|
< terug
klimaatactiekamp 2011 St. Anne, LO Antwerpen
Hier tussen de bomen
Ruik je jezelf, weken de herinneringen los
Van roodborstje en broodkorstje
'a perfect day' zonder zoo
of museum van planten en dieren
die we mogen bezoeken
op de parking die ze een nieuwe wereld noemen
waar is de tijd, dat een kind
door het gevaar van de straat verblind
toch vindt dat spelen in het bos
echter is dan leven
we willen wel beesten zijn
de slak op zoek naar een huis
maar we worden geleerd een kudde te spelen
alles tot de grond te herkauwen
verdwijnend in de hoop
als termieten die alleen maar doen
alsof ze aan een toekomst bouwen
we moeten dringend aarden
de wortels in de grond
voor die van onder onze voeten davert
terwijl we vergeten hoe de zon ons warmt
of hoe bij de lichtste maan
de stad haar kinderen vergeet
en hun dromen drinkt
als vaders die te lang blijven hangen
met hun vest aan de kapstok
moeders als wolven huilend
bij de geur van vers bloed
in de sneeuw van witte lakens
ergens tussen dode sterren en zwarte magie
druipt water uit een bron
we kunnen onze handen spoelen
de geest luchten
het lichaam laven
zonder onszelf te horen denken
en terug te keren naar de straat
waar we vergeten dat we groen achter de oren hadden
dat als muziek klinkt
zoals de vogels die net als ons
praten over het weer
we hebben meer dan ooit gelijk
we weten al dat het om het zaaien gaat
en niet om de oogst
we kunnen uren praten aan de open haard
zoemen en knetteren als natte schors
met een maal in de maag of dikke humus in de voeten
ja! we hebben het over redden wat er te redden valt
en planten wat we van plan zijn
in een tijd die
met kinderen de onrust baart
van verder leven zonder Doel
als speelvogels in een afgezaagde boom
die niet meer om takken vraagt
maar om uitvliegen zonder nest
zolang er voor de bossen
enkel nog het schrijven rest
ja! je mag mij het papier ontnemen
en ik word wel getikt
dat noemt immers vooruitgang
het was nooit de bedoeling
dat we leven tussen stenen
en onszelf wakker houden als een gloeilamp
wanneer de zon ons in de steek laat
nu zitten we samen op droog zaad
met stekken in de hand
turend over een bijna ingeblikte schelde
met kruinen in de rug, schouderklopjes gevend
of alleszins in een vraag om aandacht
het hout behouden, de zomer door
om sterk te staan en het leven te steunen
onze longen, onze leuning, onze troost
waarom weten we niet meer dat het heilig is, ons bos
met als zijn kronkeling en krachten
de paden die vanzelf ontstaan en de geuren die ons leiden
naar mos en schimmels in de schaduw
bloemen vruchten in het licht
wat wij nu doen zal ons later belonen
want wat traag groeit, groeit beter
wij kunnen een boom niet overleven
maar het bos verdient dat wel
want zelfs als wij alles geven
zijn wij nog niet half zoveel van tel
ik ben blij hier nu te zijn
in dit moment van mensendoen
waarmee wij toch een teken geven
dat kleur maar saai is zonder groen
feedback van andere lezers- Aramis
een natuurgedicht dat groeit als bamboe
en dat in de Antwerpse rimboe ....
eisenik: ;-) - Danvoieanne
ben het eens met Maurice...
eisenik: dan moeten jullie samen maar een clubje oprichten voor zeikerds :P
|
