Volg ons op facebook
|
< terug
Wil upgraden naar schrijven maar blijkbaar gaat dit hier niet ... reeds lang geleden gemeld ! begin
Dit is voor mijn grootvader, overleden op 27 februari 1997
Het leven begint met het besef van te zijn.
Dit hier werd na een aantal jaren een nachtmerrie.
Het begon in het jaar 1921, 20 Maart, de dag van mijn geboorte. Alles leek rond te draaien zoals de maan om de aarde. Een zus en een broer vervolledigden op het einde van de rit het plaatje. Mama, Charlotte Rampelberg hield de boel draaiende tesamen met mijn vader François Van der Poorten. Papa had vanaf zijn veertiende in een steenkoolmijn rond Charleroi gewerkt, zijn gezondheid was daardoor volledig om zeep. Zwaar werk zat er niet meer in, dus moest pa een andere bron van inkomsten zoeken. Soms kon hij de longen uit zijn lijf hoesten. Hij was iemand die één met de natuur was. Altijd buiten, winter en zomer maar o zo kreupel gewerkt. En uiteindelijk om ons een beter leven proberen te geven ! Toen ik 12 jaar oud was stierf mijn vader. Hij die mij bijna alles had geleerd om te overleven… weg. Naar school gaan was een verplichting tot mijn twaalfde. Meester Van Damme was niet mijn beste vriend. Hij was een stadsmus en ik een buitenvogel. Toen ik mijn zesde afmaakte viel er een blok onrust van mij en de meester. Vanaf nu ik en pa, we gaan het maken, maar een paar maand later was hij er niet meer. Papa werd ziek en lag drie weken later al onder de grond. Zware longonsteking weet u wel. In die tijd meer dan dodelijk. De man is nog geen veertig jaar oud geworden. Niemand van ons kon het vatten. En hoe gaan we dit overleven ? Ik was twaalf, zus Emilienne was net zes en broer Gustaaf was nog geen drie. Hoe hoe hoe !
Mijn naam is Lucien, de witten van I'gem zoals mijn vrienden mij noemden.
De Dender lag er in die tijd nog meer dan wow bij. Je zag, sorry, nee …je keek naar het leven in het water. Ons water, zomer of winter, het maakte geen verschil. Vissen, zwemmen, schaatsen, af en toe naar school was mijn leven tot ik bijna twaalf werd. Zwemmen was mijn hobby, duiken in het heldere water en onder paardgetrokken boten doorzwemmen was toen normaal voor ons mensvissen. Mijn pa was een voor-oorlogse vogelkenner. Alles wat rond vloog kende hij bij naam. Alhoewel hij toch maar tot zijn tiende naar school was gegaan kon hij vloeiend lezen en schrijven. Maar waar hij die kennis van al dat gevogelte vandaan heeft gehaald is mijn ganse leven een mysterie gebleven. Konijnen waren andere dieren waar mijn pa alles over wist. We hadden er thuis op een bepaald moment meer dan 150. De ganse buurt kocht konijnen bij ons. Een hele klus was het om elke dag vijf grote zakken gras te gaan maaien. "Chien ga maai ne keer gras ver de konijnen" mocht ik elke dag horen. Fiets geladen op een toren, maar "Money".
Pa was er nu al een paar jaar niet meer maar zijn konijnen hebben ons toch van de ondergang gered. Konijnen en niks meer. Tussendoor werkte ik ook voor de Belgische post, pakjes en brieven uitdragen met de fiets. Triporteur heette dat in die tijd. Iets wat ik heel goed kon, "Triporteren", wow. Carbuurlamp en een tweewielertank van ongeveer twintig kilo.Ik vlamde van hier naar daar. Pakje naar hier, brief naar daar. What a life !
Ma was altijd in de weer om ons toch nog iets meer kunnen te geven. Driedubbel leven, haar uitvinding. Werken, werken en nog eens. Het leven was hard maar we klaagden niet. In de straat waren er veel gezinnen die het niet zoals wij hadden, alle dagen eten op tafel. Pa is gans zijn leven gefacineerd geweest van eksters, de slimste vogels op aarde volgens hem. Dat beestje nestelt zich hoog in de bomen, heel hooooog. Kan ik over meepraten toen ik jaren later (pa was toen reeds zes jaar dood) er een uit een populier van ongeveer twintig meter hoogte probeerde te halen. Alleen maar een manneken had pa me nog verteld, ja, dat zijn de grootste. Steek hem in een zak en kom voorzichtig naar beneden. 'k Was al voorzichtig proberen naar boven te kruipen, 'wat dacht hij wel'. Halverwege de boom zei de Dender 'dank u'. Van mijn ma heb ik er zo onder mijn voeten voor gekregen achteraf. Kapotte broek, gescheurd hemd en muts kwijt. Dat ik dood kon geweest zijn was maar bijzaak. Door deze stommiteit ontmoette ik wel mijn aanstaande. Ik kroop uit het water zonder ekster en zij kwam met haar fiets toevallig voorbijgereden. Om de een of andere reden had ze medelijden met mij. En van het een kwam het ander. Half jaar later waren we een vooroorlogs koppel. Zedig want vadertje kerk loerde altijd in het zwart om de hoek. Op kerstmisavond 1937 ging ik te vrijen bij haar thuis te Overboelare, zware sneeuwval en zeker min tien. De voorste lamp van mijn fiets was al een paar dagen kapot maar ik besloot toch om langs de Dender tot bij haar te fietsen, het was tenslotte een veel kortere weg langs daar. Slecht idee, ter hoogte van de molen in Overboelare, gleed ik weg en vloog met mijn tweewieler het bevroren water in. Ik en mijn fiets, want hij was mijn duurste bezit, zijn er uit geraakt, weet niet hoe en op welke manier ik tot in de 'basterinque' -zo noemde het gehucht daar- geraakt ben. Bibberblauw en kompleet bevroren aangeklopt. Ze zagen onmiddellijk wat er gebeurd was. Kledij uit en recht in een warm bed met een heet strijkijzer aan de voeten. Dankzij de goede zorgen van Adie haar moeder heb ik het overleefd. Twee weken in bed gelegen met hevige koorts, oneindig veel vlierbessenthee gedronken. Thuis dachten ze dat ik dood was, je zou voor minder zonder telefoon. De buurman van Adie had een automobiel en zij is drie dagen later met haar vader tot bij mij thuis gereden om te vertellen wat er gebeurd was. Adie haar ma kon het lekkerste brood ter wereld maken, ze hadden een eigen gemetste oven, die één maal in de week, de zaterdag dienst deed. Dank zij de partij graan die ze hadden staan konden ze meer dan hun plan trekken. Die zelfde molen, waar ik voor de deur in het water reed, maalde hun graan. Het graan, bewaarden ze op "den delter" zoals men dat toen noemde. Dit was een ruimte in de hoogte waar muizen en ratten niet bijkonden. Een keer per maand vertrok haar vader met paard en kar naar de molen om nieuw graan te laten malen. Het graan ging in grote jutte zakken en weg was hij. Paar uur later kwam hij dan terug met drie grote zakken bloem. Toen werd er ook taart gebakken, met appels en af en toe met matten. Alleen suiker en gist waren een probleem. Er werd altijd een stuk deeg bewaard in een met papier afgesloten bokaal en dit gebruikten ze dan als gist voor de volgende week. Zo konden ze toch zes tot zeven keer brood bakken zonder nieuwe gist. Maar via de molenaar geraakte Adie haar pa af en toe toch aan een kilo nieuwe gist. Mama en Emie zijn mij een paar keer komen bezoeken toen ik daar half dood lag. Niet simpel in die tijd, geen bus, niks ! Met onze konijnen heeft ze het toen lastig gehad, maar Adie haar pa die ook veel van die beestjes afwist is een paar keer naar daar gefietst en zo is ze de periode van mijn afwezigheid doorgekomen. Door die strenge winter was hij heel veel thuis. Hij werkte normaal vijf dagen in de week in de steengroeve te Lessen. Hij kapte er ganse dagen kasseien, meer bepaald mozaieken. Hij was er superspecialist in, stuk graniet bekijken en in een hik en een wip kapte hij er met zijn bijltjes een mooie kleine kassei uit. De lijnen in de steen zijn belangrijk zei hij. Welke lijnen, want ik heb kon ze niet zien. Elke dag fietste hij heen en terug naar het werk, dagen van tien uur en meer waren doodnormaal. Er werd niet geklaagd en het leven ging zijn gang.
En toen kwam die oproepbrief één jaar later, 'k was bijna negentien en verdiende goed onze boterham … de heer Lucien Van der Poorten moet naar het leger, hier begint mijn verhaal.
feedback van andere lezers- GoNo2
Prachtig gedicht, wel een beetje lang hé?
dovan: is geen gedicht, eerste stuk van een boek die ik al een tijdje aan het schrijven ben ... kan niet upgraden wegens een of andere fout hier op de site ... reeds gemeld maar zonder antwoord tot nu toe ! - Hoeselaar
Word gewoon schrijver dan komt alles wel goed
Willy
dovan: Table 'vandenberghee2.upgrade' doesn't exist
INSERT INTO upgrade SET user = 'dovan', soort = 2, datum = 1298719255
krijg reeds maanden deze foutcode.
gemeld maar zonder antwoord !!!
dus is dit de enige oplossing
zoals ik al zei .... buggy site
grtn - jan
nou totdat JW het probleem oplost zou ik het zolang hier plaatsen
time waits for no one dovan, en het verhaal schreeuwt om gelezen te worden!
dovan: bedankt voor het lezen
groeten - Wee
Ademloos gelezen, Dovan.
Wat een mooie woorden gebruik je, (en zo véél! :))
De angsten en zorgen die men had ...
Prachtige ode aan je grootvader!
x
dovan: bedankt voor het lezen
dit was nog maar het begin
zijn echte angsten moeten nog komen
grtn - Dora
Joh, ik snap het, als er geen reactie komt, moet je op deze manier maar schrijver worden, dan kom ik af en toe hier je verhaal lezen, goed?
Triporteur heette dat in die tijd. Mooi, kende ik niet:
"den delter" ook een geweldig onbekendwoord
af en toe met matten??? wat zijn dat? Interessant en leerzaam. Genoten, dank je
dovan: matten is een soort van gestremde kaas gemaakt van koeiemelk, de basis van de Geraardsbergse mattetaart
bedankt voor het lezen - ivo
jammer dovan, maar dat moet je met Jan Willems regelen en niet hier dacht ik ... regels zijn regels en geduld is een mooie zaak.
dovan: dan stopt het hier voor mij ... ofwel kan jij supersnel lezen !!!
dit hier is het begin van een dikke 80 tot nu toe
heb het al verschillende keren gemeld en als er niet op gereageerd wordt ... over en out ...
|
