Volg ons op facebook
|
< terug
Een leven met het Karma van Incest en Zelfmoord
1
Een zwart-wit foto kijkt me aan met een mededogen die mij vreemd is. Feitelijk is het een reproductie, een foto van een foto dus, waardoor het zwart een vreemd soort blauwe gloed heeft gekregen. Het zwart van de jaren vijftig is niet meer het zwart van deze eeuw.
De vrouw poseert, zoveel is me duidelijk, en dat doet ze op een onnavolgbare wijze. Alleen haar hoofd en een deel van haar trui is zichtbaar, en een vogelbroche. Ze kijkt rechts van de fotograaf, duidelijk op zijn aanwijzingen want door het mededogen heen is haar blik er een van onwennigheid. Ze lacht haar tanden bloot, precies op het moment dat de fotograaf haar verteld dat ze 'Cheese' mag zeggen. Het is een flauwe glimlach geworden. Aan de mond te zien heeft de vrouw het woord 'Kaas' gezegd want de mond lacht tot de breedte van de A klinker. Hij haalt de E bij lange na niet.
Haar ogen staan open, natuurlijk, maar een beetje behoudend. Het linkeroor is niet op de foto zichtbaar door de stand van het hoofd. Het rechteroor geeft zich maar half bloot omdat een opdringerig tijgerprint lijstje daaroverheen haar aanwezigheid begrenst. Het is een foeilelijk lijstje en vloekt zo erg met de foto dat het klopt. Achter het lijstje zit een hardboard standaardje en tussen het lijstje en het standaardje zit € 200,-. De foto staat al jaren op de schoorsteenmantel van de kachel die door een gaslek niet meer branden mag.
Het is dan bijna 2010, ik stook in Amsterdam Oost gewoon op gas. Nu dus alleen nog met een klein kacheltje dat mijn vertrouwen heeft.
De foto kijkt naar mij. Tenminste naar een foto van mij, die genomen is in Dublin. Prachtstad en daar is ook de oude liefde voor de muziek van Steve Harley weer opgebloeid, toen die net in die periode een concert gaf in die Ierse stad. Een van mijn weinige, nog levende helden. Johnny Cash is immers dood.
Op die foto zit ik op mijn hurken voor de poster van Steve en kijk de lens in van de vriendin met wie ik al vaker op vakantie ging naar New York en San Francisco. We hebben niets seksueels samen, dus die vriendschap is een langdurende. De laatste foto die deze schoorsteenmantel siert is er een van een familie-uitje, mijn zus weegt negenentwintig kilo en is op het hoogtepunt van haar anorexia. Dat moet natuurlijk gevierd worden. Het is overigens tevens haar verjaardag, die dag van de foto.
Herman, haar man, zeurt bij binnenkomst in de dierentuin al meteen dat hij hamburgers wil eten. Het is een van de laatste uitjes met mijn zus geweest, ze wilt geen contact meer met de rest van de familie.
De vrouw in het zwart-wit kijkt nog niet als iemand die binnen afzienbare tijd zichzelf van het leven zal beroven. Het was toen, op het moment van de foto, ook zeker geen voornemen voor haar. Waarom zou ze ook? Toen had ze immers nog geen man die voor Justitie werkte en aan zijn eigen kinderen zat. Het leven had haar, op het moment van de foto nog toegelachen. Ze kijkt weliswaar wat twijfelend op de foto maar dat is niet over de zin van het leven verder, eerder of ze goed op de foto uit zal komen. Dat is gelukt. Ze staat er prachtig op. Het enige dat werkelijk lelijk is, is het lijstje dat haar omvat. Daar moet ik misschien toch eens wat aan doen. Ben ik meteen € 200,- rijker.
Ze was de tweede uit een gezin van vijf meiden, mijn moeder, want daar hebben we het over. Haar oudste zus was een soort voorbeeld voor haar, al bracht zij zichzelf niet door eigen hand om het leven. Haar oudste zoon deed dat overigens wel.
In mijn portemonnaie prijkt een foto van die tante Els. Toen ik eens bij haar op bezoek was in Friesland, omdat het op de weg lag naar een cliënt in de verslavingszorg waar ik toen werkte, vroeg ze me, out of the blue, of ik een pasfoto van haar wilde hebben. Ze overviel me wat met die niet alledaagse vraag maar ik hapte gretig toe, daar mijn vriendin me geen pasfoto wilde geven van zichzelf omdat ze daarop niet gelachen had. Dat is tegenwoordig immers streng verboden voor een foto op je paspoort, en wellicht ook op je rijbewijs.
Zelfs baby's mogen op officiële foto's feitelijk niet meer lachen.
feedback van andere lezers- tessy
Goed geschreven ben nieuwsgierig naar een vervolg
Peerke: Fijn, dank je. Ga maar eens autobiograveren... - Mistaker
Sluit me aan bij Els.
Groet,
Greta
Peerke: Mooi Greta, gaan we weer... polonaise - henny
Ik sluit me aan in de polonaise.
Je laatste zin is erg sterk!
Peerke: Dank je wel Henny, fijn je weer te horen! - Mephistopheles
Goed stuk, Peer. Ik ga naar het vervolg.
Peerke: Dank, dit is eens waar gebeurd...
|
