bijna kunnen interpreteren dat je kwaad bent... zwaar teleurgesteld... ach ik zit hier gewoon luidop te lachen nu... dat je zoiets hebt van 'Ach neen, daar is hij weer Hallelujah!' Vent toch, wat heb je weer je tijd zitten verdoen! Schrijf toch verder aan die verhalen die ik van je lezen wil, ik weet het wel dat je een dochter hebt! ja, ja... kind zijn.. .bla bla bla... dat hebben we nu wel al gehad... pfff... ze gaan 't hier weer allemaal SUBLIEM vinden... wel ik niet zi! Nèh! Niet goed! Nu weet je 't zi! Wat? Slecht gezind? Kan zijn... ik weet dat niet, 't zou kunnen... Ik ga 't nog eens lezen... maar euhm... pffff....
Weet je, ik denk écht veel aan hoe jij reageren zult... en ik weet dat je dit niet goed vindt... maar ik schrijf het niet om 'puntjes te sprokkelen', het komt zoals het komt... maar ok, ik ga nu dan verder schrijven aan 'De Laatste Kans' om 't goed te maken met je... heheheh... ik ben aan het lachen éh... 't is zo de max dat je schrijft wat je er écht van vindt... ipv het gewoon te negeren wat je ook zou kunnen doen... soms loopt er een beetje teveel zeem van het scherm bij de reakties... een mens zou ervan in slaap sukkelen...
Dus met een buiginkje luister ik nog eens naar 'Requiem for Anna' en ik ga kijken wat ik kan doen éh...
ja...
En een knipoog zi!
De Paster. - Leona
heel mooi!
'k wil je niet ontnuchteren maar dit is ook de periode waar jijzelf het meest aan zal terugdenken, eenmaal tiener heb je als ouder die vat niet meer, het is dan evengoed een mooie periode, maar niet meer zo intens, je moet dan, zo rond 15 jaar léren de tweede plaats te nemen, voor altijd ... maar dat is nog lang, dus, geniet geniet geniet :-)
CaptainNorth: Ach maar ik realiseer me het wel... maar ik kan het nu nog niet voélen... dat zal het verschil maken uiteraard, het gevoel... maar ik wil niet die spijt, dat verdriet, dat schuldgevoel dat mijn mama vanaf mijn twaalfde (toen m'n ouders gescheiden zijn) hebben... dat een levenlang het gevoel hebben dat je tekort geschoten bent... dat is zo verschrikkelijk... dat wil ik niet. Dus als ik daarin slaag zal ik al heel blij zijn... dat wanneer ze me ziet, ze blij zijn zal zoals ze nu blij is... ik denk wel dat het kan tussen ons... ik ken ons al een beetje...
groet en ik zal het doen...
j - harmandi
Tranen. Of een gedicht iemand wel of niet 'pakt', ligt vaak aan diens achtergrond of stemming. Voor mij is dit zo heel tastbaar. Ik voel met je mee wat ik voelde toen mijn kind klein was. Dat waren mooie gevoelens. Later wordt dat soms anders, maar je vergeet nooit hoe je je toen voelde. Dat terug te lezen, geschreven, bedacht door een ander, zorgt voor een golf van emotie. Bij mij in elk geval.
CaptainNorth: wel... ik denk dat ik die dingen vooral voor Emma schrijf... zodat ik het haar later gewoon tonen kan... en ik weet dat ze het begrijpen zal... aan de andere kant schrijf ik ze uiteraard ook voor mezelf zodat ik het nog eens herlezen kan binnen tien jaar... het zijn tijdsmarkeringen... en als het dan nog het resultaat heeft dat jij er tranen van in de ogen krijgt... welja... dan... zal 't wel oprecht geschreven zijn zeker;.. want dat is het... merci...
groet
cap - geertje
ik heb van een kind gehouden dat mij de zee wilde geven
zijn armpjes waren te kort....hij is het blijven proberen... of de maan , nog zoiets...omdat ie wist dat ik er zo van houd....
nu is ie groot, 1.98cm, 23 jaar
ik kan er amper bij om hem, ter afscheid, een kus te geven...
maar weet je, hij bukt zich dan, en fluistert ,lief: "dag mams, zotte doos"....'k ben weg, naar m'n meisje...ze verwacht me.
"verwacht worden"....
groetje
geertje
CaptainNorth: ... geniet ten volle van al wat niet verwacht wordt maar je gewoon als een maangloed wordt toegestopt...
ik ga eten...
groetje terug...
jan - Vlinderman
Pfff, na het lezen van het gedicht, waar ik helemaal van begon te tintelen - en vraag me gerust waarom - wou ik naar beneden scrollen om jou mijn gedacht te geven, kwam ik daar een andere reactie tegen en jouw antwoord erop. En toen had ik iets van hey, wat moet ik nou nog zeggen? Dat ik het begrepen heb of niet? Dat de woorden mooi waren, al waren ze gelijk ook eenvoudig simpel? Dat ik een vader over een dochter las? Pffff, nee, ik zeg niets meer.
Alleen dat ik nog steeds in plassen spring.
groet, Frans V.
CaptainNorth: Eerst en vooral... waarom begon je helemaal te tintelen? En je hebt uiteraard óók gelijk met je reaktie... ik had die reaktie op vansion's feedback misschien beter gemaild... ipv het hier open en bloot aan iedereen 'mee te geven', want uiteraard heb jij 't begrepen, net als zij 't begrepen heeft... jij vat wat ik bedoel, net als zij dat ook doet... enkel zij houdt er niet van... als lezer dan, van dit soort gedichten, dit soort emotiegerelateerde poëzie die heel duidelijk gaat waar het over gaat... ik kreeg al reakties van haar dat het haar ding niet is... ze houdt meer van mijn fictieverhalen bijvoorbeeld... en met mijn té grote dosis empathie reageer ik dan zoals ik reageer... net zoals ik nu reageer op wat jij schrijft... én... je las een vader over zijn dochter én ook ik spring nog altijd in plassen... (alhoewel... als zij erbij is dan moeten we toch wel laarzen aanhebben, anders wordt dat meteen een ik-heb-natte-voeten-gedoe van jewelste!
Merci dat je 't mooi vond in elk geval... twijfel niet, dat vond ik zelf ook...
groet
De Kapitein
|
