|
< terug
Vervolg
Pauze
We waren nu reeds meer dan veertien weken bijna dag en nacht onderweg. Zaten nog altijd in dat grote bos ergens in de buurt van Aalter. Konijnen, vis en een hert waren onze bezigheden. Onder ons drie hadden we een meer dan mooie ondergrondse bunker gemaakt. Vuur maakten we nu nog alleen als het donker was, ook onder de grond. Onze slaapplaats hadden we ondertussen ook nog vergroot. Altijd iemand op de uitkijk overdag. Varens zijn toch heel hulpzaam in de zomer. Duitsers zullen ons zeker niet gezocht hebben en we konden zonder al te veel problemen overleven. Eind september zijn we vertrokken. De winter stond voor de deur en de nachten werden serieus fris.
Ons huis achterlaten deed ons alle drie pijn. Willy zag het echt niet zitten, maar twee tegen één ! Democratie en de roep naar huis werd veel te groot !
Maar de kettingen van onze fietsen waren compleet roest toen we wilden vertrekken.
Dus zijn we nog maar een dag langer gebleven om te overleggen welke weg we voor onze marathon zouden nemen. Shit wat nu, spookte door ieders hoofd ? Te voet, en heel veel nachtwerk. Zes nachten onderweg en we zaten toch al ergens rond Oudenaarde. Drie dagen reeds terug op dieet. Overdag verstopten we ons in bosjes. Ergens aankloppen durfden we niet uit schrik voor de duitsers. Waar blijven die konijnen. Ook met dat hongergevoel is onze reis toch nog goed meegevallen. Julien woonde in Nukerke en was het eerst thuis, het weerzien met zijn familie was een waterval van tranen. Hij was ook een boerenzoon. Na twee dagen normaal slapen, stevige maaltijd, deftig wassen en andere kleren zijn we vertrokken op de boerderij. Laatste etappe binnendoor over het land. Roman heeft ons dan onderweg gered. Bier en een oude vriend van mijn grootvader Camiel.
Ik en Willy zijn er een dag gebleven en tussen een lading biervaten tot in Everbeek gereisd. Julien heb ik na de oorlog nog regelmatig terug gezien, maar Willy is van de aardbol verdwenen. Hij was van joodse afkomst, slik !
JB Soetens keek nogal op toen ik voor zijn neus stond. Lucien " wat doede gij ier" met een mond vol tanden. Thuis dacht iedereen dat ik dood was. Ze hadden het nieuws van het bombardement gehoord en dachten dat het over was met mij. "Maar weggelopen voor den duits", meer kwam er niet uit bij mij. Oeps, vergeten te vertellen dat het mijn bijna schoonouders waren.
Jean-Baptiste en Victorienne. Verkoop die namen de dag van vandaag. Schoonpapa en -mama. Vlug binnen, en voor heel lang. De kelder werd mijn nieuw verblijf. Gelukkig was er mijn lieve Adrienne, vrouw van mijn leven. Adie noemde ik haar …
Ja, toen schoonpapa en ma op het veld aan het werk waren vlogen de vlinders in het rond. Ik hield mij overdag bezig met hun kippen, konijnen, schapen en de koe. Adie had haar handen vol met haar kleinere broertje Adrien. Ze scheelden meer dan tien jaar. Was me dat een rakker, hij was altijd met kleine vliegtuigjes aan het spelen. Later zou hij er wel zijn beroep van maken om ze te herstellen. Jb was een specialist in het enten van fruitbomen. Hij had een testplantage staan waar zeker meer dan 50 verschillende bomen stonden. Perenboom die drie soorten droeg. Twee soorten appels aan een boom. Ongelooflijk wat hij daar presteerde. In manden vlechten was hij ook heel goed. Fijne wilgetakken werden in een klein uur omgetoverd tot een mooie en handige mand.
Stelen voor in een schop, hark of iets anders maakte hij voorgans Overboelare. Die man kon bijna alles denk ik. Voor de rest van de oorlog in een kelder te verblijven leek mij geen goed idee.
Na bijna vier jaar voorzichtig verstopt te hebben gezeten begon ik aan de grootste stommiteit uit mijn leven …. eerlijk zijn. Iedereen was er tegen, maar nee ik klote lul (achteraf), ging naar het gemeentehuis om een nieuw passport te halen. Misschien zijn ze me vergeten. Wou mij vrij kunnen bewegen en terug naar huis gaan bij mijn familie.
Niet andersom. Super slim. Dag later zat ik in Ninove gevangen. Oude collega in het triporteren die nu bij de zwarte was vertelde de duitsers dat ik een soldaat was van het Belgisch leger. Een enkele retour naar Duitsland was het verdict. Tijdelijk gevang met de ramen open, buiten was het bijna 40°. En ik bleef maar braaf zitten. Stommen aap ! Had honderd keer kunnen vluchten en ik deed het niet. Iets later zat ik op de trein … richting Krups werkkamp, Duitsland. Ergens diep in Duitsland. Bijna niks van eten en drinken. Met ongeveer vijftig man in een wagon, en buiten de Sahara. Denk wel dat er meerdere zijn gestorven tijdens de verplichte reis. Aangekomen in het werkkamp, een grote fabriek was het, vroeg de SS-officier wie er smid was, wie er schrijnwerker was, shit wie wat was. Ik zei doodleuk… "jawohl". Smid gespecialiseerd in konijnen ! Ga je ver mee komen. Gelukkig was er Yoeri, mijn latere rusky vriend. In het begin zonder woorden, maar naar een paar dagen begrepen we mekaar. Hij was een echte smid en had de duitsers op een of andere manier overtuigd dat ik dat ook was. Waren zware en lange dagen met de Yoe. Met een stuk droog brood,spooksoep en af en toe een gegrilde rat moesten we het maar trekken. We sliepen in barakken die ijskoud waren. "Keine arbeit, kein essen", we werkten zestien uur per dag en kregen toch nog zo goed als geen eten. Wat deed het pijn om te moeten zien hou die duitsers hun buik alle dagen dik aten, en dit voor onze magere neus.
feedback van andere lezers- teevee
Mooie (weerzinwekkende) verhalen.
Ik snap niet dat je dit niet bij verhalen
kan plaatsen. Mail eens naar Jan!
Dit moet toch te repareren(?) zijn. - Wee
Arme Willy ...
Is spooksoep een soort water-nepsoep?
Graag gelezen weer.
x
dovan: watersoep die van heel ver groenten of iets anders heeft gezien
grtn - Dora
Nog steeds graag gelezen...
dovan: dank hiervoor
groetjes
|
