naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

twijgen worden mens

door elze

weggevaagde beelden strepen
zicht voort door mist en dauw, het
verglaasde weten kauwt aan de jonge
ent die zich veilig voelde in de luwte
van het begin

stakende takken zonder blad schrapen
met lange halen het vernis van de wind, de kou
zal in zijn honger blijven zoals de schaduw
van de verdwenen pas

niets zal de tijd doorstaan in weggelaten woorden
er rest nog wat tapijt van het nooit geoogst respect

twijgen worden mens en de vrucht verstilt
wanneer er wordt gemaaid, zal ik sterven
in het wieden van het gras, me glazuren
omwille van het lege glas?

neen, het doodgaan is geen pace in het
netwerk van verlangens het is de kunst
te hoeden met de tijd die ons nog rest

feedback van andere lezers

• ivo
  zeker als het ijs de takken blinkend maken als spiegels dan wordt het contrast tussen het witte grijze en het blinkende van de tak nog veel ijselijker waardoor het relatieve van ons bestaan enkel maar nietiger in het mooie van het alles dat alles omvat en draagt.
  elze: prachtige reactie, dit geeft me moed
• jan
  stakende takken...knap!
  elze: dankje wel Jan
• andremoortgat
  Knap werk
  Ik sluit zeker aan bij Ivo en Jan
• Kat
  Wauw wat mooi is deze Ivo!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 8

Uitstekend: 4 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 4 stem(men)