Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (44)
Wilt u er een patroontje op?' vroeg de sleutelmaker me nog.
'Een wat?'
'Een patroontje,' herhaalde hij, nog steeds erg opgewekt, 'voor op je sleutels. Een zebramotiefje bijvoorbeeld. Of je kunt het ook in een kleurtje laten zetten als je dat liever hebt.'
'Laat dat allemaal maar achterwege,' antwoordde ik, 'gewoon een exacte kopie van de sleutels zoals ze er nu uitzien. Geen extraatjes.'
'Weet u het zeker meneer? Met de nodige dosis kleur verschaft u uw sleutel een nieuwe glans.'
'Mijn sleutels hoeven geen nieuwe glans te hebben,' zei ik, 'als ze de deur maar open krijgen.'
'Meneer is vlug tevreden.'
'Dat houdt het leven simpel. Begin je nog aan die sleutels?'
'Weet u het echt zeker dat u geen kleurtje verkiest?'
'Luister,' reageerde ik met kordate stem, 'mijn dagen zijn over het algemeen heel erg kleurloos. Maar weet je wat? Die kleurloosheid bevalt me prima. Ik heb er geen enkel probleem mee als er nooit meer een regenboog in de lucht komt. De meeste kleuren zijn over het algemeen toch alleen maar erg vervelend. Dus dupliceer mijn sleutels maar op de goede oude manier. Denk je dat voor mekaar te krijgen?'
'Ik heb nochtans een ruime selectie, meneer. Ik weet zeker dat u uw passende kleur zou vinden.'
'Mijn passende kleur is zwart,' zei ik, 'kan je er een zwarte van maken?'
'Het spijt me meneer,' zuchtte hij, 'maar zwart is geen kleur. Dat gaat niet.'
'Inderdaad,' antwoordde ik, 'zwart is geen kleur. En dat is wat ik wil: géén kleur. Geen motiefjes. Geen kleurtjes. Gewoon een klassiek duplicaat van mijn reservesleutels.'
'Goed meneer,' zuchtte hij met een hoorbare ontgoocheling in zijn stem, 'zoals u wenst.'
In afwachting trok ik naar het warenhuis. Gezien de aardige selectie streekbier die er te vinden was leek het me geen slecht idee om op zijn minst een kijkje te gaan nemen, ook al wist ik dat mijn handelingen zich niet tot louter kijkgedrag zouden beperken. Bij het betreden van de winkel nam ik een mandje en zuchtte. Telkens wanneer ik een winkelmandje ter hand nam trok er een ellendig gevoel door me heen. Ik voelde me verschrikkelijk verwijfd wanneer ik zo'n mandje vast had, alsof er telkens weer een stukje mannelijkheid van mijn lichaam brokkelde wanneer ik er eentje van de stapel nam. Meestal als ik boodschappen deed probeerde ik mijn inkopen te beperken tot net datgene wat ik met mijn handen kon dragen, om zo veel mogelijk het moeten hanteren van die nichterige mandjes te vermijden. Maar wanneer er drank aan te pas kwam had ik er al snel eentje nodig aangezien twee handen hoogstens zes flesjes bier konden dragen, althans de mijne toch. De Lieve Heer had me jammer genoeg niet gezegend met een stel berenpoten, wat mijn draagvermogen zonder de hulp van een mandje aanzienlijk inperkte.
Bij de afdeling fruit werd ik er al snel aan herinnerd waarom ik de pest had aan winkelen. Er stond een jonge vrouw met een klein gedrocht van ik schat een jaar of zeven aan haar arm. Beiden met een kapsel zo blond dat het wel gifkikkers leken. Moeder en dochter veronderstelde ik. De moeder zag er donders goed uit, met prachtige opvallende lippen. Ze had wel leven in een lijk kunnen blazen met die mond van haar. Mammie's oogappel daarentegen was van een ander allooi. Sommige mensen beweerden wel eens dat je van alle schepsels van God moest houden, maar ik was er nog zo zeker niet van dat dit het werk van de almachtige was. Zelfs hij had zijn grenzen.
'Mammie mammie,' hoorde ik het kleine rund jammeren, 'krijg ik nu een ijsje? Je had beloofd dat ik een ijsje kreeg.'
'Straks Hannelore, straks,' zei de moeder terwijl haar ervaren oog het oppervlak van een appel bestudeerde. De blik in haar ogen was strakker dan de kont van een non.
'Maar je had beloofd dat ik er eentje kreeg, mammie!'
'Dat gaat nu niet, lieverd. We zijn in de winkel nu. Dat zie je toch? Je moet wachten. Mammie moet boodschappen doen.'
'Maar mammie mammie ik wil er eentje,' klaagde het scharminkel verder.
Zo snel ik maar kon begaf ik me naar de bierafdeling, want hoe meer ik erover nadacht hoe zinniger het me allemaal leek. Het was misschien wel het enige dat werkelijk zin had, gesteld dat je bereid was om het overgrote deel van je leven in een soort onderbewustzijn te leven, als een goedkoop karikatuur van jezelf dat zichzelf bij het krieken van de dag nauwelijks nog herkende wanneer het een priemende blik in een stoffige spiegel wierp.
Terwijl ik wat bier in mijn mandje deed, wat mijn gevoel van mannelijkheid enigszins terug in de juiste richting stuwde, werd ik aangesproken door een of andere boerenlul waar je wel een paardenbiefstukje of twintig in kwijt had gekregen.
'Excuseer meneer,' stamelde hij, 'weet u waar ik de sinaasappelen kan vinden?'
'Naast de appels,' zei ik.
'Euhm…juist ja,' stamelde hij verder, 'en waar liggen de appels dan?'
'Naast de sinaasappels.'
'Is dat in die richting of in die richting?' vroeg hij terwijl hij zijn armen in twee tegenovergestelde richtingen wees.
'Naar links,' zei ik.
Hij keek me nog enkele ogenblikken aan en knikte dan, als om zijn dankbaarheid te tonen veronderstelde ik, en verdween dan in de verkeerde richting.
Nadat ik naar behoeven mijn mandje met flesjes bier gevuld had begaf ik me naar de kassa. Ik schoof aan bij wat ik vermoedde de minst drukke rij was en wachtte braafjes mijn beurt af. Ondertussen schuifelde moederlief en het klagende scharminkel aan in de rij waar ik stond, vlak achter mij dus. Het kleine rund ratelde er nog steeds op los, vastberaden om haar zin te krijgen. Ik moest stiekem denken aan een gelijksoortige scène uit een boek van Bukowski dat ik eens gelezen had. Het voordeel met dat boek was dat ik het kon neerleggen wanneer ik er genoeg van had, maar de enige manier om dat kleine rund het zwijgen op te leggen was door haar nek om te wringen, wat gezien heel wat aanwezige getuigen op zijn minst een slecht idee was. En dus ging het verder…
'Mammie als ik dan geen ijsje krijg, mag ik dan een snoepje hebben?'
'Neen Hannelore, nu niet.'
'Maar mammie mammie, waarom niet?'
'Nu niet,' brieste de moeder terwijl ze het kleine monstertje aan de arm trok om het te kalmeren.
'Maar mammie ik wil zo graag een snoepje.'
'Hannelore gedraag je.'
'Maar mammie mammie.'
'Neen!' gromde de moeder, lichtjes beschaamd over het tafereel.
'Ik wil een snoepje!' schreeuwde het scharminkel, 'ik wil een snoepje! Ik wil een snoepje! Ik wil een snoepje!'
feedback van andere lezers- GoNo2
volgens mij wil ze een snoepje?
Mephistopheles: Een oorveeg moesten ze haar geven! - Mistaker
Winkelmandjes nichterig???!!!
Ik heb een keer in een of ander zwaar christelijk rotdorp het volgende meegemaakt toen ik de weg kwijt was geraakt:
Kunt u me zeggen waar de halte is van de bus naar Utrecht?
Weet u de fotowinkel van Verheijen?
Nee.
Daar is 'ie tegenover.
Weer met zeer veel genoegen gelezen.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Ja ik vind winkelmandjes nichterig. Misschien is het daarvoor niet nichterig, maar ik vind van wel. Een paraplu vind ik trouwens ook zielig. Ik loop altijd in de gietende regen zonder bescherming. Ik hoef die onzin niet. Het is toch maar een beetje water? De paraplu haal ik in een toekomstig deeltje van de reeks ongetwijfeld nog wel eens een keertje door het slijk...
Gr. - jack
Kan jij maar 6 flesjes bier dragen? Sjongejongejongejonge, en ik had net zo'n hoge dunk van u. je hebt daar geen berepoten voor nodig hoor: het is niet de grootte die telt, maar wat je ermee doet ;) Weet je wat, neem ineens zo'n winkelkar.
Zeer irritant winkeltafereel, ik krijg bijna hartkloppingen van het te lezen. Heel goed geschreven weer, vooral de strakke nonnenkont zal me bijblijven.
Mephistopheles: Ja zes flesjes met twee handen, kan er soms acht dragen ook maar dan moet ik ze tussen mijn armen steken. Ik heb kleine handen. Mijn laatste lief had zelfs grotere handen dan mij. Ik heb dat heus niet zo gewild, de natuur beslist het en de natuur is nu eenmaal baas.
Een winkelkar? Daar heb ik het ook niet echt voor. Dat komt net als mijn haat voor de paraplu nog wel eens aan bod.
De strakke nonnenkont zal je bijblijven, hé? Goed om te weten...
Gr. - killea
Bert, laughed till I cried this morning. Fantastic
xx
j
Mephistopheles: Thank you. In general I like little kids, but sometimes they can be a pain in the you know what.
xxx - jan
ik gruwel van supermarkten!
grtz
Mephistopheles: Ik ook Jan. Maar mijn Russische postorder bruid is nog steeds niet gearriveerd. Voorlopig zal ik dus zelf naar de winkel moeten. Ik heb natuurlijk nog mijn Cambodiaanse seksslavin maar die heeft inmiddels geen benen meer, dus aan die warenhuizen zal ik voorlopig nog niet ontkomen... - miepe
Jij lijkt me ook niet echt zo'n lieverdje om tegen te komen in een winkel. Misschien geniet Hanneloreke nog mijn voorkeur (ehum)
Moest wel lachen om de machobink-en-het-mandjesgedrag. Misschien moet je zo'n mandje héél stoer dragen, onder de randomzwete oksel bijvoorbeeld. (en/of een Marcelleke erbij dragen)
Graag gelezen, geen ooghoekenmisverstanden, geen lekkere trap tegen je scheen, geen pissigemiepbeterweterijen . Maar dat komt zéker terug.
O ja...is « wat gezien heel wat aanwezige getuigen op zijn minst een slecht idee was » een logisch gevolg? Is het niet « wat gezien heel wat aanwezige getuigen op zijn meest een goed idee was. »
kijk, ik dacht weer even niet-pissig te gaan doen en toen... dat komt omdat je dat boek van Bukowski...
allé, ik klik die bol groen en zoef ervandoor
Mephistopheles: Ik kan wel lief zijn, hoor. Alleen doe ik dat niet voor iedereen.
Ik kan me goed voorstellen dat die praat over dat winkelmandje macho overkomt, maar ik bedoel het niet zo. Zoals sommige mensen een afkeer hebben van honden of oesters heb ik een afkeer voor de winkelmand, de paraplu, sandalen en nog een aantal andere dingen die mijn verknipte geest ongetwijfeld nog wel eens aan bod zal laten komen. Het is in elk geval dus geen afkeer voor de winkelmand vanuit een machogevoel. Gewoon een natuurlijke vorm van afkeer. Kan er niet aan doen. Ik vind het domme dingen allemaal.
Zo, tot daar deze feedback op je feedback,
Tot in de mandjestijd! - arwenn
I love it!
XX'arwenn
Mephistopheles: Goed om te weten, maar naar het schijnt is het wel maar een erg dunne scheidingslijn tussen liefde en haat, hé? - henny
Dat stukje met die sleutel en dan dat gedoe in die supermarkt. Ik lag in een deuk! Hahahahaha!
Mephistopheles: Ja, het leven is een strijd. Eentje die me jammer genoeg niet zullen overleven... - koyaanisqatsi
Ik voel me altijd Roodkapje op weg naar Groetmoeder met zo'n mandje in m'n fikken...
Mephistopheles: Zeker niet van het pad afwalen dan - manono
Ik ga naar de supermarkt als de kinderen school hebben. Tijdens schoolvakanties is 11uur een vrij kindvrij ogenblik. Vraag me niet waarom.
Je beschrijft ogenschijnlijk banale dingen op een boeiende manier en toch toegankelijk. Wenste dat ik het ook zo kon.
Mephistopheles: Dat doe ik het liefst eigenlijk, die kleine alledaagse nietigheden beschrijven. Ik heb mijn ogen altijd goed open als ik buiten ben. Gezichten, manieren van bewegen, kleine discussies, geweldig om in het oog te houden en achteraf te verwerken
|
