|
< terug
tramrit
Eindelijk, mijn werkdag is voorbij. Met deze hitte zouden ze werken moeten verbieden. Mijn kleding nat van het zweet en ik ruik mezelf. Wat een rotdag! En meteen bedenk ik dat dit eigenlijk helemaal geen rotdag was. Deze dag was niet anders dan de anderen maar die hitte!
En wat zit deze tram weer ellendig vol. Ook vervelend dat een mens steeds naar zijn werk moet gaan en terugkomt tijdens de spitsuren. Kunnen die andere mensen dan niet op een ander moment gaan werken? Ik wil rust.
"Hé Maarten, dat is lang geleden"... Verdorie, wie is dat nu en waarom dat warme hand op mijn schouder; alsof ik een dove ben die het anders niet begrijp? Kunnen ze mij nu zelfs niet eens op de tram met rust laten?
Ik draai me om en zeg "hoi Erik". Erik vraagt hoe het met me gaat.
Mijn gedachten gaan razendsnel. Het is verbazingwekkend hoeveel verbindingen er in een klein ogenblik gelegd kunnen worden in je hersenen. Bij de vraag hoe het met me gaat flitst meteen door mijn hoofd dat ik mijn haar al 5 dagen niet gewassen heb en dat met deze hitte. Bovendien moet ik dringend naar de kapper en zou ik in afwachting toch al beter beginnen met mijn haar na het opstaan eens te kammen. Ik stink ongelooflijk naar het zweet en ben de laatste weken veel afgevallen omdat ik bijna niet eet. Ik voel me alleen maar zwart en dan krijg ik geen hap door mijn keel. Ik zou nog eens een woordje met mijn vrienden moeten wisselen omdat ik me daardoor steeds veel beter voel maar zelfs om die stap te zetten voel ik me veel te diep in een put zitten. Ik heb me afgesloten van iedereen en voel me vallen en vallen, elke dag wat meer.
Na deze razendsnelle 3 seconden met massa's gedachten die ver van mooi en prettig zijn zeg ik gewoon "goed, het gaat goed met mij, en met jou?" Alsof het mij op die moment wat interesseerde hoe het met Erik gaat. Ik wenste hem eerder op een andere planeet en toch rollen deze woorden zo soepel over mijn lippen alsof het oprecht en gemeend is. Alsof ik interesse heb in Erik en alsof dat een mens is waar mijn hart naar uit gaat. En meteen baal ik van mezelf.
Nochtans, op zich is er niets mis mee. Want iedereen in deze maatschappij gaat op die manier met zijn medemens om. Maar ik heb daar zo veel problemen bij. Dit is niet hoe ik wil leven en dit is niet hoe ik in de wereld wil staan. Ik wil rechtuit kunnen praten. Ik wil geen toneel. Ik wil mezelf zijn zonder gedonder. Maar het is dat laatste dat de dingen zo ingewikkeld maakt. Ik wil geen gedonder dus ik geef het antwoord dat de ander wil horen. Dat zijn bouwstenen in onze maatschappij. Erger nog, het zijn zelfs de hoekstenen waarop alles verder gaat. Ik geef het antwoord dat de ander wil horen ook al is dat mijlenver verwijderd van de waarheid. En wat me nog het meeste stoort is dat ik dat "zomaar" antwoord. Zonder aarzeling. Zonder twijfel. Zonder schroom. Ik lieg ogenblikkelijk zonder ook maar 1 seconde na te denken, zonder 1 seconde wrevel te voelen.
Blijkbaar heb ik het mezelf volledig eigen gemaakt. Blijkbaar is dit de manier waarop ik met mensen om ga. Blijkbaar is dit een deel van mezelf geworden. Inwendig voel ik me zelfs lastig worden door de vraag op zich. Ik ben geïrriteerd en voel kwaadheid zodra deze woorden uitgesproken werden. Alsof ik voelsprieten heb die meteen aangeven dat er weer een vervelende "maatschappelijke eis" is waar ik aan moet beantwoorden en waardoor ik hopeloos in de knoop zal geraken met mezelf en dit voor de komende uren. Namelijk het voldoen aan wat mensen verwachten. Het geven van juist dat antwoord dat mensen willen horen. Dat mensen "moeten" horen zou ik zelfs durven stellen.
En toch, na al deze gedachten en frustraties antwoord ik meteen "goed, het gaat goed met mij, en met jou?" Het werkt me op de zenuwen. Ik word lastig van mezelf.
feedback van andere lezers- innerchild
En hoe gaat het nu ECHT met jou, b engel ?
Machtig, prachtig, herkenbaar en vol gevoel geschreven. Vlot geschreven ook. Knap !
b_engel: Het gaat wel met me Inner, al is het hier de laatste tijd wel heel wat geweest. In evenwicht ben ik niet maar ik voel me zeker niet slecht. Voel me een beetje gefrustreerd. Van alles dat diep in me borrelt en en waar ik heel graag wat mee zou doen.
Maar al bij al voel ik me redelijk goed, energiek zelfs!
liefs - GoNo2
dat warme hand?
b_engel: euh...?
leg uit? - tessy
Goed dat je in gedichten en verhalen je echte gevoelens kwijt kan.
Mooi geschreven.
b_engel: dit is niet autobio. Fictie en daar waag ik me absoluut niet snel aan. Al heeft het natuurlijk wel raakvlakken met mezelf; anders zou ik het niet kunnen schrijven
dank je! - yellow
Ik vind dat je veel verbeterd bent in je verhalen,
wel ja, je kan misschien vertellen tegen wie je echt lief is hoe je je echt voelt, het snel antwoorden is het vermijden van een dieper gesprek omdat je daar toch geen zin in had,
groetjes en hopelijk gaat dat zwarte snel over,
groetjes,
Marc
b_engel: in tegenstelling tot wat ik meestal schrijf is dit geen autobio maar fictie. En daar waag ik me absoluut niet snel aan (zeer uitzonderlijk). Er zitten natuurlijk raakvlakken in (anders zouik het niet kunnen schrijven) maar ook dingen die me totaal vreemd zijn.
Dank voor het compliment. Misschien is het beter omdat het fictie is
Liefs,
Dominique - jack
Jep, dat dwangmatige koste wat het kost beleefd zijn is inderdaad een bouwsteen van de maatschappij, nochtans zouden de dingen simpeler zijn als men gewoon zou zeggen hoe het zit.
Vergis ik me of leid ik uit je taalgebruik af dat je limburgse bent?
b_engel: die bouwstenen toch hé! die lijken veel af te breken ipv op te bouwen.
Ik ben geen Limburgse. Ik ben opgegroeid in het Antwerpse. Heb 3 jaar in Oost Vlaanderen gewoond en nu terug naar Antwerpen getrokken, tegen de kempen
liefs - Mistaker
Heel herkenbaar!
Liefs,
Greta
b_engel: dank je wel!
liefs - hettie35
Een heel gevoelig verhaal en heel mooi geschreven,
groetjes Hettie
|
