|
< terug
Aldi-vrouwen
Om klokslag vijf uur belt Lief me even. Hij heeft een afspraak met twee maatjes, zijn makkers en een kratje bier, en avondmaalt dan ook hoofdstedelijk. We wisselen kantoorverhalen uit, en Lief informeert naar de groeipijnen van de puberzoon.
"Neen, laat wordt het zeker niet", denkt hij, en ik denk met hem mee. Dat gaat zo, want "great minds think alike".
Zes uur. Een vergadering met een massa babbeltantes loopt uit, en Zoon mist op een haar na de trampolinesprong op de sportschool. Ik rij heen en weer, schil aardappelen en dood ze in kokend water, maak soep, strijk en check wat mails. Zoon eet vijf gouden visstaven en ik pik een pureehapje mee.
Om negen uur aai ik over zijn halflange lokken en wens hem een goede rit naar dromenland. Ik zap me een weg door luchtig televisieland en de weerman vertelt opgewekt dat het morgen buiig wordt. Ik zucht, het zomert enkel in mijn hart.
Middernacht, van Lief geen spoor. Het is eenzaam onder het gestreepte laken al danst een mug blij rond mijn oren.
Twee uur later heb ik een deel van kleutergamma van emoties (bang, boos en verdrietig) heel erg goed onder de knie. Ik heb kramp in mijn grote teen en de mug volhardt in gezoem ook al mep ik er met mijn zwembadslof op los. Pets, pets en sterf dan rotbeest. Een fijne rode streep siert de grijze muur. Op de achtergrond gaat de voordeur zachtjes open en met een luide klap weer dicht. Lief morrelt wat aan het sleutelkastje, hikt, kraakt de trap op, gorgelt wat mondwater, niest, rukt zijn broek uit en tuimelt in bed.
Het is twee uur en tien minuten later. De man in bed slaapt. En snurkt. Een muggenfamilie woont de uitvaartplechtigheid van hun overleden bloedbroeder bij en houdt me met een kerkelijke zoemhymne wakker.
De ochtendhaan kraait en Lief fluit een deuntje en achteloos blaast hij de eerste donderwolk aan de ochtendhemel voorbij. Hij kust me vrolijk en ik kus hem niet terug want mijn vermoeide lippen hebben geen energie. Hopelijk voel ik me die avond fitter, zegt hij, want dan gaan we uit eten. In dat kleine restaurantje met het overdekte terras, zodat we beschut zitten tegen wat regengespat. Dat heeft hij gisterenavond geregeld, tussen die maten en pinten door. Omdat hij zoveel van me houdt, en het fijn vindt dat ik hem wat vrijheid gun.Dat ik een grootwarenhuisdame ben, en niet zoals Al-Die-Vrouwen pruttel en klaag omdat manlief eens wat later en een ietsje beschonken thuis is. Een lot uit de loterij, ja dat ben ik. Ik beaam het, luidop geeuwend. Tja, great minds think alike.
feedback van andere lezers- ivo
grappig mooi mee genomen al-die vrouwen die in het Super gebeuren van onze samenleving Colr-uyt gaan met het lidll kenteken van gemanicipeerd te zijn, maar feitelijk enkel achter de feiten lopen die de omstandigheden hen zo hebben gemaakt. - GoNo2
Leuk! - jack
Het moet zijn: ik dooD ze in kokend water. :-) excuses voor het muggenziften maar ik kan het niet laten.
Verder heel leuk en vlot geschreven, het leest als 'n column in een vrouwenmagazine (hopelijk was dat de bedoeling en heb ik je niet beledigd ;-) ) - elpe
prachtig verhaal... ik lijk er zo in mee te spelen....
Mvg
elpe - silvia
luchtig en zeer genietbaar verhaaltje over een erg herkenbaar onderwerp ! vlotte pen hanteer je !
groetjes - pieter
Ann,
Zeer goed geschreven. Met precies op het juiste moment wat spanning er in gebracht. Mooi, dat onderscheid tussen grootwarenhuisdames en Al-Die-Vrouwen. Een vondst om jaloers op te zijn. Petje af / Chapeau!
Pieter. - hettie35
Schitterend neergezet,
groetjes Hettie
|
