|
< terug
Veldboeket
ze zeggen niets
kijken stil naar hem
in de ban van iets
huilt hij zonder stem
ze willen niet opletten
als ze voor hem de bloemen
in een glaasje zetten
zijn buurkinderen hebben het geplukt
hij kan niet meer zo diep gebukt
het leek zo'n raar verhaal
te jong om draagkracht te zien
zij weten niet precies misschien
wat het inhoudt allemaal
maar binnenin hen
vioolden wel
mineur akkoorden
buurman vereenzaamt in verslagen pijn,
zei ma, zal nooit opa worden
sprak pa, arme verweesde man
want zijn dochter nam de laatste trein
aan oeroude tafel
met vers veldboeket
wordt hun lieve kindergeste
in een opa-koekje omgezet
die ene stroopwafel
is in dit verdriet het aller allerbeste
feedback van andere lezers- Wee
Ontroerend verwoord, Dora.
Dora: Dank je wel Wee... - teevee
Ik ken zo een koppel
in hetzelfde geval
dagdagelijkse treurnis
en gemis bovenal
Dora: Deze man is ook nog alleen... Zo triest, dank je teevee.... - CHRIS
ueh ik zal het nog eens moeten lezen
ik vind de steek niet
Dora: Zijn dochter heeft zelfmoord gepleegd, zij nam de laatste trein..., maar dank je voor het lezen Chris - Kat
Een liefdevol en toch ook triestig gedicht, maar op Dora's wijze met hier en daar een dubbele bodem. Gewoon weer heel mooi! XXXX
Dora: Dank je Poes... - Danvoieanne
Gevoelig neergezet, mooi ...
Dora: Dank je wel Anne, burenzorg in het klein geleerd is niet verkeerd
|
