|
< terug
hij vroeg hoe hij me moest noemen
ontmoeting
met mijn vader
die ik jaren
niet heb gezien
wegens een ruzie
die niet bij te leggen leek
ik schreeuwde tegen hem
dat ik niet meer zijn
kind wilde zijn
hij schreeuwde
dat ik niet meer zijn
kind was
dat ik moest verdwijnen
uit zijn leven
voor altijd
na jaren tobben
met het gevoel
dat het niet klopt
ging op een dag
de bel
mijn vader stond daar
hij keek me aan
vroeg me
hoe hij me moest noemen
waarop ik zei
als ik je
mijn vader
mag noemen
mag jij mij
mijn zoon
noemen
feedback van andere lezers- Mistaker
Wat een getob toch vaak tussen ouders en kinderen...
Erg mooi gedicht!
Groet,
Greta
harrywanders: ja dat is het vaak helaas
dank je wel greta
liefs - RolandBergeys
Mooi en gevoelig.
harrywanders: dank je wel ronald
liefs - mistral
JE zoon noemen - fenk
"mijn vader stond daar
hij keek me aan
vroeg me
hoe hij me moest noemen"
--> gaat door merg en been
harrywanders: dank je wel fenk
ik denk dat de flard dat ook als doel heeft..
gewoon dat het raakt in zijn kern
in ieders kern van gevoel
dank je wel voro je lieve reactie
liefs - teevee
Uitstekend en aangrijpend!
harrywanders: dank je wel teevee
voor je reactie
liefs - aquaangel
over het einde heb ik elders
al iets geschreven
hier lees ik
-je zoon noemen-
in feedback dat zou ook een optie zijn
groetjes
harrywanders: hey angel
zie mijn reactie bij die andere site
liefs - Hoeselaar
Die generatiekloof toch
wilhelm
harrywanders: dank je wel wilhelm voor je reactie
liefs
|
