Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (52)
Een goede week later werd de schaduw die me boven het hoofd hing nog schaduwrijker, een gebeuren dat het rechtstreekse gevolg was van de geringe tijd die me nog restte om de achterstallige huur aan Steiner te betalen. Er was letterlijk geen enkele uitweg meer, want als het op zijn geliefde centen aankwam was die oude gek even bedreven als een school uitgehongerde piranha's. Ongeveer de helft van het bedrag had ik bij mekaar weten te sprokkelen, wat op zich al verbazingwekkend was aangezien er nauwelijks een geldbron tot mijn beschikking was geweest. Maar desalniettemin was het onvoldoende om de openstaande schuld volledig uit te wissen, wat een toekomstige slaapplaats onder de nachtelijke hemel alsmaar waarschijnlijker maakte. Gelukkig maar voor mezelf wist ik er over het algemeen het hoofd erg koel onder te houden, want geheel in overeenstemming met Bertrand Russell's opvatting dat het nutteloos is om te panikeren over dingen waar je voorlopig toch geen enkele actie tegen kunt ondernemen, vond ik het een verspilling van tijd en energie om het voortdurend aan me te laten knagen. Ik zag moraal als een soort werktuig, iets dat je naar believen kon gebruiken om jezelf en tevens anderen niet te veel schade te berokkenen, zonder dat het daarvoor in een leugen hoefde te veranderen, wat steeds een risico was als je een poging deed om elke vorm van moreel denken om te zetten in een mechanische impuls die probleemloos te manipuleren viel. Al die patertjes die op hun knietjes zaten te wachten tot de Lieve Heer hen een mirakel schonk voor hun slaafse gehoorzaamheid aan de Heilige Schrift joegen slechts een waangedachte na omdat ze moraal tot iets spiritueels verheven in plaats van het te laten voor wat het werkelijk was, een wetenschappelijk benaderbaar iets dat uitgediept en geherstructureerd kon worden, zoals het min of meer hoorde als je werkelijk van zoiets als evolutie wilde kunnen spreken. Pas dan was er sprake van vooruitgang, zo deze al enigszins progressief zou kunnen zijn. Tot dan dobberde je gewoon verder op een zee van stront, nauwelijks bewust van de mogelijkheden die soms verborgen konden liggen in de meest onwaarschijnlijke ogenblikken of omgevingen.
Met zoals gebruikelijk geen doelen brandend in het achterhoofd, laat staan enige constructieve bezigheid in het vooruitzicht, was ik naar mijn oude en trouwe gewoonte opnieuw grotendeels thuis blijven rondhangen, sporadisch eens een kort uitstapje makend naar een lokale supermarkt om de nodige proviand aan te kopen. Wederom teruggetrokken uit de buitenwereld, leefde ik als in een verdovende droom, zwalkend in een roes van piekernissen en onverschilligheden, met zijn allen samengeklonterd tot één groot vraagteken dat als een baksteen op mijn gemoed bleef rusten. Het was een herkenbare emotie, als een koud en hachelijk trottoir dat ik al meerdere malen eerder bewandeld had, en in de kleine, hopeloos verloren stofdeeltjes die achterbleven kon ik telkens weer mijn eigen voetstappen herkennen, wat een verder afdalen naar eender welke nietigheid vergemakkelijkte.
Doordat ik me nogal obsessief teruggetrokken had uit de werkelijkheid, althans diegene die ze je dagelijks probeerden aan te smeren alsof het een heerlijke pot aardbeienconfituur was, wist ik niet goed meer welke dag het precies was, wat me de laatste tijd geregeld overkwam aangezien ik toch nooit ergens moest zijn of ook maar iets zinnigs te doen had. Ik nikste er al een tijdje op los en dat beviel me voorlopig prima. Luiheid hoefde niet noodzakelijk een zonde te zijn, het kon ook simpelweg de ambitie inhouden om een vredig en eenvoudig bestaan te leiden, hoewel ik moet toegeven dat mijn leven maar zelden vredig was als ik over al de waanzin nadacht die soms in de Sherlock gebeurde.
De afgelopen dagen had ik me vooral verdiept in Jack Kerouac's klassieker on the road, wat ik een geweldig boek vond en regelmatig verslond gezien het behandelde onderwerp van reizen en nooit aankomen, wat me al een tijdje aansprak. Mijn huidige omgeving was een jukebox die steeds weer dezelfde herkenbare liedjes speelde, en ik wilde inmiddels wel eens een aantal nieuwe deuntjes horen, op voorwaarde dat het geen Jennifer Lopez rotzooi was tenminste. Alleen jammer dat ik niet over de benodigdheden beschikte om er werk van te maken, wat me hopeloos liet verder tollen in een willen maar niet kunnen gevoel. Kerouac's zwerftochten spraken me wel aan wat dat betrof, het was misschien een goedkoop alternatief om erin weg te dromen, maar het was tenminste een alternatief, wat in een omgeving die je al jaren en jaren spuugzat was een belangrijke houvast kon zijn, soms zelfs de enige. Het klonk in elk geval heel wat beter dan dertig jaar lang in dezelfde straat wonen met dezelfde gezichten en praatjes en 's avonds voor de buis bonbons te zitten vreten in afwachting op de volgende werkdag of wat het ook was wat de meeste lui tegenwoordig deden. Ik wilde de tempels van Angkor wel eens zien, of de Mayastad Chichén Itzà. Of de groene hel van het Amazonewoud. Ik wilde zelfs de geur van die stinkende beerput die ze de Ganges noemden wel eens opsnuiven, als het maar eens wat anders was dan de eindeloze nietigheid van het Ledebergplein, of de doodse statigheid van de Sint-Baafskathedraal dat tijdens de nachtelijke uren als een stokstijve hoer van de geschiedenis haar tranen smartelijk van zich laat rollen zonder dat er ooit een voorbijganger is die het opmerkt. Als het maar weg was van dat saaie, alledaagse Citadellenpark vol flikkers die mekaar tijdens de nachtelijke uurtjes stiekem in de kont naaiden in de veilige beschutting van het omliggende fauna en flora. 'Wat ruist daar door het struikgewas?' was wat dat betrof een vraag die je jezelf maar beter niet stelde wanneer je een nachtelijke wandeltocht doorheen het Citadellenpark maakte.
In elk geval mocht ik Jack Kerouac wel. Hij schreef alsof het hem allemaal geen zier uitmaakte en was tenslotte toch de stamvader van de Beat Generation, een literaire groep met schrijvers als William Burroughs en Ken Kesey, waar ik gek op was aangezien die lui tenminste wisten hoe ze A4tjes bij mekaar moesten lullen. Dat had je in elk geval niet meer van die oude Dickens moeten verwachten, die poepte er hoogstens nog een kerstverhaaltje uit.
feedback van andere lezers- jan
Tip: ga in Marseille wonen, ik heb er drie dagen zonder geld rondgelopen en ik leef nog!
Mephistopheles: Mijn Frans is niet zo goed. Ik zou beter af zijn in een stad als Londen of New York, misschien zelfs nog beter in een dwangbuis maar daar pas ik momenteel voor - miepe
het niks-doen moest dringend worden aangemoedigd. goed gedaan!
maar doe het toch maar niet te lang. daar word je depri van
als je iets wil, moet je dat ook doen. de wereld is te groot en te mooi om in het citadelpark te blijven hangen. ik begrijp dat ook niet dat mensen veertig jaar lang in dezelfde zetel gaan zitten en aan hetzelfde plekje gaan zitten aan tafel. ze zouden er de één of andere uitgenodigde zelfs voor van zijn stoel duwen of trekken. ik lach me krom, maar vind het toch triest. wat een niks-leven toch
allé, genoeg nu
geen fouten gevonden
Mephistopheles: Helemaal niets mis met niets doen, is nog steeds beter dan iets tegen je zin doen.
Ik weet dat de wereld te groot en te mooi is. Ben al op aardig wat plaatsjes geweest, zelfs vier jaar in buitenland gewoond, dus ik weet dat er meer is dan dat rotpark. Op een dag ben ik weg, dat weet ik zeker, het wanneer blijft echter een vraagteken.
Mijn vliegend tapijt ligt in elk geval klaar... - jack
Eén foutje: In afwachting VAN ipv op.
Verder weer een heel fijn stuk. Dat niets-doen is inderdaad erg erg fijn. En vooral dat afzonderen is iets waar ik wreed naar kan smachten soms maar veel te weinig de kans toe krijg.
Mijn recentste abdijverblijf verplicht me hier op te merken dat u nog zou kunnen verschieten van die "paterkes", maar ik begrijp je wel. Ik heb het ook altijd zo bekeken.
Mooi stukje theorie, over die moraal.
Mephistopheles: Onderschat ik de paterkes dan? Wat doe jij trouwens in een abdijverblijf? Heb je het licht gezien ofwat?
Dat afzonderen is iets waar ik erg veel belang aan hecht. Ik zou gek worden met alle dagen mensen om me heen. - tessy
weer graag gelezen,maar alles is al een beetje gezegd he.
Ik kijk uit naar het vervolg
Mephistopheles: Dat komt eraan.
Dank voor de lezing!
Gr. - henny
Ja, alles is al gezegd. Het park heb je weer mooi beschreven.
Mephistopheles: Ben dat park zo beu als koude pap. Central Park in NY zou ik wel eens willen zien - killea
xx
j
Mephistopheles: Thank you - arwenn
gatsiedakkie, wat loop ik ver achter..
moet ik maar eens in gaan halen.
fijn verhaaltje!
dat beeld over moraal, ben ik het mee eens.
ik zag de patertjes al zitten!:P
XX, arwenn
Mephistopheles: Ik loop ook wel eens achter hier op deze site
die patertjes zullen het best wel naar hun zin gehad hebben denk ik - koyaanisqatsi
On the Road!!! Yeah. Pende daarop geïnspireerd ooit een verhaal bijeen op mijn dinosaurus ATARI-computer! De titel luidde: "Het Midden van Nergens" Het kon me ook geen reet schelen waar ik uitkwam, maar ik heb rotgeamuseerd met het neer te pennen.
Mephistopheles: On the road is geweldig. Als ik dat lees krijg ik zin om er zelf vandoor te gaan naar God weet waar - manono
Ik moest denken aan iemand die bij een vierarmige wegwijzer is blijven staan en daar blijft staan en er zelfs een tentje opzet.
Ik heb alleen 'Great Expectations' van Dickens gelezen in het Engels. Daar zitten personages in die zeer modern aandoen.
Kerouac heb ik gelezen maar herinner me er niets meer van. Ik lees niet graag over de moderne Amerikaanse maatschappij. Daar word ik depri van.
Mephistopheles: Heb een zwakte voor de Amerikaanse schrijvers, altijd al gehad.
De Fransen kunnen er ook wat van, de Sade's rebellie tegen alle gevestigde waarden neem ik mee in mijn graf.
|
