Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (43)
Gelukkig voor Ronald en mezelf zaten we niet te lang met mekaar opgescheept want daar verscheen Steiner al. Ronald had zijn deur half open laten staan zodat we het onmiddellijk zouden opmerken wanneer hij het gebouw betrad, en daar was hij dan eindelijk! Het was de eerste keer sinds ik hem kende dat ik blij was om hem te zien, wat een hoogst verwarrend en oncomfortabel gevoel in me opwekte. Zodra hij me in de gaten kreeg schoten zijn ogen vuur en vlam, de gebruikelijke blik die hij me altijd schonk.
'Ik heb je nodig,' zei ik meteen, snel op hem afstappend, 'je moet me helpen.'
'Helpen?'
Zo het ook maar enigszins mogelijk was werden zijn ogen nog groter.
'Ja,' zei ik, 'ik ben mijn sleutels verloren.'
'Uw sleutels?' vroeg hij, 'u bedoelt uw huissleutels?'
'Inderdaad.'
'Waarom bent u ze verloren?'
'Omdat de zwaartekracht me een loer heeft gedraaid.'
'U zult een nieuwe sleutel moeten laten bijmaken in dat geval,' liet hij me weten, 'dat staat in het contract en u weet inmiddels wel dat ik mij daar toe gebonden voel.'
'Maak je maar geen zorgen over je geliefde sleutels,' zei ik, 'laat me gewoon binnen op mijn flat met die magische loper van je en van daaruit neem ik het wel van je over. De reservesleutels liggen op het salontafeltje.'
'En die zal u vanmiddag nog laten bijmaken,' voegde hij er vastberaden aan toe.
Hij haalde de loper uit de binnenzak van zijn jas en ging me voor tijdens het beklimmen van de trap. Ik vond het nogal bizar dat hij die loper steeds bij zich had. Hij waakte erover als een hellehond, alsof het een duister en gevaarlijk geheim herbergde. Wanneer hij uit ging nam hij het ding gewoon mee. Nooit liet hij het thuis achter, alsof hij doodsbang was dat iemand het zou stelen. Hij had zichtbaar plezier in het voorval, alsof het hem een soort overwinning schonk omdat ik zijn hulp nodig had - wat allicht nog waar was ook. Tijdens het beklimmen van de trap merkte ik op dat hij me vanuit zijn ooghoeken gadesloeg, zijn ogen kronkelend als palingen doorheen het doffe weefsel van de stoffige lucht. Hij had de blik van een hyena speurend naar prooi, lustig over de lippen likkend onder het verdovende verlangen van een nietsontziende honger. Lichaam, vlees, botten en ziel, niets was veilig onder het brandende waaklicht van zijn gezichtsveld. Alles werd onmiddellijk opgemerkt, geregistreerd en vervolgens geviseerd, alsof hij een radar was.
Eens we de eerste etage bereikt hadden, waar ik woonde dus, haalde hij zijn loper uit die hij in het slot stak. Probleemloos opende hij de deur. Het voelde aan als een verademing om mijn vertrouwde omgeving terug te zien.
'Vergeet niet uw sleutel te laten bijmaken,' herinnerde hij me nog. Daarna sloeg hij de deur dicht, verdwijnend onder het geluid van zijn krampachtige voetstappen op de oude trap. Het verbaasde me eigenlijk een beetje dat hij in zijn geheel niets over de huur had gezegd die ik hem nog verschuldigd was. Het was de eerste keer sinds het hele voorval dat hij het nagelaten had om het ter sprake te brengen, wat me deed vermoeden dat hij iets van plan was.
Zoals verwacht vond ik de reservesleutels liggend op het salontafeltje. Ik nam ze bij de hand en stak ze vervolgens weg in mijn broekzak. Dan maar naar de sleutelmaker veronderstelde ik. Ergens was het jammer want het zou me natuurlijk weer een duit kosten, maar ik kende Steiner goed genoeg om te weten dat hij binnen een dagje of twee wel eens een kijkje zou komen nemen om zich ervan te vergewissen dat ik de sleutels daadwerkelijk had laten bijmaken. Als Frodo de hobbit dacht dat het oog van Sauron waakzaam was dan had iemand als Steiner hem vast wel gek gekregen.
Ik trok naar het winkelcentrum, waar de sleutelmaker gevestigd was. Het winkelcentrum was bekend terrein. Het plaatselijke warenhuis was een van de weinige warenhuizen in Gent waar een ruim assortiment aan streekbieren verkocht werd, en ik kwam er dan ook wekelijks over de vloer om inkopen te doen waarvan driekwart niets met voeding te maken had. Net als het warenhuis was de sleutelmaker gevestigd op het benedenverdiep, in welke richting ik trok. Aangekomen bij de sleutelmaker, schonk hij me een vriendelijke, tegemoetkomende glimlach.
'Wat kan ik voor u doen, meneer?' vroeg hij opgewekt.
'Mijn reservesleutels moeten bijgemaakt worden.'
'Goed meneer, geeft u maar.'
Hij nam mijn bosje sleutels met een gulzige graai uit mijn hand. Het was een lelijke vent. Zijn mond was veel te groot voor zijn smalle gezicht, en wanneer hij sprak zag het er allemaal erg komisch uit. Ik vond het maar een rare vogel. Veel te enthousiast. Er was vast wel wat mis met hem.
Ik gaf hem de sleutel, die hij heel goed in zich opnam. Hij moet er wel zeker een halve minuut naar gestaard hebben, alsof hij iets probeerde te ontrafelen. Heel zijn blik drong door tot het hele wezen van de sleutel, als wilde hij het volledig in zijn geest prenten.
'Komt u hem straks maar halen,' zei hij, 'binnen een uurtje ongeveer.'
'Moet ik je nu betalen of neem je het straks aan?'
'Doe dat straks maar,' antwoordde hij, 'ik ben een man van goed vertrouwen.'
feedback van andere lezers- tessy
Haha ik ben de eerste. Maar de schrijffouten moet een ander maar zoeken, ik kijk alleen naar het verhaal op zich en dat spreekt me nog altijd aan.
Mephistopheles: Je bent inderdaad de eerste. Meerdere malen de eerste zijn en je komt in aanmerking voor een gratis curryorst trouwens.... - killea
I so envy your writing, Bert
xxx
j
Mephistopheles: You have no reason to envy my writing, you are way too good to compare yourself with a snot nosed punk like me;
*kisses* - jack
Ik heb geen opvallende schrijffouten gezien maar Miepe vindt er vast wel eentje...
Om al teveel herhaling te vermijden ga ik nu zwijgen.
Mephistopheles: Neen, Miepe's bootje is gekapseisd deze keer. Geen nood, ze kan zwemmen. Ter vermijding van verder oninteressant gezeik ga ik mijn .... houden - Magdalena
Er is iets met dit stukje: alsof het ontspannener is dan veel vorige.
Moest ik je GSM nummer hebben, ik belde je nu uit je bed om weer eens de eerste te zijn. Slechts vierde verdikke. Zelfs geen brons!
Mephistopheles: Ik laat me nooit uit mijn bed bellen. Ik neem simpelweg niet op, of ik zet het toestel uit. Mijn schoonheidsslaapje mag niet verstoord worden. Behalve als je wat te drinken bij je hebt... - arwenn
Dit stukje is inderdaad een stuk positiever dan de rest!
Je laat het gewoon gebeuren en je doet wat Steiner je vraagt.
Het is een wonder! Fijn gelezen maar weer,
wacht met smart op de next...
XX"
Mephistopheles: Zo zie je maar dat zelfs ik positief kan zijn, hé? - miepe
het blijft uitstekend, maar ik heb een bedenking, jaaa dit keer een loooogicafout
je stelt: "Hij haalde de loper uit de binnenzak van zijn jas en ging me VOOR tijdens het beklimmen van de trap."
later schrijf je: "Tijdens het beklimmen van de trap merkte ik op dat hij me vanuit zijn ooghoeken gadesloeg, zijn ogen kronkelend als palingen..."
als hij VOOR liep, hoe merkte jij dat op tijdens de beklimming van de trap?
aaaaah, een draaitrap, een toltrap. Of hij liep in achteruit (maar zo lopen hyenas niet, dat wéét ik van zien lopen!)
kijk, zo was ik weer ambetante Miepe-met-het-niets-ontziende-oog
verder heb je weer héél goed je best gedaan!
ggg
ach, vergeef het me maar
Mephistopheles: Heb jij het dan nog nooit eerder opgemerkt wanneer iemand die een klein ietsiepietsie beetje voor je liep je heimelijk probeerde aan te kijken vanuit de ooghoeken? Misschien is Miepe met-het-niets-ontziende-oog een ietsiepietsie beetje te veel aangetast door de tand des tijds...
ondanks dat heb je me toch een vrij zinnige feedback gegeven
ach, vergeef het me maar - Mistaker
Weer heel graag gelezen. Heb wel dezelfde bedenking als Miepe.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Zei het al tegen Miepe: het is toch mogelijk dat je het opmerkt wanneer iemand die een klein beetje voor je loopt je vanuit de ooghoeken een regelmatige blik toewerpt? Instinctief voel je het toch aan wanneer iemand je aankijkt? Ik toch. Ik heb ogen in mijn rug trouwens. Laat het geweten zijn!! - henny
Een uur om een sleutel te maken. Dat gaat bij ons in amper vijf minuten. Een rustig tussendeel.
Mephistopheles: Hij had het druk veronderstel ik.
Gr. - jan
ik heb al eens bij mezelf ingebroken om dan s'morgens (nuchter) te ontdekken dat de sleutel gewoon in mijn jas zat....
grtzzl
Mephistopheles: Dat heb ik nog niet gehad. Wel enkele jaren geleden stomdronken naar huis gewaggeld na wat drankjes bij een vriend thuis. Toen ik eindelijk aan mijn deur stond bleek dat ik mijn sleutels bij die vriend had laten liggen, waardoor ik een lange wandeling terug naar ginder moest doen, en daarna nogmaals om opnieuw naar huis te gaan. Dat was me een vermoeiende nacht... - koyaanisqatsi
Same as usual, zullen we maar zeggen...
Mephistopheles: DANK! - manono
Ik lees verder. En jij schrijft verder. Toch heb ik een zeer gezonde discipline om nooit de laatste stukken te lezen. Die verleiding is er wel.
Mephistopheles: Ze zouden niet zo heel veel verklappen die laatste stukken, paar dingetjes misschien. Het is eigenlijk nog een heel erg ruwe versie
|
