|
< terug
Das Kamarad
We ware zes, alle twee.
Ni meer, ni minder.
Heel volwasse voor onze leeftijd
en toen al de beste kamarade.
We smete al me propkes
naar de kop van de leerkracht
nog voor da we zelfs konden schrijve
en 't doel van 't spel was om 't
voorhoofd te rake.
't Is em ooit is gelukt.
Niemand is da ooit vergete.
Ze hebbe hem toen urenlang
met ijskoud water nat gespote.
Kunde u da voorstelle? Hij was
er ni goe van. De kleine was
amper zes.
We ware acht.
Ni meer, ma zeker ni minder.
We voelde ons al verdomd oud voor onze leeftijd.
En nogaltij de beste kamarade.
We riepe dan scheldwoorde in de klas,
of toch de drie da we kende.
Om ter luidst, da was't spel.
En als de leerkracht er iets van zei,
dan waarde verlore, gepakt en gesnapt.
Hij heeft toen ooit is héél luid 'kak' door de klas
geroepe. Niemand is da ooit vergete.
Ik toch ni.
Ze hebbe em toen een heel week
in de isolatiecel opgeslote.
Hij vond't ni zo erg.
't Was ni den eerste keer.
Toen werde we al tien en
haalde we 't grote geschut bove.
We schote rekkers af me wel driehonderd
kilometer per uur. Zo leek 't toch.
't Doel was't zelfde. 't Hoofd van de leerkracht.
Hij heeft em toen is ferm
te graze genome. Recht in zen
oog. Hij had't ni zien aankomen denk'k,
de klootzak.
Ze hebbe toen zen ouders gebeld
Want " 't spelleke kon ni blijve dure ".
Van 't school gestuurd. Eerder geschopt.
'k Was hoe dan ook mennen beste kamaraad kwijt.
We ware twaalf.
'k Zag em alleen nog na
school en dan ginge we naar't
parkske. Ons parkske.
We hadde nen bezemsteel
gepikt en in twee gebroke en
dan ginge we zwaardvechte.
Soldaatje spele. Hij heeft
daar ooit is een leuk madameke
geraakt, recht in haren buik.
Ze was zwanger.
De veldwachter kon er ni zo goe
mee lache.
'k Heb em daarna drie maande
ni gezien. Strafkamp.
Hij wou er ni over babbele.
We ware veertien
en we hadde same afgesproke
aan de kerk.
Toen 'k er aankwam
zag 'k em door de verrekijker van
ze vader loeren. Ons eerste madam
zonder klere. Veertien jaar. Geen
spellekes ni meer voor ons.
En we hadde trots naar huis kunne gaan
als er ni opeens flikke hadde gestaan.
Ze vader heeft em toen op dieet
gezet. Water en brood. En stokslage.
Da was zennen duurste verrekijker.
Da loere kon em nog wel slikke.
We ware just zestien.
Gelukkige verjaardag.
Da krijgde dan.
't parkske is afgebroke.
We ginge ons eerste
pakske sigarette dan maar achter
de boerderij oproke.
We voelde ons beter dan ooit.
Hij lachte weer wa meer.
We ware de beste kamarade.
't Kon ni meer stuk.
En 't lijkt genen dag gelede.
We ware nog maar just zestien
toen em sirenes hoorde en geschreeuw,
veel geschreeuw, en em nabuite
liep. Hij had't nooit zien aankome.
Twee kogels, recht tusse zen ogen.
De moffe wilde ni meespele.
feedback van andere lezers- GoNo2
Uw verhaal is onleesbaar
Maximilian: Excuseer? Hoezo? - Vansion
pakkend verhaal
de sms-taal past erbij
Maximilian: Dankje Vansion
|
