|
< terug
vol-doende
Vanuit de grote ramen van de woonkamer zag hij de roodborstjes en pimpelmeesjes zich vastklampen aan de vetbolletjes die zijn ouders daar hadden opgehangen om die wezentjes door de winter heen te helpen. Behendig pikten ze, ondersteboven hangend, aan het mengsel van zaadjes en dierlijk vet om wat aan te dikken tijdens deze barre maanden. Ze vertrouwden op hun vleugels om hun eventuele val tijdig te breken. Een paar kwieke slagen en hun neerwaartse spiraal was gebroken, waarop ze in scheervlucht over de berijmde bodembedekkers gleden.
Zijn ouders hielden van de natuur maar elk op een heel verschillende wijze. Zijn vader hield ervan de erfenis van de aarde tot zich te nemen. Zijn moeder geloofde in de harmonische verhouding tussen alle creaturen Gods. Hij had er altijd wat onbegrijpend naar gekeken. Hoe ze wroetten en wrochten om de bloemperken onkruidvrij te houden, hoe zijn vader elke avond en elk weekend naar zijn serre, zijn serrebakken en zijn minidrieslagstelsel trok om de planten te controleren op ziektes en luizen en wat meer, hoe zijn moeder met zorg de boontjes topte en de erwten uit hun hulzen haalde en deze dan netjes steriliseerde voor latere consumptie. Hij zag het gebeuren maar daar bleef het bij.
Ze snoeiden wanneer het kon, wanneer de sapstroom het minste stroomde. Ze snoeiden boven de knoppen om alles te laten bloeien in de lentes en de zomers. Maar ze sneden evenzeer weg wat niet in de door hen bepaalde richting groeide - verkeerd groeide - vanuit een toekomstvisie op de plant in kwestie. Ze voorzagen de tuin en schiepen hem naar hun plan.
Alles wat de 30 vierkante meter grote tuin van eden kon bedreigen werd dan ook vanuit dezelfde filosofie onherroepelijk bestreden. De mol die het biljartlaken van de grasmat van puisten en littekens voorzag, werd genadeloos met de spade onthoofd, al was hiervoor wel een soort zenachtige oefening in geduld van zijn vader vereist. De luizen, de larven en de rupsen verging het niet veel beter. Uit vaten gemarkeerd met doodshoofden kneep zijn vader vloeistoffen die hen deden verschrompelen tot coconnetjes van niet meer. Wel moest hij zijn appels en peren altijd eerst wassen vooraleer hij werd gewezen op de onmogelijkheid beide soorten te vergelijken.
Ja, zijn moeder had het moorden altijd aan zijn vader overgelaten. Ook als het op kippen slachten aankwam. Al had hij als initiatie op zijn toekomstige mannelijke rol wel eens mogen deelnemen. Zijn taak bestond erin de hen goed vast te houden terwijl grootvader de bijl hief. Toen de kop van het lijf werd gescheiden door het blinkende staal had hem dat wat doen schrikken waarop hij de kip zonder kop had losgelaten. Die had dan ook navenant het park rondgerend, gulpen bloed verspreidend met elke slag van haar stervende hart. Zijn vader en grootvader hadden - verenigd in een traditie - smakelijk staan lachen terwijl hij wat wezenloos naar de steeds minder vinnige tred van de kip had staan staren. Het vlees werd van de botten gesneden - alles wat bruikbaar was, werd gebruikt - en diepgevroren. Zijn ouders waren de nakomelingen van een oorlogseconomie. Zij die nooit iets hadden gehad en met het weinige tevreden waren geweest, stelden hun verenigde krachten in het werk voor het brood op de plank en hij - slechts een generatie later - besefte de noodzaak niet meer als alles te koop en in overvloed was. Zij bouwden hard aan hun lapje plattelandsparadijs terwijl hij naar MTV keek en droomde van een stedelijk bestaan.
Het had slechts 2 generaties geduurd voor alles werd vergeten. Hoe de diepvriezer de pekel had vervangen, de kabeltelevisie het kaarten, de tractor het paard, de stad het dorp. De 100 Belgische franks van zijn grootvader voor zijn plechtige communie hadden hem teleurgesteld als bijdrage voor die stereo met dubbelcassettedeck en radio - de man had zijn ontgoocheling niet begrepen. Zijn opa leefde in een wereld waar 100 frank een bom geld was en communie meer rond het ritueel dan de cadeaus draaide. Voor de kleinzoon was het hele gedoe dan al eerder een afscheid van dan een toetreding tot geweest. God had het gebouw verlaten en teruggekeerd naar de rust- en bejaardentehuizen om zijn wonden te likken.
Nu was grootvader dood en werd de bijl niet langer gehanteerd. Nu lag de kip in vacuümverpakking in de lichtbakken van de supermarkt wachtend op verorbering. Geen doodstrijd meer, geen lijden, geen wrochten. Het kipfilet werd tot zich genomen ter vergeving van alle zonden en dat waren er wel wat.
Terwijl hij daar stond in de woonkamer met de pimpelmeesjes en de winterkoninkjes, zag hij zijn vader krabben in zijn grijze haren en zijn moeder staren in de vlammen van het haardvuur. Er heerste een stilte die hij niet kende, die niet ongemakkelijk was. Er was een vaag soort tevredenheid die hij niet kende, die voldoende was. Het was niet alles, dat zeker niet, maar het leek genoeg.
feedback van andere lezers- tessy
graag gelezen
strandjutter: Merci, gr, Jutter
|
