Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (23)
We naderden de stad Sint-Niklaas, dat kon ik duidelijk voelen aan het protesteren van mijn maag. De gedachte, dat het gemakkelijk zou zijn te blijven zitten en gewoon door te rijden naar huis, ging door mijn hoofd. In enkele seconden zou mijn toekomst er heel anders uitzien. The easy way out. De kans was groot dat ik gewoon zou blijven zitten, want ik was nu eenmaal nogal lui van aard. Tenzij ik actie zou ondernemen, en wel meteen. Mijn besluit stond vast en ik was niet van plan me er vanaf laten brengen want ik wist dat het erg lang zou kunnen duren vooraleer ik nog eens de moed kon verzamelen om hierheen te reizen.
Om te beginnen is er namelijk de miserie van het openbaar vervoer, dat bij deze reis kwam kijken, aangezien ik me de moeite niet had getroost een rijbewijs te halen. Ondertussen was ik die vieze, vuile treinen en bussen zodanig beu dat ik weliswaar toch rijles aan het volgen was, maar of ik ooit zou slagen voor dat rijexamen, was zeer de vraag.
En dan is er natuurlijk de miserie van de stad zelf. Het begint al met het mistroostige station. Er hangt altijd een onweerachtige regensfeer. Ik geloof niet dat ik er ooit de zon heb zien schijnen, wat strikt genomen bijna onmogelijk is aangezien ik er duizenden keren ben geweest. Als je dat station uitloopt, zie je een leeg grauw plein waar buiten een weinig doorgaand verkeer zelden leven te bespeuren valt. Een moderne spookstad. Aan de overkant loopt de Stationsstraat richting centrum, maar dat is er niet aan te zien. Die straat namen we vaak als we naar het lokale jeugdhuis 't Kompas gingen, dat ondertussen al is verhuisd naar een andere locatie aan de overkant van de spoorweg. Deze buurt heeft al onze puberale zwartgalligheid van toen geabsorbeerd. Ze is er nog steeds plakkerig aanwezig. Alle misantropie en doemdenkerij die we toen cultiveerden en tot religie verhieven, daalt elke keer ik in Sint-Niklaas ben, opnieuw over mijn gedachten neer en blijft wekenlang naslepen, in combinatie met een opnieuw beleven van de feiten en het ongeloof dat erbij komt kijken. Een atypisch rouwproces dat telkens van nul herbegint. Ik geef het woord onuitputtelijk een nieuwe dimensie: ik als waterput, die nooit uitge-put raakt maar daarentegen zichzelf blijft bijvullen. Of beter gezegd: die door bovennatuurlijke tussenkomst bijgevuld blijft, want een actieve rol geloof ik hier niet in te spelen. Een beetje, misschien. Om maar te zeggen: ik wist heel goed waarom ik mijn bezoeken aan deze plaats eindeloos uitstelde, of op zijn minst strategisch inplande met meer dan voldoende tussentijd. U zult me dus niet kunnen betrappen op nodeloze zelfkwelling want dan zou ik hier minstens wekelijks komen. Vanwaar dan die drang om hierheen te verhuizen, zult zich afvragen. Wel, eerlijk gezegd weet ik het zelf niet. Een erg misplaatste vorm van heimwee of iets dergelijks. Hetzelfde wat ik in de stad O. dacht te kunnen vinden: Junkie. En een lichte neiging naar het pathetische, durf ik weleens te denken. Dat moet wel, anders had ik bovenstaande vergelijking voor mezelf gehouden. Ter geruststelling formuleer ik het anders: een gezonde zin voor drama.
Hoe het ook zij, ik zou volhouden, dit keer, en eindelijk nog eens voet op Sint-Niklase bodem zetten. Heilige grond, wat mij betreft, in zekere zin. Heilig omdat Hij hier ontstond, en tegelijkertijd vervloekt omdat hij hier ook aan zijn einde kwam. Ergens daartussenin een lange geschiedenis die als tekstboek zou kunnen dienen van de vele manieren waarop mensen elkaar onbedoeld ten gronde richten. Zo'n boek zou grote parallellen vertonen met een handboek over foltertechnieken.
Ondertussen stond ik klaar om de trein te verlaten. In plaats van me ergens vast te houden was ik wijdbeens gaan staan om te vermijden dat ik om zou vallen wanneer hij zou stoppen. Ik werd hoe langer hoe meer overvallen door een niet geheel pijnloze lawine van herkenning, die meteen op mijn spijsverteringskanaal sloeg. Niet mijn maag, dit keer, maar zoals gebruikelijk bij melancholische stortbuien, eerder het darmkanaal. Gelukkig had ik iets als een sluitspier om lekkage te voorkomen. Alleen de krampen, in samenzang met het gieren van niet altijd onprettige zenuwen, moest ik zonder hulpmiddelen zien te trotseren. Dit maakte ik in miniatuurvorm mee, elke keer ik liedjes van de heren Nick Drake en William Fitzsimmons hoor. Dat vermijd ik dan ook, tenzij ik me veilig alleen thuis bevind, in een bui die reeds zo ver gevorderd is dat een genadesteek niet veel verschil meer maakt.
Nog een laatste obstakel: het al dan niet zonder problemen openen van de deuren. Het is me namelijk al meer dan eens overkomen dat zo'n hoogtechnologisch portaal van reiscapsule naar bestemming en omgekeerd, dienst weigert net als ik het nodig heb en dat ik bijgevolg een halte verder eindig. Erg tijdrovend is dat, aangezien er niet elke vijf minuten treinen komen aangedraafd, maar eerder om het uur, en laat ik er net eentje gemist hebben, want dat soort mens ben ik nu eenmaal. Bijgevolg zit ik een uur, of soms in het weekend wel twee uur, te wachten op een terugrit naar het station waar ik had moeten uitstappen, ware het niet dat een kapotte deur me dat belette. En, zoals men zegt: time is money, ook voor de openbare vervoersmaatschappij, die het aandurft om familieleden van zelfmoordenaars die voor de spoorwegen hadden gekozen, geld aan te rekenen voor de opgelopen vertraging van het desbetreffende voertuig. Deze redenering volgende zou ik verwachten te worden vergoed voor het verloren uur en de bijbehorende emotionele schade, maar ook hier weigert deze overheids- en dus mogelijk belastingsgesubsidieerde alle dienst. De trein: altijd een beetje lijden.
feedback van andere lezers- tessy
graag gelezen , mijn fb. is een beetje eentonig aan het worden, maar het is maar om te laten weten dat ik nog volg en nog steeds onder de indruk ben.
jack: Haha, echt waar tessy, ik ken dat probleem. Het curryworst-probleem!
Ik vind het leuk dat je nog steeds volgt, hoewel er niet veel gebeurt in mijn verhaal om de spanning erin te houden. Misschien moet ik eens als een echte soapie een cliffhanger proberen, maar ik ben veel te koppig om tegen eigen principes in te gaan.
Hoedanook, vielen Dank voor het volgen! - Mistaker
Ik ben een fanatiek gebruikster van cliffhangers maar als het tegen je principes ingaat moet je het niet doen.
Ik woon nu op loopafstand van mijn werk en daar ben ik heel erg blij om, geen treinen meer!
Groet,
Greta
jack: De zaak is: cliffhangers horen bij afleveringen. En mijn verhaal bestaat niet doelbewust uit afleveringen, het is een geheel, snap je.
Dagelijks de trein moeten nemen naar je werk en terug, dat is inderdaad de hel. Goed dat je daarvan verlost bent! Ik heb het meer over gelegendheids-lange-afstandsreizen.
Bedankt voor het lezen. - GoNo2
Knap !
jack: Om uw woorden te gebruiken: Dankjewel!
:) - miepe
ik blijf van de juiste hoeveelheid geestigheid houden in je werkjes. De herkenning doet er ook wel toe. Maak me soms dezelfde bedenking: waarom martel ik mezelf door naar die vroegere, nu vervloekte, plaatsen terug te keren. In elk geval kan ik erna beamen dat ik er goed ben van af gekomen...
ggg
knap geschreven
ergens een "te" vergeten in de tekst... bovenaan meen ik te herinneren. maar ik kan je dat ook zomaar op de mouw spelden om je eens nodeloos tijd te laten verliezen
tsk
wat kan ik pissig doen
jack: Hmmmm, ik ga het risico nemen de the missing te zoeken!
Niets zo vervelend als fouten in een tekst, die halen het nivo (klinkt gewichtig, niet?) naar beneden... - henny
Is dat zo, dat vervoerbedrijven bij familie gaan verhalen?
Verder weer een heerlijk stukje.
jack: Ja, dat is zo, de geldwolven. Er zijn zo twee gevallen in mijn nabije omgeving dus ik weet wat ik zeg.
Dank voor het lezen!
Trouwens, ik ben mijn hele stuk aan het herwerken en ik heb al een massa komma's moeten toevoegen na koppelwoorden. Het was me niet opgevallen, maar het leest nu toch wat vlotter zo. Met dank aan Henny! :) - Mephistopheles
De trein bevalt me toch meer dan bus en tram.
Ben daar nog geweest in 't Kompas. Een paar interessante avonturen beleefd.
Over Sint-Niklaas heb je natuurlijk gelijk. De markt ginder is ook een reden om depressief te worden. De hele stad eigenlijk. Waarom denk je dat Sinterklaas naar Spanje gevlucht is?
Goed deel. Ik ga naar het volgende want ben een aantal daagjes buiten spel geweest.
jack: Inderdaad, bus en tram zijn nog erger. Eigenlijk zit ik best graag op de trein, als het niet te druk en niet tropisch warm is.
Sint-Niklaas is een echt momument van vlaamse kleinzieligheid, vandaar de objectieve historische waarde ;) - KapiteinSeBBos
héérlijk! ik ben er bijna!
xxxxxx
jack: Jep, de marteling bijna voorbij! - koyaanisqatsi
En zeggen dat Delvaux zo'n mooie treintjes en stationnetjes heeft geschilderd.
jack: Delvaux zal zijn inspiratie wel in een ander station gehaald hebben... :-) - manono
Lang geleden dat ik nog een trein genomen heb. Aangenaam is het wel ehlve wanneer er teveel volk zit.
De mogelijke verklaring om St-Niklaas aan te doen vind ik duidelijk beschreven: heimwee, pthatisch, zin voor drama...
jack: Hola, er is er weer één aan een leesmarathon begonnen? :-)
|
