naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

het lot dat stuitert

door elze

hoe bedreven de geest verrijst
boven de klanken van geduld
laakt het lichaam de behoefte
aan warmte en wijsheid

bedwelmd schittert het blauw van de tv
door een traan van het rechteroog

alhoewel dag veertien volmondig
het weten flankeert van wijze witte
jassen woorden is deze onrust
als knisperend van grind op mijn graf

geen dag zal nog zegevieren
wanneer het lijden niet wordt
geleden, maar weggedrukt
in de voetvegen laat het sporen na

dat onvertaald mijn bestaan verzwijgt

feedback van andere lezers

• Liesje
  geen dag zal nog zegevieren
  wanneer het lijden niet wordt
  geleden, maar weggedrukt
  in de voetvegen laat het sporen na
  
  dat onvertaald mijn bestaan verzwijgt
  
  AMAI, dit is sterk... echt knap!!!
• julien_maleur
  een heel diepzinnig gedicht waarbij ik toch even moet nadenken.
  mvg JM
• Dora
  Ja, oef, zwaar maar waar en zeer goed getroffen.