Volg ons op facebook
|
< terug
Een leven met het Karma van Incest en Zelfmoord (3)
Ik kijk mijn kamer rond en bedenk me hoe ik hier beland ben. Mijn vlucht uit Nijmegen, weg van de herinneringen aan de liefde, die van me weg vluchtte tot over de oceaan. Gelijk had ze. Dagen en nachten koesterde ik mijn geluk met het maken van muziek, het werken als verpleegkundige en het neuken van de vrouw met de mooiste borsten op aarde. Maar dagen en nachten vergooide ik datzelfde geluk door het simpelweg te verzuipen. Het met ADHD bekabelde hoofd van mij, kende ook daarin haar grenzen niet. Had ik vijf liter bier (dus tien halve liters) in huis, dan moest de goedkope fles whisky er later, bij gebrek aan drank, nog aan geloven.
'One's too much, twenty ain't', zong ik met mijn verrookte en verzopen basstem. Jee, ze moest eens weten hoe ik nu leefde, Ingrid. Ze zou haar oren niet geloven.
Terug dus, naar mijn geboortestad Amsterdam. En dat terwijl ik ook al jaren woonde in Rotterdam. Niets is hier nog, dat me aan die goede oude stad van weleer doet denken. Het Oosterpark heeft 'de Titaantjes' van Nescio allang ingeruild voor 'de Grote Bek', van Theo van Gogh, al heeft het officieel eerst 'De Schreeuw' geheten, geloof ik. Over voetbal zullen we het maar niet hebben. Als ik door de stad fiets moet ik gemiddeld per rit drie keer oversteken naar de andere kant van de straat om tegen het verkeer in te fietsen.
De Noord-Zuid lijn komt er, voor mijn gemak… 78% van de Amsterdammers wil die lijn allang niet meer, bleek uit een onafhankelijk onderzoek, dat het gemeentebedrijf niet wilde erkennen.
Neen, dat begrijp zelfs ik nog wel.
Een keer fietste ik, na de omlegging, door aan de verkeerde kant omdat ik tweehonderd meter verderop af moest slaan, staat er politie. Die weten me doodleuk te vertellen dat ik aan de verkeerde kant van de weg fietst. Dat ik daar net nog heen werd gestuurd, voor het gemak van de Noord-Zuid lijn kon de geüniformeerde pubers niets schelen.
'Wij doen ook maar ons werk, meneer', is het dan. Hun puitjes mag ik niet uitknijpen want dat is belediging van een ambtenaar in functie. Ambtenaar… Zover heb ik het nooit geschopt, dus in feite moet ik ontzag hebben voor die snotterende kleuters. Zij doen ook maar hun werk.
Mijn auto heb ik drie maanden geleden weg gedaan omdat er weer ruiten waren ingeslagen. Het is leuk in Oost, als je goed om je heen kijkt. Naast het bord: 'Betaald parkeren', heeft de politie nu doodleuk het bord: 'Risicozone' geplaatst, met als afbeelding een ingeslagen ruit.
'Mocht je het overwegen om je auto hier neer te zetten, besef dan wel dat je flink in de buidel moet tasten om je ruiten ingeslagen te krijgen, voor niets gaat de zon op', lijkt het bord te willen zeggen.
Ja, dat was ook zo leuk: Ik geef mijn auto, compleet met ingeslagen ramen weg aan een vriendin van me. Enkele dagen later zie ik een parkeerwachter lopen en, tegen beter weten in, spreek ik de vrouw aan:
'Mag ik u even iets vragen?', vraag ik.
'Alleen als het om parkeren gaat', zegt ze beroepsmatig.
'Dat zal ik eens proberen', probeer ik met een beetje humor.
'Ik heb verleden week mijn auto weggegeven', ga ik verder. 'Kan ik dan het resterende bedrag van mijn vooruitbetaalde parkeervergunning terug krijgen?' probeer ik, zo neutraal mogelijk.
'Geen idee', laat ze me weten. 'Ik ga alleen over het parkeren'.
'Op uw uniform staat dat u van de parkeerservice bent', probeer ik toch nog even, zo vriendelijk mogelijk. 'Is het dan niet handig als u dit soort zaken weet?'
'Ze zetten zoveel op een uniform', zegt ze, naar mijn mening terecht. 'Er staat misschien service om ons vriendelijk te laten klinken. In de praktijk delen we alleen bonnen uit meneer, dus voor uw vragen moet u het kantoor bellen.'
'Ah', zeg ik verheugd, en pak mijn mobiel, 'laat ik de koe dan maar bij de horens pakken en meteen even bellen, mag ik het nummer van u?'
'Weet ik veel wat dat nummer is, dat staat in het telefoonboek, en u moet me geen koe meer noemen, anders haal ik de politie erbij.'
Wijs geworden berg ik mijn mobiel op. De politie kan ik hier niet bij hebben. Ze stoppen iedereen in een uniform tegenwoordig. En tegen twee uniformen tegenover me kan ik niet op.
'Dank voor uw tijd', zeg ik beleefd, terwijl zij een nieuw kenteken intikt en daarna haar collega, een Surinaamse man met een groot litteken over zijn oor, wenkt. Ik heb hem eerder gezien, tijdens mijn hardlopen in het Oosterpark. Hij zat enkele dagen terug op een bankje in het park, tegenover de Muiderkerk, Schultenbrau bier te drinken met enkele van zijn collega's.
feedback van andere lezers- Mistaker
Alcoholverbod in het Oosterpark, zag ik gisteren op AT5.
Laten we het inderdaad maar niet over voetbal gaan hebben! Als Rotterdammer in Ámsterdam heb je het zwaar, ik word nog steeds gepest met mijn accent en met Feyenoord natuurlijk :-(
Weer graag gelezen.
G
Peerke: Ik heb een tijd gewerkt in de GGZ. Daar zaten, midden in Amsterdam, al twee Feyenoord aanhangers. We hebben toen met z'n drieen 'Oligaties' Feyenoord gekocht. Was wel leuk, dat midden in Amsterdam te doen. Heb ook wel eens in een Ajax cafe gezeten, waar ze doorkregen dat ik voor Feyenoord was (omdat ik daar geen doekjes om wond) Toen was de kroeg te klein... En ik maar doorgaan met biljarten... Ben trouwens meer voor Sparta. - tessy
Ook weer graag gelezen
Peerke: Fijn zo, Tesse. Dank je. - henny
Heel goed tussendeel.
Peerke: Dank je wel Henny! - Mephistopheles
De vrouw met de mooiste borsten op aarde? Dan maak je me natuurlijk erg benieuwd.
Leuk stukje. Dat gespot over die puistige agent deed me zelfs glimlachen, al ben ik zelf jong. Maar ik ben wel puistloos!
Peerke: Tja, was legendarisch, die vrouw. Klein maar prachtig. Met name haar borsten. Waren toen dolverliefd en ik was een stoere rocker met een best goede band. Prachtige tijden, maar o zo destructief.
Hou me op de hoogte van je schrijfvorderingen. Met Pistali ben jij de beste van de site. Moet het wel nog her en der schaven maar je stijl is prachtig.
|
