Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (25)
Nog nooit had ik deze dieren in België aangetroffen, tot enkele weken terug, aan het voetbalveld van K.V. Thes Sport. Groot was mijn verbazing. Tessenderlo is dan ook een gemeente waar wonderen gebeuren, dat was nog maar eens bewezen.
Er worden namelijk nogal eens mensen verwekt die later een grote invloed blijken te hebben op mijn leven; zoveel had deze gemeente gemeen met Sint-Niklaas. En er geschieden bij momenten de gekste samenlopen van omstandigheden, op het surrealistische af. Het leek wel een andere werkelijkheid, een kleurrijkere dan de gangbare.
Ik voelde me al stukken beter en besloot mijn tocht verder te zetten. De zon wierp een vals aandoend licht over de stad, vals in beide betekenissen van het woord. Hoewel deze plaats geen zon nodig heeft om onecht en kwaadaardig te zijn. In elk geval markeerde deze weersomstandigheid onontkoombaar dat één en ander was veranderd tegenover vroeger. Het zou verboden moeten worden. De figuurlijke schaduw over deze stad hoort immers benadrukt te worden door een letterlijke. En dat is nog behoorlijk zacht uitgedrukt. Eeuwige duisternis, rouw en dood, als straf voor het gebeurde. Een stevig staaltje projectie, moet ik bekennen, schuldbewust als ik ben. Doch niet geheel uit de lucht gegrepen: het is een feit dat deze grauwe metropool van kleinburgerlijkheid zijn niet te verwaarlozen aandeel had in de neerwaartse roetsjbaan waarin mijn gewezen partner in crime was terechtgekomen.
Opgroeien en leven in een afgestompte zelfingenomen omgeving is namelijk verre van ideaal voor een nadenkend mens, die zich weleens vervreemd kan gaan voelen van zoveel ondoordachte vulgariteit. Dingen in vraag stellen is namelijk, als je de mens als soort bekijkt, niet meer dan een programmatiefout in het menselijk brein en als dusdanig een bedreiging voor het voortbestaan van die soort. Terwijl de meute routineus zijn taken afwerkt, van schoolgaan tot werken, politiek bedrijven en voortplanten, staat de denker ernaast en kijkt ernaar. En schiet zich een kogel door de kop, bijvoorbeeld. De gematigde denker weigert simpelweg om zich verder voort te planten en de idealistische denker wordt een groene. Dat laatste is een beetje paradoxaal want met al dat verstand zou zo'n idealist toch moeten weten dat het geen zin heeft de gemiddelde mens wakker proberen te schudden. Dat bewijzen de Vlaamse kiesuitslagen keer op keer. Al die moeite voor niets. Nuja, ze moeten het maar weten. Zelf heb ik wel betere dingen te doen. Ik heb me er allang mee verzoend dat de mensheid een kanker is die welig tiert op de planeet Aarde. En hoe sluw en ondermijnend een dergelijke parasiet ook is, zijn lot is onvermijdelijk zelfvernietiging, want met het leegvreten van zijn gastheer verliest het tegelijkertijd zijn voedingbodem. The end. Voor ons toch. De rest van de wereld zal zich ongetwijfeld snel herpakken en er mooier uitkomen.
De gapende muil van de trap naar beneden, kwam dichterbij. Na een laatste aarzeling bij het zetten van de eerste stap in de diepte, ging de rest van de afdaling in wat een kil en donker hol leek, als vanzelf. Dat is nu eens het tegenovergestelde van een programmatiefout: we nemen trappen zonder erbij na te denken, en ik zal zelfs meer zeggen: als we er bij beginnen na te denken, wordt de kans op struikelen, met alle gevolgen vandien, exponentieel groter. Want het is net dat stilstaan dat het geprogrammeerde automatisme kortsluit. En zo is het met alle dingen, hoewel het gezegd moet worden dat dat stilstaan bijzonder waardevol is en bovendien een intellectueel genot. Alleen bij het uitvoeren van bepaalde puur fysieke handelingen kan men het om voorgenoemde reden, beter vermijden.
De gang die onder de sporen doorliep tussen voor- en achteruitgang was niet zo donker als ik me herinnerde. Er hing zelfs een vreemd grijs, onwerelds licht. Een ware schemerzone. En aan het eind van de tunnel: het licht. De Stad Die Ik Mijd Als De Pest. De hele voorgevel van de stationshal was van glas, zodat ik meteen een blik kon werpen op het enkele jaren geleden vernieuwde stationsplein. Een futuristisch vormgegeven fietsstalling, zo te zien in roestvrij staal, zoals de meeste autopsietafels en -instrumenten. En wat meer is: bomen. Niet zomaar enkele boompjes maar een dubbele bomenrij over de hele lengte van het plein, parallel met het stationsgebouw. Onherkenbaar. Het was een zodanig surrealistisch zicht dat ik overvallen werd door een vlaag van misselijkheid. Zoals me vaak overkomt bij onverwachte en meestal onwelkome veranderingen. Dit uit zijn voegen gebarsten mausoleum had een bedwelmende uitwerking op mijn hersenactiviteit. Een wolkbreuk van indrukken regende neer op mijn gedachten en ik was niet in staat tot weerwerk. Traag drong het besef tot me door dat ik al een hele tijd roerloos stond te staren en dat ik bijgevolg waarschijnlijk argwanend werd bekeken door voorbijgangers. Misschien herkenden ze me nog wel en dachten ze in zichzelf dat ik aan mijn blik en ongezonde huidskleur te zien, duidelijk nog niet van levenswijze was veranderd. Met het stilaan terugkerende bewustzijn van de realiteit, roerde ook mijn overlevingsinstinct zich, dat een flinke stoot adrenaline door mijn aders stuurde. Ik zag mezelf wegspurten, terug naar de treinsporen om de eerstvolgende trein weg van hier te nemen en het kostte al mijn zelfbeheersing om er niet aan toe te geven.
feedback van andere lezers- miepe
De gapende muil van de trap naar beneden, kwam dichterbij.
hierin verwoord je perfekt mijn angst om in shoppingcentra rond te toeren. Dit alléén al is een hoofdstuk waard.
verder lees ik je zoals geoonlijk graag omdat je gedachten de mijne raken. Dat gebeurt, maar niet met iedereen; eigenlijk heel zelden. eigenlijk ...
pft
jack: Herkenbaarheid is fijn he.
Haha, ja, die link met shoppingcentra had ik nog niet gelegd. Die zijn ook best dreigend maar op een heel andere manier.
Dank voor het lezen! (een mooie eertse reactie... ;-) ) - GoNo2
Zoals gewoontegetrouw heerlijk om te lezen hé!
jack: Dankuwel en insgelijks (al ben ik wat lakser in mijn leesgewoonten... ;) ) - henny
Zeker van die trap is heel herkenbaar. Ik blijf voorzichtig nadat ik twaalf treden was vergeten. Dat leverde me vier gebroken ribben in mijn rug op en verder bont en blauw. Weer een prachtig deel en ik blijf je graag lezen.
jack: Aiai, 12 treden? Ik kan me voorstellen dat dat pijnlijk is. Mijn beste tot nu toe is 15 treden (steile trap in ouderlijk huis...) - Mephistopheles
Geweldig stuk, één van je best geschreven schrijfsels naar mijn mening (wat ik van je gelezen heb tenminste)
De denker staat ernaast en schiet zich een kogel door de kop, goeie zin. Doet me denken aan die uitspraak van Henry Miller: de beloning voor de visionair is het gekkenhuis of het kruis!
jack: Die Miller staat me wel aan. Zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. - Mistaker
Top!
Groet,
Greta
jack: Dank! - KapiteinSeBBos
Geniaaaaaaaaaal!
dikke knuffels,
xxxxxx
jack: ik weet het, ik weet het :-D - koyaanisqatsi
Ik sluit me (niet voor het eerst) aan bij Mephistofeles.
jack: Ik zou daar toch maar mee oppassen hoor, met die gast weet je nooit :-D - manono
Volledig eens met je kanker- mensheid vergelijking.
jack: Het is dan ook een vergelijking die helemaal klopt, alleen is het ene micro en het andere macro ;-)
|
