|
< terug
cactus
klingelt het lege
als een bel
rondom de hals
van wie verloren blijkt
en hongert
diep tussen lenden en buik
het verlangen
om verbonden te zijn
zodat de gevormde zinnen
klinken als klinkers
die met hamers
zandwaarts drijft
droog doch niet verdord
cactust het lege
in het zijn
van wie hiermee
dagelijks wordt gestoken
feedback van andere lezers- killea
superb poem Ivo
xx
j
ivo: tx killea - Danvoieanne
Mooi...mooi...
ivo: bedankt anne - teevee
Blijft het stekeltje zitten
of was 't maar een kleine prik
bij de een lukt het niet
maar de andere wordt dik
ivo: hahaha, dank je wel teevee - jan
mooi Ivo
ivo: bedankt jan - Dora
Dit raakt me wel, jaja. Mooi verwoord, maar als er geen belletjes gaan rinkelen...
Ik voel me wel eens zo'n cactus, die met weinig water overleven kan, als een roepende in de woestijn, maar zo uitgedroogd steken de voelsprieten ook niet meer zo hard.
ivo: tja Dora, iedereen leest wat die is en tja ik schrijf wat ik denk dat ik zie en aanvoel wat er is ... en wie zich aangesproken voelt, die trekt het schoentje aan een ander gaat hier aan voorbij :) dank je wel Dora voor je reactie .. - Wee
Mooi gedicht.
Ik ben weleens stekelig van ongeduld :)
x
ivo: oeps .. hopelijk leef je dan niet met een ballon .. :) dank je wel wee - hettie35
Keigoed geschreven.
Groetjes Hettie
ivo: bedankt hettie - Kat
Ja, soms is een stekel genoeg om cactussen te haten.
ivo: hahaha, idd anne, een woestijn met cactussen is altijd iets vreemds en een stekeltje dat zo fijn wegsteekt in je vel, brrr .. lastig
|
