|
< terug
Kruispunt
achter het klooster
loopt een smal pad
naar de verlaten poel
ik vlei me naast jou neer
statige stengels
wiegen ijskoud
op donker water
drijft een veer
vrouwelijke aren staan
in volle rijpheid te popelen
om volledig open
te barsten, enkele reeds half vergaan
onder ranke mannelijke sigaren
die lijdzaam buigen naar het oppervlak,
speelt water met stralen licht
sterren boren zich door riet
spatten uiteen op mijn gezicht
volhardend hebben
rijpe vruchten
de kille winter doorstaan
ik richt me op
voor mijn schaduw
ligt het kruispunt
het houdt me niet tegen
ik ga
sinne_*_skyn
feedback van andere lezers- duivelstrikje
heel erg mooi neergepend, ik heb het wel eens moeten overlezen maar dat vind ik vaak leuk.
de laatste zin, twee woorden, krachtig.
Echt krachtige woorden, enkel vier letters maar jeetje, het betekent zoveel maar dan vier letters. Echt prachtig.
Kusjes
fientje
sinneskyn: dank je duivelstrikje voor jouw persoonlijke reactie
groetjes Hil - mistral
Beeldend prachtig !
sinneskyn: dank je mistral ! groetjes Hil - geertje
je gedicht "op zich" vind ik heel goed,
het is wel wat lang uitgevallen
maar uit ervaring weet ik
dat "snoeien", voelt als "afsnijden"
niet het snijden doet zo'n pijn
maar het afgesneden zijn.(© M. Vasalis)
knap sinneskyn
('k moet steeds gaan spieken om je naam correct te spellen)
groetjes, geertje
sinneskyn: Ja geertje, iets langer dan wat je gewend bent van me:)
misschien ga ik nog wat in het riet snijden, maar veel zal het niet zijn:)
groetjes Hil - waterklok1
wat kan ik er nog aan toevoegen?
prachtig!
lot
sinneskyn: dank je Lot voor jouw reactie
groetjes Hil - commissarisV
Sterk einde!!
sinneskyn: Ja !! dank je CV
groetjes Hil - Vansion
Ze wandelde naar het water. Terug op weg. Op de weg terug die geen terugweg was. Vreemd rustig. Met een heilige glimlach richting verschiet, wederkerig. Zorgen, dacht ze hoef ik mij niet te maken. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat het niet goed zal zijn zoals het zal zijn. Alles leidt waarheen het leidt. Ik laat mij zachtjes leiden. En waar ik kan kiezen, zal ik gewoon kiezen. En waar ik niet kan kiezen, vaar ik voort en volg de loop der dingen.
Er lag een klein houten bootje voor haar klaar. Een geschenk van de voorzienigheid ... Wellicht had iemand de voorzienigheid een handje toegestoken... of was het andersom? Het bootje droeg een naam, in fijne lijnen in zijn boeg gegrift: Quovadis. Het vraagteken ontbrak. Bootjes stellen geen vragen. En waarom zou zij dat doen. De vraag stelde zich niet. Ze keerde zich om en wuifde naar de man in de verte. En wendde zich naar waar ze heen ging. Bekeerd. Waarheen ik ga, ga ik, wist ze. Het klonk als een belofte. Een ja.
sinneskyn: Dank je An, voor deze prachtige reactie.....jouw woorden raken alles aan! Ja, alles.
groetjes Hil - Ghislaine
Sprakeloos.
sinneskyn: Dan heeft het je geraakt als lezer Ghislaine,.. dank je voor je reactie
groetjes Hil
|
