Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (18)
(...) Maar goed, ik liep dus het kerkhof uit. Er waren wel eens keren geweest dat het verlaten van dat kerkhof moeilijker verliep, na Junkie's dood, toen ik er erg veel tijd doorbracht maar er niet meer durfde te overnachten.
De hoge smeedijzeren poort wordt namelijk elke dag rond zonsondergang afgesloten door een welwillende dorpeling met een verschoten blauwe jas. Ooit bezorgde ik hem, duidelijk van zijn gezicht af te lezen, de schrik van zijn leven, door als een gek op te springen van het graf en naar hem toe te hollen, plots panisch om te worden opgesloten, daar, zonder hem. Om nooit meer die poort weer uit te lopen, naar de lelijke wereld van de lege levenden, die ik gewoonlijk ontvlucht. De brave man was druk in de weer een indrukwekkende ketting en bijpassend slot omheen de uiterste spijlen van de twee delen van de poort te wikkelen. Brutaal opgeschrokken uit zijn dagdagelijkse, bijna heilige taak, reageerde hij niet bepaald toegeeflijk: "Deze poort gaat vandaag niet meer open, juffrouw, neem maar de andere uitgang, ginder ver", dit alles met wijdopengesperde ogen, achteruitdeinzend en duidelijk vijandige stem. De andere uitgang was enkele minuten wandelen verwijderd, in het nieuwere deel. Ik draaide me om en zette het op een lopen. Met een rotvaart denderde ik over het centrale kerkhofpad van rode kiezel, gek van angst dat ook die poort reeds afgesloten zou zijn. Het was inmiddels stikdonker. Zou één van deze brave doden, in zijn slaap gestoord door mijn allesbehalve serene gedrag op deze plaats van rust, uit zijn graf durven opstaan om mij tot stilte te dwingen? En zou Junkie dan tussenbeide komen? Twee doden onder elkaar konden vast wel wat regelen. Ik begon grote spijt te voelen dat ik zo plots was moeten vertrekken. Maar terwijl ik dit dacht, doemde tot mijn grote opluchting de andere poort op, wijdopen. Dus liep ik door en miste Hem erger dan ooit, onder het kille straatlicht.
Het werd duidelijk hoog tijd dat ik de Sint-Niklase dodenstad eens naderbij ging bekijken. Naar verluidt is het er erg mooi. Brede lanen en veel groen, een beetje als het Schoonselhof. Hopelijk kreeg hij een plaatsje onder een dikke oude boom, maar iets deed me vermoeden dat die gepriviligeerde plaatsen allang gereserveerd waren voor corrupte gezagsdragers met een lange arm bij de bevolkingsdienst. Misschien hadden zijn rijke ouders er wel voor kunnen zorgen. Niet omdat ze een zier om hun zoon gaven, maar omdat het toch een schandaal zou zijn mocht een van hun kinderen in een vergeten hoekje zijn geduwd als de eerste de beste drugsverslaafde nietsnut. Voor het gemak vergeten we even dat hij dat ook was, en nog geen klein beetje. Hun reputatie was immers al genoeg geschaad door zijn capriolen tijdens zijn laatste levensjaren, om nog te zwijgen over de schandelijke manier waarop hij aan zijn einde kwam. In die optiek was het misschien toch een goed idee geweest hem een bescheiden, bij voorkeur aan het zicht onttrokken verdomhoekje uit te zoeken. Dat hij een erg intelligente jongen was, zagen ze over het hoofd. Zijn levenswijze was het resultaat van een weldoordachte filosofie omtrent de maatschappij en de wereld in het algemeen en vertoonde nogal wat parallellen met het overbekende "Turn on, tune in, drop out" van Leary. Kort gezegd had hij het schijt aan de wereld en was hij het beu zich eraan te conformeren. Vandaar ook dat we ons afzonderden in ons stille huis. Hoewel stil hier vooral figuurlijk te nemen is. Er was namelijk zijn onophoudelijke neurotische gepraat en de bijwijlen erg luide muziek. Vooral dat eerste was erg memorabel. Jarenlang was het een constant achtergrondgeluid. Als we eens een dagje van elkaar gescheiden waren omdat ik soms ook nog eens naar mijn ouders moest of hij naar de zijne, voelde ik me niet enkel clichématig alleen, maar moest ik ook wennen aan een erg bevreemdende stilte. Alsof de filter die me gewoonlijk bescherming bood tegen een overvloed aan wereldse vuiligheid in al zijn vormen, wegviel. Alles werd plots tastbaar en bedreigend.
Als het me teveel werd, zonderde ik me af om een zoveelste lange brief naar hem te schrijven. En wanneer we elkaar dan terugzagen, hadden we steevast beschreven vellen in alle vormen en formaten klaar om uit te wisselen. Want de helft van het plezier bestond erin de betreffende brief zo origineel mogelijk te verpakken. Er werd duchtig origami-gevouwd, opgerold, in puzzelstukken geknipt enzomeer. Eigenlijk was het bezigheidstherapie om de tijd te overbruggen.
feedback van andere lezers- GoNo2
Schoonselhof is een eigenaam. Ik word er vlak bij hé?
Genoten !
jack: Ik pas het aan. Ik twijfelde maar vond t niet zo belangrijk en gebruik niet graag hoofdletters, vandaar... En, eigeNNaam is met 2 ennen! :) - Mephistopheles
Had vroeger een vriendin met wie ik geregeld brieven uitwisselde. Na verloop van tijd werd ik er eerlijk gezegd gek van.
Goed stuk, als vanouds.
Geen kritiek, dus.
Behalve misschien van 'voorKUER' 'voorKEUR' maken?
jack: Brieven zijn geweldig, vind ik. Veel persoonlijk (clichécliché) dan sms en mail enzo. Bovendien kan je ze verbranden :)
Voorkeur >> K had t al gezien maar was te lui om er iets aan te doen.
Jawohl, mein führer! - Mistaker
Ik heb er weer van genoten!
Groet,
Greta
jack: Danku :) - tessy
Ik volg ook nog steeds.. graag zelfs
jack: Danku :) - henny
Toppie!
jack: Dankjewel, Henny. Ben jij dezelfde Henny als die op verhalensite? - KapiteinSeBBos
héérlijk!
xxxxxxxxxxxxxxx - koyaanisqatsi
Weer lekker gelezen... ;-)
jack: U houdt het goed vol!
Dank voor je leestijd ! - manono
Die verknochtheid aan elkaar komt hier weer erg duidelijk op de voorgrond met een duidelijk schisma met de wereld er buiten
jack: Ja, dat is een beetje het grote thema van het verhaal, begin ik zo langzaamaan te denken :-)
|
