naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Het rusthuis

door roggemanj

De zon scheurt met grote snelheid over de velden
Het licht lijkt aan en uit te flitsen

De wind trekt strepen in de groene tarwe
De jonge wilgen buigen gewillig mee met dit natuurgeweld

Ik kijk uit het raam, zit naast haar
Terwijl zij mijmert over vervlogen tijden

En dan voel ik het ineens weer
Ik zal haar missen als ze er niet meer zal zijn

Ze is mijn moeder niet, zelfs geen bloedverwant
En toch sta ik zo dicht bij haar

Mijn kleine oude grijze buurvrouwtje
Volgende week wordt ze zevenennegentig

Eigenlijk zijn we twee handen op één buik
Delen we veel dingen samen

Buiten is het nog lang geen zomer
En hier binnen luister ik naar de toon van haar stem

Als ze me zegt dat haar wekker van de kast gevallen is
Hij niet meer te herstellen is, afgedaan heeft

feedback van andere lezers

• kapiteinsebbos
  dat vind ik al mooier :-)
  roggemanj: ok.....thx
• teevee
  Ontroerend!
  roggemanj: ... bedankt voor je reactie