|
< terug
Stukje uit 'de heks'
Ze zag de lucht en energie bijna deegachtig dik okergeel kleuren in de cirkel en raakte haar kristallen bol aan met de vingertoppen van haar linker hand.
'leven, streven, trillend beleven
het duurt nog een jaar of zeven'
Ze voelde de energie die net niet op pijn leek naar haar linker schouder trekken. Achteroverbuigend staarde ze uit het raam naar de lucht van de zonsopgang.
Zacht grinnikend merkte ze hoe de kamer zich vulde met beelden van subpersonaliteiten van zichzelf: allemaal zusters met een detail verschil. Tegen de muur naast de deur stond haar middenblauwe vorm; zachtkleurig geklede vormen van zichzelf warrelden wazig en aan het raam, ernstig, stond de zwartharige felrood geklede keuze van zichzelf: twintig jaar jonger dan haar fysieke reële vorm, ernstig, ontspannen en zeer intelligent: haar geliefde zwangere vorm.
Deze keer deed ze de moeite niet de kaarsen uit te blazen toen ze de kring verliet. Het was te laat, de moeite niet. Ze had geen zin meer om datgene nog langer onder controle te houden wat ze zelf had veroorzaakt.
Kalm, vredig, weemoedig, wandelde ze de plaats door die ze binnenkort voorgoed verliet. 'Lief, ik vergeet je niet.'
Vanuit de parallele realiteit nam haar rode zuster vastere vorm aan. Ze keken elkaar recht aan. 'Ik kies jou,' fluisterde ze. 'Bescherm hem, begeleid hem, geef hem alle illusies die hij nodig heeft. Laat hem mij herkennen in iedere vrouw die naar hem glimlacht zonder spreken.'
Ze nam haar uitgezochte kruiden in haar rechter hand, opende de cirkel, verschoof de kleinere kaarsen. 'Kom, kleine zuster!'
Haar rode realiteit nam haar aandachtig op.
'Ik ken jouw leven in jouw realiteit niet meisje. Ik ben de Moeder. Wat gebeurt is mijn schuld niet. Waak over de man die ik met hart en ziel bemin. In ruil waak ik over jou en zegen ik het kind dat je draagt. Laat hem mij herkennen in andere vrouwenvormen dan de vorm die hij als mij kent. Geef zijn liefde de vrijheid om zijn liefde voor mij in iedereen te herkennen.'
Haar rode zusterziel boog lichtjes voorover, zacht.
Ze draaide haar rug. Vermoeidheid, dat voelde ze. Ze was soms zo moe om in een wereld te leven waarin mensen de vertalingen voor waar aannamen zonder de barende energie te zien. Tijdens haar draaien merkte ze dat ze zelf donkerpaars en lichtpaars kleurde en dat haar rode jonge zuster op de knieën ging zitten en haar met wijd open ogen onbevangen aanstaarde. Ze draaide zich om, fel ineens: 'Jij gaat in jouw realiteit toch niet gaan liggen fantaseren dat ik de een of andere heilige ben hé? Ik ben een vrouw kind, een vrouw en een moeder! Kniel niet voor mij. Sta op en recht je fiere rug en vertel mijn Lief dat hij de Waarheid ziet! Maak hem duidelijk dat hij geboren is om groots te zijn en velen te helpen!'
Zeven jaar zei de energie. Binnen zeven jaar was ze nog niet dood in deze realiteit. Ze zal hem terug zien.
Ze deed wat zelfs in heksenkringen absoluut verboden heet. Ze opende de kring, opende de ramen en met volle intensiteit liet ze haar kruiden op de centrale vlam druppelen: 'Leef mijn energie en verspreid jezelf! Geef mijn Lief zijn eigen leven en laat ieder die in zijn weg staat beven!'
Ze draaide zich om en ging zonder omkijken de kamer uit, sloot de deur achter zich, beseffend hoe veroordeelbaar ze was door 'spoken' vrij te laten.
Ze herinnerde zich dat haar zoon vroeg: 'Moeder, zie jij dan niet dat mensen bang zijn voor jou?'
'Nee, ik zie dat niet en ik begrijp niet waarom. Ben jij bang van mij?'
Haar zoon had haar teder bekeken en tegen zich aangedrukt.
feedback van andere lezers- GoNo2
Met de groeten van de kleine dikpens.....
Magdalena: grinnik grinnik grinnik
weet je dat ik met mijn 1m53 eigenlijk hoop dat je de waarheid zegt?
|
