Volg ons op facebook
|
< terug
Het gevecht
Het gevecht
De strijd is begonnen, de lucht heeft alle kleuren, van donkerzwart tot azuurblauw, koning winter wil zijn heerschappij niet prijsgeven aan de lente. Terwijl het buiten ijskoud is en er een gure wind waait uit Noordwestelijke richting vallen er al sneeuwvlokken als zachte dons naar beneden, ik zit hier knus bij het houtvuur.De grote stukken hout met harde knoesten branden urenlang en de hond ligt zijn rug te warmen onder de kachel en zucht af en toe heel diep alsof hij wil zeggen van het is toch allemaal niet gemakkelijk.
Ik draai met mijn schouderbladen en ben er me van bewust dat ik in een cocon zit, een veilig nest, laat maar waaien die wind.
De koolmeesjes vliegen af en aan naar het zelf in elkaar getimmerde voederhuisje, een slok kop van een merel komt roet in het eten gooien door zich gulzig meester te maken van de beste stukjes fruit, ik sta dit alles gade te slaan vanachter het keukenraam en binnenin gloei ik, ik voel nu reeds de warmte van de komende lente met al zijn zonnepracht, zijn ontluikende groen, mijn blik dwaalt af naar de tuin en het is opnieuw beginnen sneeuwen, nog grotere vlokken deze keer, onder een hoek van 45 graden stuiven ze naar de aarde om daar als donspluimpjes neer te komen.
De geur van het hout verspreidt zich door het huis, deze dingen maken van dit huis mijn thuis..mijn burcht in woelige tijden. De klok tikt nu blijkbaar luider dan anders en dit doet me teruggaan in de tijd, het getik van de klok in het grote huis van mijn grootouders kon soms zo hard klinken dat het alles overheerste in die stilte van toen.
De zon breekt nu door het grimmige wolkendek en verblindt me met haar pijnlijke sterke zonnestralen, onmiddellijk voel ik de warmte op mijn gelaat, in gedachten verzonken voel ik me wegdrijven, ver van hier, ik laat me gewillig meedrijven in de greep van de tijd.
Buiten duurt het gevecht verder, geen van de natuurelementen ruimt plaats voor de andere, dit gevecht kan nog wel een poosje aanhouden, ik heb geen haast en wil dit schouwspel nog een paar maanden volgen, de rust is zo opvallend teruggekeerd in mij dat ik er soms zelf van schrik, ik ben tot rust gekomen na mijn omzwervingen op de wildwaterstroom die het leven geworden is.
feedback van andere lezers- geertje
Johan
een fijn verhaal, met opvallend veel details, die het geheel kleur geven...ondanks dat het nog geen lente is.
ik wens je nog veel rust, binnenin
groetjes, geertje
roggemanj: je bent bij de pinken om te reageren :-)
groetjes, johan - puk
Mooi, kijk nog even naar slok-kop.
roggemanj: okido, is genoteerd :-) - Vansion
heel mooi wisselwerkend tussen buiten en binnen - zuiver geschreven ook
roggemanj: thanks voor je fijne reactie
groetjes, johan - commissarisV
Herkenbaar intiem, vlot geschreven, graag gelezen.
roggemanj: bedankt voor je toffe reactie - harmandi
Mooi, warm, beeldend geschreven. Het verhaal voert mij als lezer mee naar het huis dat je beschrijft; ik voel als het ware het haardvuur, zie de sneeuw neerdwarrelen. Ook het gevoel is echt; de verwondering om de rust die jij als schrijver gevonden hebt.
Wel zou ik nog even kijken naar de alinea die begint met 'De koolmeesjes vliegen af en aan'. Daar missen wat punten in. Slokkop moet inderdaad slokop zijn. En 'het zelf in elkaar getimmerde voederhuisje' wekt de indruk dat de meesjes het zelf in elkaar getimmerd hebben...
roggemanj: ik zal je wijze raad opvolgen :-) kzit hier ja te knikken terwijl ik je reactie lees, bedankt en groetjes, johan.
|
