|
< terug
Biografie van een virus (deel 38a: waarin de messenwerper over zijn ouders vertelt)
From: de messenwerper (demessenwerper@hotmail.com)
Sent: Saturday, June 16, 2007 5:40:13 PM
To: Korè Selènès (kore_selenes@hotmail.com)
Lieve Korè of Munshi of wie dan ook,
Je schrijft me: "Verraad me niet." Is dat niet een beetje hoogdravend voor in een tweede e-mail naar iemand die je voor de rest niet kent? Of ken je me beter dan ik vermoed?
Ik zal je het verhaal van mijn vader en mijn moeder vertellen, wat ik je boze stiefmama tot nu toe niet gegund heb. De belletjes zullen rinkelen en je hoofdpijn bezorgen.
De vader van mijn moeder was de baas van een circus. Toen ze vijf werd, kocht hij haar eerste jongleerballen en gekleurde ringen. Als hij zei dat ze talent had, gaf iedereen hem gelijk. Hij noemde haar zijn handig ballenmeisje. Hijzelf werd door iedereen "de Baron" genoemd, ook door haar.
Jaren gingen voorbij, ze oefende iedere dag. Maar de Baron was nooit tevreden. Ze wilde dat hij trots op haar kon zijn, maar juist daarom haatte ze hem. Op haar veertiende verjaardag kreeg ze een piano van haar lievelingstante, de waarzegster. Toen haar vingers het ivoor streelden, voelde ze zich opgewonden, heel anders dan bij de ballen en ringen van haar vader. Die avond masturbeerde ze voor de eerste keer. Omdat de Baron haar verbood om haar talent en tijd aan muziek te verspillen, was ze gedwongen in het geheim te repeteren.
Toen deed mijn vader zijn intrede. Jong en met een arrogant zelfvertrouwen bood hij zich aan bij de Baron als messenwerper. Deze bemonsterde hem sceptisch van kop tot teen en vroeg zich luidop af wat een onervaren kuiken hem zou opleveren behalve extra onkosten? Van achter zijn broeksriem trok de nieuwkomer het mes dat hij gekregen had van zijn zigeunerfamilie als afscheidsgeschenk. Zonder aarzeling wierp hij het mes naar de Baron. Het kwam terecht in de rugleuning van zijn stoel, twee centimeter links van zijn hals, waar het nog enkele seconden bleef natrillen. Even leek het of de Baron in woede zou uitbarsten, maar toen ontspande zijn gezicht en verscheen een geamuseerde glimlach op zijn lippen.
'Je hebt lef, messenwerper, dat bevalt me. Welkom bij mijn circus.'
Toen de jonge held zijn mes uit de stoel wilde trekken, greep de Baron plots zijn pols.
'Maar onthoud één ding. Als je nog een keer een mes naar me werpt, zorg er dan voor dat je me goed raakt, want anders zal ík je vermoorden.'
Mijn vader voelde zich snel op mijn gemak tussen het circusvolk. Hij had ervaring met het leven in een groep. De Romanès waren tot dan zijn familie geweest. Mijn vader heeft zijn ouders nooit gekend. Hij dus ook niet, zou het weesdom erfelijk zijn? Af en toe vertelde een van de zigeunervrouwen over zijn moeder. Volgens hun verhalen moest ze de huid van een prinses en de haren van een engel gehad hebben. Om hun stelling te bewijzen harkten de vrouwen met hun donkere vingers door zijn blonde haren. Maar soms onderbrak de oudste zigeunervrouw hen, als een wolk die plots voor de zon schoof:
'Spijtig dat ook zíjn bloed in je aderen stroomt.'
Behalve deze onrechtstreekse verwijzingen kreeg hij nooit iets over zijn vader te horen. Wanneer hij naar hem vroeg, vielen gesprekken, draaiden hoofden zich om en kreeg hij enkel nekken te zien.
De mooiste momenten in het circusleven vielen voor wanneer de Baron afwezig was. Dan weefde zijn dochter een web van pianomuziek over het hele circuskamp. De messenwerper zag het magische effect op de gezichten van de acrobaten, de koorddanser, de leeuwentemmer en al die anderen, en hij ontdekte dat geluk soms eenvoudig kan zijn, enkele muzieknoten, meer niet. Maar het leven bedenkt voor ieder geluk een keerzijde, en het pianogetokkel zorgde soms voor wrevel bij jaloerse circusvrouwen. Ze zagen met lede ogen toe hoe het pianospel van een vijftienjarig meisje het hoofd van hun mannen op hol bracht. Als vrijgezel had mijn vader geen last van het gemekker van verzuurde wijven. Soms verborg hij zich onder haar woonwagen, liet zich betoveren door de choreografie van vilten hamertjes op gespannen snaren. Het duurde niet lang of ze nodigde hem uit om haar in de wagen te beluisteren.
'Mijn vurigste bewonderaar heeft recht op een stoel op de eerste rij.'
Hij kende er een paar die in zijn plaats wilden zijn. Het was duidelijk dat ze met hem flirtte, een kindvrouwtje dat zich maar al te goed bewust was hoe weerloos mannen waren tegenover haar. Aanvankelijk reageerde hij met gepaste schroom. Hij luisterde nog altijd meer onder dan in de wagen naar haar liedjes. Hij vreesde de argwanende ogen van haar moeder verweten hem zijn leeftijd. En natuurlijk at hij uit de hand van haar vader, de Baron, een hindernis die niet zomaar onder de mat geveegd kon worden.
feedback van andere lezers- Julien_Maleur
Doet me terugdenken aan de aangename momenten die ik als kind mocht beleven tijdens de voorstelling van rondtrekkende circussen. Heb dit graag gelezen
Vg JM
fenk: Als dit echt bij jou dit gevoel heeft opgeroepen, dan is de opdracht geslaagd. bedankt. - miepe
door je vorige fb een beetje minder aangmoedigd
ggg
als JIJ het al niet zo héél erg...
fenk: Hazo, heb jij aanmoediging nodig? Lees dan nu direct deel 38b of je zal zeven jaren last hebben van joekels van aambeien!
|
