Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (50)
Aangezien ik er niet veel voor voelde om de verdere afloop van het verbale gevecht af te wachten, voornamelijk omdat ik het allemaal al zoveel malen eerder gehoord had, ging ik er dan maar vandoor. Per slot van rekening was Fred toch vastberaden om de deuren te sluiten, en hij wist steeds zijn zin door te drijven, ook al was het soms op de meest stijlloze manieren. Eens hij zijn besluit genomen had om het zaakje te sluiten kon je het wel vergeten. Zelfs als je hem bedreigde met de loop van een revolver tegen zijn achterhoofd zou hij nog geweigerd hebben om toe te geven. Dan liet hij zich waarschijnlijk nog liever vol lood pompen, de halsstarrige heikneuter.
De volgende dag stond ik al vroeg op, voornamelijk omdat ik de slaap niet had kunnen vatten door de muggen, die zoals altijd frappant aanwezig waren en maar geen genoeg konden krijgen van mijn bloed, waar ze steeds in grote aantallen op afgevlogen kwamen. Toen ik een douche wilde nemen bleek op de koop toe dat er enkel en alleen koud water beschikbaar was, wat ik vreemd vond aangezien ik zo goed als dagelijks douchte en er dus vrij zeker van was dat er de vorige avond nog warm water was geweest. Ik probeerde verschillende malen, wachtte enkele minuten in tussenpozen, maar sloeg er niet in om ook maar één druppeltje warm water uit die rotsproeier te krijgen.
Een ander probleem waar ik die ochtend mee geconfronteerd werd was het verlies van mijn identiteitskaart. Het ding was al enkele dagen zoek geweest, alleen had ik nog niet op alle plaatsen gezocht waar het mogelijk kon liggen, waardoor ik nog niet geheel zeker was geweest of ik ze daadwerkelijk verloren was geraakt. Maar toen ik die ochtend de laatste mogelijke vindplaatsen afgespeurd had zonder resultaat kon ik niet anders dan vaststellen dat ik het kwijt was.
Omdat ik er niet aan twijfelde dat ik het niet meer terug zou vinden trok ik naar het politiebureau, om meteen aangifte te doen en er zo snel mogelijk komaf mee te maken. Het was niet de eerste keer dat ik mijn identiteitskaart verloren was en het zou niet de laatste keer zijn. Het was een van die dingen die me altijd overkwamen, en het daaruit volgende protocol was me al lang niet vreemd meer. Hoezeer ik ook probeerde, er ging altijd wel iets verloren, alsof een onzichtbare hand geregeld door mijn broekzakken graaide. Ik was ervan overtuigd dat wanorde geen menselijke eigenschap was maar een lot dat je werd opgelegd, want ik stak dingen als sleutels, identiteitskaarten, bankkaarten en al die andere vuiligheid die verreist is om min of meer normaal te kunnen leven in ons paradijselijk wereldje vol ziektes, pedofielen, moordenaars, verkrachters, debielen, voetbalhooligans en Elvis Presley na-apers even goed weg als een gemiddeld ander iemand, en toch, om de een of andere reden bleven er dingen verdwijnen.
Het politiebureau lag op een klein half uurtje stappen verwijderd, wat een peulschil was voor iemand als mezelf die op zijn beste dagen soms wandelingen van anderhalf uur of langer maakte. Ik vond het geweldig dat wandelen. In elk geval een heel wat aangenamere bezigheid dan in de auto zitten als passagier, laat staan zelf met het verdomde rotding te moeten rijden. Een aantal rondjes rond de zon geleden had mijn grootvader me zijn eigen auto aangeboden, omdat hij zich te oud voelde om zich nog in te laten met al die verkeersherrie veronderstelde ik. Toch weigerde ik de vrijgevige geste, waardoor een hoop familieleden me voor gek verklaarden, maar ik hou voet bij stuk: ik ben een wandelaar en géén voertuigbestuurder. Dat moeten anderen maar doen.
Aangekomen op het politiebureau moest ik een vloek onderdrukken omdat er natuurlijk veel wachtenden aanwezig waren, wat betekende dat ik God weet hoe lang op die verrekte stoeltjes zou moeten zitten koekeloeren tot er dan eindelijk een van die blauwtjes me uit mijn lijden kwam verlossen. Nadat ik een nummertje getrokken had nam ik plaats op een van de beschikbare zeteltjes. Al bij al zat er een man of acht, twee kinderen er niet bij gerekend. Eentje was een kleine worm van ik schat een jaar of drie dat op mammies schoot aan het duimzuigen was, de andere was een luidruchtig, ongeveer tienjarig snotjong die zich gedroeg alsof de hele tent van hem was. Hij had een opvallend grote moedervlek onderaan zijn kin, en hij leek een beetje te manken, alsof zijn linkerbeen net ietsje korter was dan het rechter. Het arme joch, hij zou het vast nog moeilijk krijgen tijdens de puberteit. Bij het estafetteteam moest hij het in elk geval al niet proberen, en bij de vrouwtjes stelde hij best ook maar geen al te grote eisen met die maankrater op zijn gezicht. Hopelijk had hij ergens een rijke tante of grootmoeder wonen die veel van hem hield, dan kwam het misschien toch nog in orde met hem.
Al bij al duurde het wachten meer dan veertig minuten, waarna het nummertje dat ik getrokken had op een elektronisch bord verscheen. Ik meldde me aan en volgde een goed uitziende dame naar een klein, afgelegen bureautje waar we makkelijk een nummertje hadden kunnen maken zonder betrapt te worden, althans als ze op het eerste zich niet zo frigide was geweest want ze wekte de indruk dat er geen grammetje seks in haar lichaam zat. Ze was een ijsblok met een aantal gaatjes in, en als je hem erin propte dan schuurde je vast wel het vel van je jongeheer, wat ik een weinig motiverend vooruitzicht vond. Een huwelijk met haar betekende een vaste relatie met je rechterhand, tot je er op een dag waarschijnlijk gek van werd en het verdomde loeder eens goed tegen de muur naaide. 'Neemt u maar plaats,' zei ze nog, 'er komt zo dadelijk iemand bij u.' Daarna verdween ze weer, haar achterwerk waggelend alsof het vol ijswater zat.
Vlak daarna verscheen er een of andere knakker, volledig in uniform uitgedost, met een trotse werknemer-van-de-maand glimlach op het gezicht. Zijn ogen waren erg licht van kleur, met grote pupillen waarin al zijn zwakheden verscholen lagen. Hij had het gezicht van een kameleon, met de gave om van kleur te veranderen naarmate de omstandigheden in zijn nabije omgeving deze eigenschap vergden. Het soort dat initiatief nam wanneer er initiatief genomen diende te worden en konten likte wanneer er konten gelikt dienden te worden.
feedback van andere lezers- Mistaker
Weer heel graag gelezen.
Halsstarrige heikneuter, fraai gezegd!
Is het niet raar dat die ijsblokgriet met haar achterwerk waggelt, ook al is het dan of het vol ijswater zit?
Groet,
Greta
Mephistopheles: Ik bedoelde het nogal 'sponzig'...Nu ja, misschien niet de gepaste beschrijving ervoor maar het deed me wat denken alsof haar billen van ijswater waren. Het zou in elk geval prima bij haar temperament gepast hebben. - jack
VeReist. Zo, het vervelende nieuws eerst.
Nu de rest:
hele fijne beschrijving van de wachtkamer-fauna en -flora.
Ik raak ook altijd vanalles kwijt, vooral bankkaarten die ik herhaaldelijk vergeet uit de bankautomaat terug te nemen.
Als ik mijn paspoort weer eens kwijt ben ga ik naar de bevolkingsdienst, waar ik zelden moet wachten :-)
Mephistopheles: Mij stuurden ze altijd naar dat saai en stoffig kantoor op Ledeberg. Dit is een voorval van ongeveer drie jaar terug, sindsdien ben ik hem niet meer verloren, maar ik ga dat hier niet te luid verkondigen want dan ga ik het morgen gegarandeerd vlaggen hebben. - arwenn
cést tres bien!
ik raak ook alrijd alles kwijt.
echt een ontzettend rottig verhaaltje, ik heb inmiddels
overal reservesleutels van, en dan 2 of drie,
want ik raak de reservesleutels ook altijd kwijt.
en daarbijkomt dan inderdaad nog identiteitskaart, bankkaarten, enzovoorts.
goede theorie, mee eens dat het gewoon gebeurd haha:P
goed verhaaltje!
XX
Mephistopheles: Leefden we maar tweeduizend jaar geleden. Dan had je al dat gedoe niet. Tegenwoordig moet je al ergens een handtekening zetten als je een scheet gelaten hebt. - jan
masterart!
Mephistopheles: Graag gedaan! - henny
Prachtig hoe jij mensen en je omgeving weet te be en omschrijven. Daar ben je écht een meester in.
Mephistopheles: Ik heb over het algemeen erg oplettende ogen wanneer ik op een openbare plaats ben, let vaak op details en gedragingen van anderen. Een plezante bezigheid... - killea
all said
xx
j
Mephistopheles: Happy with the fb
xx
Gr. - koyaanisqatsi
Enkele vragen:
Die muggen, die moeten ondertussen toch ook ladderzat zijn?
Al dat kwijtspelen... Toch geen vroegtijdige dementie, mag ik hopen? Hik...
Voor de rest ga ik niet meer in herhaling vallen.
Mephistopheles: Ik kan alleen maar hopen dat het geen vroegtijdige dementie is - manono
Ik lees verder.
Mephistopheles: daar staat het voor
|
