|
< terug
Een leven met het Karma van Incest en Zelfmoord (7)
3
Met Martijn en Anja - en niet te vergeten hun vier kinderen - hebben we niet lang samen geleefd. Tja, wat is niet lang. Als dertien of veertien jarige lijkt een dergelijk samenzijn al gauw een eeuwigheid te duren. Zie mij gerust nog als kind in die leeftijd want ik was nog niet bezig met puberen, niet in de laatste plaats omdat ik niemand had om tegen te puberen. Ik kon me niet afzetten tegen mijn moeder, want die was er niet meer. Ik kon me ook niet afzetten tegen mijn vader want die was zelf helemaal de weg kwijt. Alle fundering voor een eventueel gezinsleven was onder ons, dus ook onder hem vandaan geslagen. Wij bleven, nadat Martijn en Anja vertrokken waren naar een kleinere woning twee straten verderop, in het huis wonen. Aan de woonsituatie van ons kinderen veranderde niet veel. Mijn zusjes deelden een ruimte in de kelder, die was verdeeld door een triplexplaat en de kleinere ruimte daarachter was van mij. Als je mijn 'kamer' uitliep dan kwam je in een benauwd halletje en kon je de trap op naar de bewoonde wereld. Onder die trap, achter een gordijn leefde mijn broertje die later, wonder boven wonder, psychotisch werd.
Mijn vader begon met het schrijven en beantwoorden van contactadvertenties. Soms was hij een avondje weg, dat was feest want dan kon ik stiekem televisie kijken. Normaal gesproken mochten wij natuurlijk bijna niets op televisie zien, tenminste niets dat haaks stond op de communistische denkbeelden van mijn vader. Zo bleef er niet veel over. We mochten Russische films zien van de beroemde boeken van Dostjevski en Tolstoi. Dickens mocht ook omdat die ook bij de wereldliteratuur hoorde, in de ogen van mijn vader. Zelf zie ik genoemde schrijvers ook als grootheden maar als kind wil je ook wel iets zien om op school over mee te kunnen praten. Dat was er dus niet bij.
Daarbij werd ik veel geplaagd op school. Een vader die de rode vlag uithangt op 1 Mei en je kan een normale jeugd verder wel op je buik schrijven. Daarbij kreeg hij het voor mekaar mij eens op klompen, echte boerenklompen, naar school te sturen. Die keer was de eerste keer dat ik van de ziekelijke geest van mijn vader overtuigd raakte. Dit was je reinste sarcasme. Nu past dat natuurlijk prima in de wereld van justitie, maar bij je eigen kinderen, waarvan de moeder het bos was ingegaan… Dat ging me te ver.
Er ontstond een breuk in mijn denken. Waar ik eerst nog ontzag had voor mijn vader, zijn ideeën over het communisme zelfs verdedigde op school, daar kwam nu het inzicht in het functioneren van mijn vader. Hij bleek een narcistische persoonlijkheid te hebben. Voedde zijn kinderen met het nodige sadisme op en ik kreeg de klappen te verduren die uiting gaven aan zijn eigen gevoel van machteloosheid. Over het verduren dat mijn zusjes moesten aangaan zal ik het nu even niet hebben.
Bij justitie verdiende mijn vader prima. Mensen die over andere mensen oordelen verdienden nu eenmaal prima in onze maatschappij. Wij, als kinderen, zagen daar niets van terug. Ik kreeg de kleren van mijn jongere neefjes, als die er eenmaal op uitgekeken waren. Mijn zusjes kregen zelfgemaakte tentjes en mijn jongere broertje moest het zelfs doen met afdankertjes van mij. Bij hem zag ik de broeken die ik gedragen had terug met een geborduurd appeltje of bloemetje erop. Arme knul. Het valt me nog mee dat hij pas op zijn achttiende psychotisch werd.
feedback van andere lezers- innerchild
Wat een leven ... *zucht*
Peerke: Best okay hoor, zo leer je juist het leven te waarderen.
Dank Inner - GoNo2
Geen commentaar, de tekst spreekt voor zich...
Peerke: Dank je voor je commentaar ;-) - tessy
Ik weet hier ook geen commentaar bij te verzinnen, voel me plots wel erg dankbaar naar mijn eigen ouders toe, voor de mooie jeugd die ze me schonken.
Peerke: Ach, ik ben ook dankbaar hoor... Heeft me ook veel gebracht allemaal. - Mistaker
Ik zie een ongelukkige jeugd als een voordeel: je waardeeert later zelfs het kleinste beetje geluk omdat het niet vanzelfsprekend voor je is en je kan veel beter met tegenslagen omgaan dan lui die geluk (wat dat ook is) als een normale situatie beschouwen en compleet doordraaien wanneer ze iets naars overkomt.
Mensen die nog nooit iets ergs hebben meegemaakt in hun leven zijn trouwens vaker betrokken bij auto-ongelukken omdat ze denken: mij overkomt toch nooit wat (dat hebben ze onderzocht, ach je moet toch wát onderzoeken ;-))
Groet,
Greta
Peerke: Begrijp ik nou waarom ik aangereden ben! ;-)) - henny
Blijft heftig.
Peerke: Dank voor je moeite Henny.
Peerke - Mephistopheles
Geen rooskleurig leventje dat je vroeger had, maar het zijn wel dingen die je sterken en vormen.
Goed stukje,
Gr.
Peerke: Dank je. - Magdalena
gewoon groetjes
XXX
Peerke: X! Liefs terug ;-)
|
