|
< terug
Omdat zij hem begeerde
Zag sterren in donker overgaan
de maan hing stil lachte niet meer
en adem van de nachtgodin
viel als een nevel neer
mijn tast naar jou waar ik je dacht
toen ik het zand las bij de zee
was een beproefd verlangen
een wens die de gedachte droeg
mij als een zeeslag sloeg
de raad verraden door haar kracht
in wind geslagen duin gestrand
en mijn gezouten wimpertranen
gevoelloos tot zich nam
ik bad tot God zijn krachtig hand
het water kalm te manen
want als de zee hem overspoelde
omdat zij hem begeerde
zal ik haar mijn tranen laten
en tijd gedenken zij welgezinde
ik op haar strand wellustig
mijn liefste als de zee beminde
feedback van andere lezers- Dora
Als immer Kat. UItgewogen, doordacht en het steekt goed in het woordenpak... De zeemeerman doet heel wat harten sneller slaan en andermans tranen wenen is een zouteloze zaak....
Kat: Ik heb zat aan mijn eigen zout Dora, xxxx - tessy
Wat mooi, zeer graag gelezen Kat
Kat: Dank je wel Tessy! - killea
super beautiful, Kat
xx
j
Kat: xxx - Magdalena
een volledig 'sprookje voor volwassenen' in een enkel gedicht.
Magnifiek gewoon.
Ja, je mag bang zijn als je een man bemint die de zee bemint!
Kat: Dank voor je Fb in dit sprookje. Ik woon aan zee maar ga nimmer naar het strand, zal dat onbewuste angst zijn? Mijn man vind het zand ook niks dus kijken wij gewoon vanuit het raam naar de woestheid van haar zijn! - dorus
mooi!
Kat: Mijn dank! - manono
Wie is de 'zij' die hem begeerde? De nachtgodin of de zee?
Beiden zie ik als metaforische rivale in een liefde voor 'hem'.
Ik lees ook wel een 'driehoeksverhouding'.
Kat: Het is al mooi dat je dat eruit leest, ik laat het graag aan jou! Dank voor deze!
|
