|
< terug
het verzonken kerkhof
de dreef druipt 't drijvend onweer na
en walmt zijn dauwen klammend uit
grauw harsgewelf hangt nat en zwaar
en zwanger over 't giftig kruid
een kruis, verweerd, arduingehouwen,
dat eeuwenoude rouw verhaalt,
biedt 't nachtelijk gespan vertrouwen
dat onder donderknarsen dwaalt
in 't wild struweel, waar 't pad vervaagt
en zich schofthoog door netels snijdt,
wordt rag en varenvlies ontmaagd
tot men het zompig veen bereikt
hun hoeven zakken diep in 't kwel
onder hectaren broek en duister
tot veeg een schicht het veld verhelt
en een veengeest de paarden kluistert ...
feedback van andere lezers- hettie35
Schitterend geschreven,
groetjes Hettie
Aramis: en toen vroor het nog niet eens ... - teevee
Wanneer het zo
echt is vergaan
zijn dan die paarden
daar blijven staan?
Aramis: misschien werd het wel een paardenkerkhof ... - Runner
Kan niet elke zin ontwarren maar roept toch een algemeen somber
zompig en verwaarloosd gravenpark op. Dichten is per slot van rekening spreken in beelden!
Aramis: en laat die beelden nu net vergaan in ijzige mist !
En dan sta je daar, verkleumd in de modder .. - jan
spookachtig dicht..
Aramis: over dat vat van Amontillado schrijf ik ook ooit nog wel eens wat ;) - Dora
Prachtig die beelden met wondermooie woorden
Aramis: gnagnagna ... - Anjer
Dit is een mooike, Aramis, je kon er zo mee doen in de wedstrijd, grt ANjer
Aramis: o ja, de wedstrijd ... weeral vergeten :( - ivo
een novelle in enkele zinnen, genoeg om over een heel leven te bezinnen ...
Aramis: in het schijnsel van de grauwe maan ... - tessy
Mooie beelden zie ik hier alsof ik een film voor ogen krijg.
Aramis: ssst ... niet zo knisperen met die popcorn !!!!
|
