Volg ons op facebook
|
< terug
Een leven met het Karma van Incest en Zelfmoord (6)
Na de zelfdoding van mijn moeder - ik spreek liever over zelfdoding dan zelfmoord - werd het mijn vader allemaal teveel. Hij raakte overspannen en kreeg soms zelfs geen geld meer mee van de bank omdat hij zijn handtekening niet goed meer op een cheque kon schrijven. Door de trilling in zijn hand was die onleesbaar geworden. O ja, ik kan over mijn vader schrijven wat ik wil, maar het waren zware tijden voor hem. Dat realiseer ik me terdege. Zo zwaar dat hij zich soms moest kunnen afreageren. Daar waren wij, zijn kinderen voor. Eigenlijk moet ik ook stil durven staan bij de keren dat hij me geen slaag gaf, de keren dat hij niet vol zelfmedelijden bij mijn zusjes aankwam voor een troostende hand in zijn kruis. Hij zal toch ook gevochten hebben tegen zijn lusten, in zijn zoektocht naar de liefde die hem zo bruut ontnomen was?
Een collega met wie hij het goed kon vinden, bood hulp aan en hoewel mijn vader die hulp in eerste instantie afsloeg, is hij daar later toch op ingegaan. Die hulp hield in dat we met twee grote gezinnen onder een dak gingen leven voor enige maanden. Martijn en zijn vrouw Anja hadden zelf al vier kinderen, dus met ons erbij waren er negen kinderen in huis. Het was een onhoudbare situatie. Anja was bekend in de psychiatrie en werd regelmatig opgenomen op een psychiatrische afdeling. Zo werd de geboden hulp al snel een groter worden probleem. Om een situatie te schetsen. We aten veel patat, omdat er geen tijd was (werd gemaakt) om eten te koken. Als er patat gehaald was dan was mayonaise uit den boze omdat we immers communistisch moesten worden opgevoed. Enkel patat dus. We mochten er wel een frikandel of kroket bij, daar stonden Martijn en Anja op, die het verschil in behandeling tussen ons en hun eigen kinderen niet al te groot wilden laten worden.
Hoelang we precies samen gewoond hebben met het hulpgezin weet ik niet meer maar Martijn en Anja speelden pas later een echte rol in mijn leven. We kregen met ons gezin een ander huis en we trokken met z'n zessen, vader en vijf kinderen, in de Rozenstraat, die al snel omgedoopt werd in Rode straat. Sinds mijn vader er kwam wonen was de straat communistisch. Alleen de straat zelf wist het nog niet.
Samen met mijn zussen woonde ik in de kelder van het huis. Er was een redelijk grote ruimte, die door mijn vader met triplexplaten in tweeën werd verdeeld. Een ruimte, de kleinere, was van mij. De grotere moesten mijn zussen samen delen. Mijn middelste broertje sliep onder de trap. Daar was simpelweg een gordijn langs gespannen en dat werd zijn kamer genoemd.
Hij heeft het er nu nog over dat hij op een dag jarig was en we zingend met een 'Lang zal ie leven', de trap afkwamen. Op een verjaardag moest gezellig worden gedaan, ook als ik een dik oog of een bloedneus had van de klappen van mijn vader.
Als er laat in de avond nog gepraat werd door mijn zussen, die toen elf en twaalf geweest moeten zijn, dan moest ik naar boven komen om een pak slaag in ontvangst te nemen omdat het niet rustig was.
Een triplex wandje scheidde mijn zussen en mij van mekaar, terwijl de pubertijd voorzichtig om de hoek kwam kijken.
Ik sliep in een blauwe slaapzak. Dat was mijn letterlijke houvast. Ik verschoonde geen lakens want ik sliep altijd in een slaapzak.
Later, in de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige (want ik deed mijn best om aan de 'goede kant' van de psychiatrie te blijven) leerde ik dat die slaapzak mijn 'transisual object' was, hetgeen inhield dat ik er de houvast in zocht die mijn moeder me niet meer kon bieden. Het was een letterlijk vastklampen een iets dat een vorm van koestering gaf, of dat in ieder geval suggereerde. Het dekentje in de strip van Charley Brown, is een goed voorbeeld, of Schanulleke van Wiske.
feedback van andere lezers- jack
Heel mooi geschreven. Gek toch he hoe we bij het ouder worden onze ouders anders gaan bekijken en langzaamaan beter gaan begrijpen?
Check = cheque ;)
Peerke: Dank je wel, toen ik het woord opschreef wist ik dat er iets niet aan klopte... Ik heb er verder niet bij stil gestaan. - henny
Neem mijn petje voor je af.
Peerke: Mooi petje?
Ach, het is allemaal gebeurd maar ik ben er niet rouwig om. Het heeft me verrijkt en geeft me veel inzicht. Dank voor het lezen. - Mistaker
Heel knap beschreven weer.
O ja: pubertijd=puberteit.
Groet,
Greta
Peerke: Haha! Leuk, zo'n foutje zou ik er niet meer uitgehaald hebben...
Fijn dat je er weer was Greta, voel verbondenheid met jou. - tessy
Zeer goed geschreven,knap hoe je hier mee omgaat.
Peerke: Ik doe m'n best, maar de tijd heelt natuurlijk ook de wonden, he.
Nu ben ik allang volwassen en leef je niet meer onder het juk van...
Dank Tessy - innerchild
Ik heb alle stukjes gelezen, Peerke ... en weet niet goed wat te zeggen ...
Vooral bewondering voor het durven schrijven. Als je dit kunt heb je al een hele weg afgelegd. Je verleden maakt je rijk (vergeet dat niet) ... rijker dan je ooit met geld zou kunnen zijn.
Knuf,
Inner
Peerke: Dank je Inner. Het is vreemd eens te beschrijven wat echt gebeurd is, en het wordt allemaal nog vreemder... Raar maar waar.
X! - Magdalena
o! Ik val middenin het verhaal en lees in de commentaren dat het autobiografisch is.
Het is verbazend hoe sommige kinderen de hardste situaties overleven en dit is heel goed geschreven.
ps: transitioneel object: alle kinderen hebben dat: de eerste zijn de dierbare knuffels: ze projecteren de liefde van de mama die eventjes de deur uit is op hun knuffel en leren zo wachten tot de échte bron van liefde terug is
Ik hoop dat het verhaal evolueert naar dat jij zo'n échte bron opnieuw vond in een levend mens :)
Peerke: Dank voor je warme commentaar Magdalena. Het verhaal wordt echter nog 'raar', heb wel een steeds beter contact met mezelf. Ook heb ik een geweldig leuke vriendin hoor, maar die trek je dan weer aan door zelf 'iets uit te stralen'. Ik zal weer eens verder schrijven. Dank!
|
