|
< terug
Melancholie
Elfen dartelen broos de snaren,
vormen stil het schimmige
levenslied.
Eenzamen,
onbenulligen in een harde wereld,
verdwalen stralend
in de droefnis van hun ogen.
Door liefde versmolten geesten
groeien uit,
worden verlost.
Vrij?
…
Misschien.
Na de zomer van hun hartstochten
sterven de gedachten
beroofd van hun voedende bron.
Bittere zaden kiemen uit
stekelige rozen uit zoete
herinneringen.
Scheppende veren worden
drooggelegd.
Hartseeuwen later ontluik jij
Melancholie
bodemloze put van nieuwe muzen.
Je aangescherpte pennen
gedrenkt in de sombere inkten
ontsproten uit de
druiven van verborgen leed
zingen het fluisterende lied.
Nijdig knagend blijft het
verlangen
zijn tanden gepunt aan
de klippen van vervlogen tijden
kauwen grijzend
Het opgesmukte verdriet.
Hier,
Geleid door de duisternis
van zijn dromen
leeft hij de dichter.
Stel hem geen vragen
slechts zijn hart kent
het enige antwoord.
Zijn lippen spreken
de leugen van zijn angst
immers
ook hij zocht
zoekt …
Nog steeds.
feedback van andere lezers- Wee
Melancholisch mooi, en een prachtige laatste strofe!
Fijn je weer te lezen, Paul.
x
nachtdwaas: sorry voor de late reactie
blij dat ik nog steeds gelijkgestemden kan ontroeren
dank je Hanna
grtjs Paul - andremoortgat
Splijtende sehnsucht
nachtdwaas: sorry voor de late reactie
dank je voor de fijne reactie Andre
grtjs Paul - joplin
heerlijk, eerlijk
xx
nachtdwaas: sorry voor de late reactie
dank je voor de (h)eerlijke reactie Marina
grtjs Paul - marrik
Geleid door de duisternis
van zijn dromen
HEERLIJK
nachtdwaas: sorry voor de late reactie
dank je voor de positieve reactie Marcel
grtjs Paul - Danvoieanne
Heerlijk en mooi
nachtdwaas: sorry voor de late reactie
fijn dat je het heerlijk en nog mooi ook vond Anne ;)
grtjs Paul
|
