Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (deel 11)
En in de zomer zal ik bloemenkransen van madeliefjes om zijn hals hangen, net als vroeger, toen we ontelbare zomerdagen verlummelden, languit op het gras van het stadspark. Dat was in de tijd dat ik in Leuven studeerde hoewel dat niet al te letterlijk te nemen is. We hingen rond in boekhandeltjes en cafés en verkenden de verste hoeken van elkaars geest. Wanneer dat ons uitputte sliepen we buik aan rug in mijn veel te kleine eenpersoonsbed en groeiden er aan elkaar want ook als we niet sliepen stonden we in voortdurend fysiek contact. Wat we nog wel apart deden, was naar de w.c. gaan, maar dan luid pratend, met de deur open. Er was geen greintje schaamte tussen ons. Hij was vaak verkouden en uit zijn grote neusgaten hing dus wel eens een gedroogd stuk snot dat bij elk uitademen meewapperde, en dat ik dan tussen duim en wijsvinger nam en verwijderde, dan snoof hij eens en zei "Hé, dankje!". Niets gebeurd. Wat we ook vaak deden was met de hand knopen uit elkaars haren trekken. Meestal had hij dan een sigaret in de mond die ik af en toe naar de mijne overplantte, om te merken dat het uiteinde al flink sappig was geworden. Hij kon de strakste, langste sigaretten rollen met die lange benige vingers van 'm en die natgeworden filters droegen alleen maar bij tot de charme ervan. Na zijn dood heb ik nooit meer gerookt. Ik ben toen zo'n beetje met alles gestopt, er schoot namelijk niet veel meer over zonder hem. Gelukkig liet hij me wel zijn broertje na. Die was maar twee jaar jonger maar iedereen noemde hem "kleine Junkie" en die naam deed en doet hij alle eer aan. Hij is ook diegene op wiens mankracht ik reken om me te helpen bij mijn nachtelijke opgraving.
Als ik de gezegende leeftijd van tachtig haal, kunnen we alledrie samen op een bankje in de zon oud zitten te wezen. Wij, wachtend op onze laatste ademtocht en Junkie wachtend op ons. Bijna zou ik willen blijven leven om zijn stoffelijke overblijfsel te verzorgen. Hoedanook zou ik een regeling moeten treffen teneinde de zekerheid te verkrijgen dat we samen zouden worden begraven of verbrand. De ultieme hereniging. Zelfs het leven heeft dus een zilveren randje. Vooropgesteld dat ik erin slaag een dergelijke regeling te treffen uiteraard, want eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe ik dat aan zou moeten pakken. Maar dat zijn zorgen voor later. Tot zover heb ik zelfs zijn graf nog nooit bezocht, omdat het geconfronteerd worden met zoveel Nutteloosheid me nogal ondraaglijk lijkt. Als ik ernaartoe ga, zal dat met een duidelijk vooropgesteld doel zijn en zal ik er niet zonder hem vertrekken. Ik kon me al levendig indenken hoe ik de zak vol knoken op mijn rug zou zwieren en hoe ze tegen elkaar aan zouden tikken bij elke stap. Die nacht zouden we onvermijdelijk moeten afsluiten met grote hoeveelheden Chartreuse. Misschien zouden we wel weer in ons oude huis kunnen gaan wonen, mits wat onderhoudswerken. Wat zou ons beletten om terwijl we die oude junk weer in elkaar zetten, ook ons huis wat nieuw leven in te blazen? Met Junkies aanwezigheid zou het in elk geval zijn ziel terughebben.
Terwijl ik daar op dat stille kerkhof zat te plannen, overviel me een vreemd soort haast. Misschien was dit wel wat men levenslust noemt. Een drang om mijn gedachten te realiseren, en wel zo snel mogelijk. Ik zou contact moeten opnemen met kleine Junkie om alles nog eens duchtig te bespreken. Om mezelf alsnog wat uitstel te gunnen, nam ik me voor om eerst onze woonst onder handen te nemen, zodat we onze lieve dode een aangename verblijfplaats konden bieden. Hoewel het gevaar voor betrapping er aanzienlijk was, gezien het feit dat we er onrechtmatig zouden wonen. Stel je de reactie voor van de agenten die denken een stel krakers het leven lastig te gaan maken, en daar dan ook nog eens een volledig skelet aantreffen. We zouden hen vast wel kunnen wijsmaken dat het vals is, louter didactisch materiaal voor onze studies geneeskunde. Toch was het duidelijk dat we misschien zouden moeten overwegen ergens anders te verblijven. In mijn huis, of het zijne. Dan was het alleen kwestie van onze vriend ongezien ter plaatse te krijgen.
Aangezien het geen hele mens was maar louter onderdelen, zou dat geen groot probleem vormen.
feedback van andere lezers- tessy
Haha, echt een leuk verhaal.
Spannend, nieuwsgierig of het zal lukken om die beenderen te ontgraven
jack: Wel ehm, ik moet dat natuurlijk eerst écht waarmaken he, zodat ik er iets zinnigs over kan schrijven. En dat zal toch niet voor de eerste weken zijn, denk ik ;) - Mephistopheles
U hebt geneeskunde gestudeerd in Leuven?
Goed stukje. Blijkbaar betekende hij veel voor je, hé? Ik heb in elk geval nog nooit een vrouw gekend die mijn snot uit mijn neus hielp verwijderen :p
Gr.
jack: Ik heb in leuven gestudeerd, maar geen geneeskunde. Als je wil weten of n vrouw je écht graag ziet, vraag je maar ns op een onbewaakt moment of zij met haar slanke vingertjes die moeilijk te bereiken snottebel in je alleraardigste neus te grazen wil nemen. Haar reactie zal je alles vertellen wat je moet weten ;) - Mistaker
Leuven...Notre Dame, 't Moorinneken, Erasmus!
Weer zeer graag gelezen.
Dat snot...ik vind het supergoor!
Groet,
Greta
jack: Hahaha, zijn er ook leuvense cafés die je niet kent? Mijn stamcafé was the place maar t bestaat niet meer...
Snot van de vent van je leven is niet goor he greta! Tsmaakt naar chips! - Peerke
Mooi, de ziel terug door aanwezigheid van Junkies. Prettig om te lezen!
jack: Dankjewel, Peerke, ik stel je mening op prijs. - drebddronefish
Daar komt het op aan, denk ik, het zonder gene elkaars aars snuiven of zoiets, eugh, misschien net iets te plastisch uitgedrukt
goed geschreven
groetjes
jack: Moet kunnen, jongen, moet kunnen! :)
Dank voor het lezen. - henny
In de 35 jaar, lief en leed samen, hebben we bij elkaar ook de nodige substantsies verwijderd, maar daar ga ik niet verder op in. (6)
jack: Hahaha, zo gaat dat he. De liefde is iets raars, soms! - KapiteinSeBBos
mooi!
mooier!
dit verhaal!!
xxxxxx
jack: danku
danke
thanks
sjoekran
merci ! - koyaanisqatsi
Probleem met opgegraven doden is dat je niet op voorhand weet hoeveel er precies van overgebleven is. Ik herinner me uit mijn kindertijd het opgraven van een oud mens, dat beweerd had dat één of andere heilige verschijning haar was komen vertellen dat ze na haar dood intact zou blijven. 't Was nog waar ook!!! (bleek dat het lijk 'verzeept' was, of iets dergelijks)
jack: Jep, je weet het nooit zeker he. Als je de handboeken mag geloven gaat het allemaal heel snel maar ik heb al vaak gehoord dat het in de praktijk dikwijls anders gaat... - manono
Ik vind dat de snot nog meer wijst op die verstrengeling. Het is een 'lichamelijkheid' die je haast voelt wanneer je het leest, net omdat het snot is. Zoals tussen moeder en kind : de snot, de kak en de pis en overgeefsel van melk en pap. Als moeder of vader mag je daar niet vies van zijn. Op die manier begrijp ik die zeer lichamelijke band.
jack: Welja, dat is nu net wat ik trachtte duidelijk te maken. En ook dat moederlijke zit er zeker in. Verstrengeling en eenwording op zowat alle vlakken he, mijn snot is jouw snot :-)
|
