|
5. Rare gebeurtenissen
Een allesomvattende stilte daalde neer over het land. Doodse geluiden verkilden de omgeving. De Dijkgeest kreeg weer vormvastheid, bolde op tot een blauwe kegel en spatte vervolgens open. De spleten in de grond onder Amalia"s voeten lieten een geruisloze stank los en trokken vervolgens weer naar elkaar. Met een sissend geluid werd het moeras terug één geheel. Wanneer de laatste scheur verdwenen was, lag er een adembenemend mooie bloemamulet onder haar nog steeds zwevende voeten. Amalia werd op de grond gesmakt, zo hard dat haar hielen tot haar enkels in de bodem geplant stonden. Met haar bijna laatste krachten trok ze haar voeten weer los en zocht een boom om tegen te leunen, zwaar nahijgend om wat ze net beleefd had. Pas dan viel haar oog terug op de amulet. Ze reikte er naar. Schuddend en bevend slaagde ze er nog net in het amulet op te rapen toen een zure wind opstak die een bruin stuk perkament tot haar bracht. Ze plukte het uit de lucht, negeerde de zwavellucht die haar neusgaten teisterde en las. Net toen ze de laatste letter gelezen had, vatte het perkament vuur en verpulverde tot as waarna het verdween in het niets.
Ze wist nu wat haar te doen stond om haar geliefde Jacobius, te kunnen behouden. Het amulet, dat een silhouet in haar handpalm schroeide, stak ze diep weg in haar rokzak, brandlucht en de pijn negerend.
Blauw van de kou keerde ze tenslotte op haar stappen terug. Aan de kim begon de ochtend reeds te gloren, ze zou zich moeten haasten wilde ze onopgemerkt blijven.
Wat ze niet wist was dat Palmyre, de oudste dochter van Jacobius haar gevolgd was en alles aanschouwd had.
**
Palmyre was helemaal verward. Ze wist niet goed wat ze nu eigenlijk gezien had, het leek allemaal onwerkelijk. Dit kon ze tegen niemand vertellen, mensen zouden denken dat ze gek was. Maar wat wat haar ogen aanschouwd hadden bewees wel dat ze niet gedroomd had toen ze Amalia elke maand uit het huis had zien sluipen op een onchristelijk uur dat elke dame behoorde thuis te zijn. Vader die normaal geen vaste slaper was, bleek dan altijd heel toevallig in een diepe slaap te zijn.
Ooit had Palmyre het theekopje van vader uitgedronken en toen had ook zij abnormaal diep geslapen waarna ze na een hallucinante droom met een zwaar hoofd was wakker geworden. Wat haar vermoeden op een slaapmiddel enkel versterkte. Enkele weken later had Palmyre papaverzaad gevonden in een katoenen zakje dat achter in de voorraadkast in een groen potje verstopt zat. Enkele weken later zag ze hoe Amalia enkele zaadjes daarvan mee plette in de kruidenmengeling die ze voor thee gebruikte, ze wist genoeg. Die avond had ze thee genomen en weer had ze rare dromen gehad, om een dag later pas laat in de voormiddag wakker te geworden.
Toen ze Amalia op een avond weer thee zag bereiden waarbij ze uit het groene potje schepte wist ze, dat ze die avond de thee maar moest overslaan. Later kroop ze in bed met haar kleren aan en besloot op onderzoek uit te trekken. Wanneer ze enkele uren later het bed hoorde kraken in de kamer van haar ouders glipte zij ook uit bed, nam haar klompen in de hand en sloop buiten waar ze stil wachtte achter de waterput tot haar stiefmoeder voorbijgleed, de nacht in.
Het kostte meer dan enige moeite haar bij te houden. Er was duidelijk iets vreemd aan de hand. Waar Amalia gewoon kon wandelen zag Palmyre dat er na haar voetstappen geen pad meer was. Waar Amalia door de zompige grond kloste over kleine paadjes, moest zij takken en planten opzij duwen. Waar Amalia schijnbaar bespaart bleef van weergoden kreeg zij een lading hagel over zich heen. Ze voelde instinctief dat er iets mysterieus aan de hand was. Iets dat zij niet verondersteld werd te aanschouwen, maar ze moest kijken, ze moest het weten. Dat was ze verplicht aan haar familie.
Het moment de omgeving kilte uitstraalde die niets te zien had met het slechte weer, begreep Palmyre dat er hogere machten in het spel waren. Dit besef liet rillingen over haar rug lopen. Ze had verhalen gehoord over heksen en trollen en had het altijd weerzinwekkend en tegelijkertijd intrigerend gevonden. De verhalen over Emilie van Tybis en Abigail hadden haar nachtenlang nachtmerries bezorgd.
Die arme Emilie die ze altijd gekend had en die toen ineens dingen kon laten bewegen, enkel en alleen maar door er hard naar te kijken. Toen ze dat tegen pa vertelde was die helemaal uit zijn dak gegaan en had haar verboden ooit nog met Emilie op te trekken. Van die dag af waren er vreemde dingen gebeurd in het dorp. De haan van Boer Charel was zomaar in brand gevlogen. Het arme beest was in paniek de schuur in gevlogen die meteen vuur had gevat. De vlammen waren op enkele tellen tijd overgeslagen naar het woonhuis en heel de boel was tot op de grond afgebrand voor iemand nog maar om een emmer water had kunnen lopen.
---
Spijt me weer van de dubbele haakjes, zelfde 'syntax fout' als vorige keer met de normale haakjes.
Drie vragen van vorig hoofdstuk ben ik nog aan het inwerken, die komen in volgend deel aan bod, beloofd.
stemresultatenEnkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.
Komt Amalia te weten wat Palmyre gezien heefttotaal 6 stemmen Ontdenk Amalia dat ze telekinetisch istotaal 6 stemmen Komt de morf Amalia herinneren aan haar taak en beloftentotaal 6 stemmen Vertelt Palmyre wat ze zag aan haar vadertotaal 6 stemmen |
67%