naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Bedding

door Vansion

Verslagenheid kruipt overeind
huiveringwekkend stil
en zo graag wil ik
bij je zijn.

Nachtuilen, torenklokken
vinden, voorwaar, geen onderdak.
Mannen staren.
Vrouwen staren.
Kinderen leren staren.

De grond verkleurt.
't Verbeurd verklaarde luisteren
vergeet te eroderen.
Bedding heb ik van doen.

Maar plots -met weergalm-
valt gans de trap van boven naar beneden.
Klokken en uilen schuilen
weer. Doorheen de toren van onze
dakloze omarming régent het warempel.

Is dat wat ze huilen noemen?
Wat een volwassen vrouw
verholen doet bij jou?

Zonder weerga.

feedback van andere lezers

• Ghislaine
  Met genoegen gelezen
• waterklok1
  prachtig!
  kus
  lot
• Memoire
  Vansion,
  wat een poëzie, wat een klasse, wat een chaos in dit gedicht, wat een pijnlijk mooi stukje Kunst.. Was er nog iets hogers dan uitstekend, gaf ik je dat, dit is werkelijk..
  Ik ben woordenloos..
  Vansion: oeioei - word ongemakkelijk van je woorden
• harmandi
  Nothing more to say...
• commissarisV
  Pracht van barok, krullen om van te smullen. Je weet niet waar eerst kijken, verborgen kantjes, invalshoeken, perspectieven.Er zit zelfs iets sprookjesachtig in. Het is een zoveelste facet van een schitterend auteur.Bij deze buig ik nederig en zwaai ik m'n pet als eerbetoon; hoor het geschal der wachten...
  Vansion: Seg ... niet overdrijven hé ... straks kruip ik terug in mijn holletje ...
• geertje
  Vansion...
  Vansion: Geertje... Die 'jou' heb ik verzonnen. Je mag hem even lenen.
• CaptainNorth
  ik heb 't twéé keer gelezen... 't is inderdaad zo vol... van schoonheid...
  
  't Verbeurd verklaarde luisteren
  vergeet te eroderen.
  
  Kinderen leren staren.
  
  Je kunt daar eigenlijk inderdaad niet veel op zeggen op zo'n gedichten... die staan op zich... je moet dat dan lezen... en eigenlijk best van al zwijgen en het nog eens lezen...
  
  merci
  
  Jan
  Vansion: ja jan, zo is dat. stemming was er een van consequent zwijgen de laatste twee weken ... is gelukkig aan het (ver)keren ...
• jean_loeckx
  Wat je allemaal zegt binnen de vier muren van je woord !
  Het is bijna zo rijk als je verzwijging.
  
  Het meest nuchtere van wat je me inluisterde op een rij :
  
  Een trappenloos huis is een toren,
  want met de trappen verdwijnen de gangen, de portalen, de overlopen, de leuningen.
  Maar alleen klokken en uilen (kunnen nog) wonen, luiden en huilen in trappenloze huizen of torens.
  
  Torens schreeuwen het van de daken.
  De klokken en uilen erin luiden en huilen het van de daken.
  Torens spreken ook dieper tot de verbeelding.
  Hoge bomen vangen veel wind maar hoge torens vangen bovendien ook nog veel verbeelding.
  
  Want een toren is een bedding, zeg je me An,
  een bedding voor vertikaal opstijgende en landende onzichtbare dingen, voor hoge en diepe dingen , voor gedenkingen, dromen, schietgebeden, aanroepingen, evocaties, en verzen natuurlijk.
  (Een toren is altijd een beetje een lanceerruimte en een landingsplaats.)
  Een vertikale bedding.
  Je hebt die bedding vertikaal gedicht. Zonder galm.
  Ik denk in elke toren die ik tegenkom een dichter.
  Zoals in elk goed gedicht.
  
  
  Barok ? Hier is geen krul of fiorituur meer aan.
  Romaans is dit eerder.
  Tenzij : elke letter is hier ook een tegenkrul - een tegengolfslag,
  elk woord is ook een stiltebrug - een spant van ruis,
  elke zin is meteen ook tussenregelruimte - betekenis die bevrijdt.
  Maar spits is hier alleen de verwachting niet de bogen.
  Chaotisch ?
  Alles is hier gewelf, hoeksteen, sluitsteen, as, gebinteloos en nokvrij.
  Eerder verbindt het chaos met chaos, zoals elk goed gedicht goed dicht.
  Je hebt hier die bedding gedicht.
  
  Alleen ,vind ik, een toverslag hoort niet thuis in torens en gedichten,
  wel omheen torens en gedichten : regen- , donder-, bliksem-, en toverslagen.
  Torens zijn al magisch.
  En een toverslag is overkill in een gedicht.
  (-Zonder weerga(lm) ? )
  
  
  Een dakloze toren is een ruïne.
  (En een oude ruïne is minder zielig dan een nieuwe.)
  
  Je gedicht doet met me wat klimop met oude torenruïnes doet.
  
  Donjon Jean.
  
  Vansion: Je hebt gelijk met die toverslag ... Daar moet iets anders komen. Iets dat vanzelf komt maar toch onverwacht. Loop er nog wat mee in mijn buikie.
• RolandBergeys
  Intrigerend.
  Vansion: eentje van de weinige waarover ik min of meer tevreden ben - je muziek beluisteren zal ik zeker doen ... na het (drukke) WE
• dichtduvel
  En de verdiepte bedding dan? Hier blijkt bedding weer iets heel anders te zijn ... Grtz, Jef
  Vansion: ja jef dat enen vers moet geschreeuwd worden ...