Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (58)
'Wat schilder je zoal?' vroeg ik aan die Johan.
'Voornamelijk zelfportretten,' zei hij terwijl hij van zijn wijn slurpte.
'Zelfportretten? Waarom?'
'Omdat ik de wezenlijke uniciteit van een menselijk gezicht probeer vast te leggen door steeds weer hetzelfde gezicht op een verschillende manier weer te geven,' antwoordde hij met de stem van een student die een mondeling examen aflegde, 'op die manier komen de verschillende expressievormen meer tot uiting en krijg je zodoende meer inzicht in de opbouw van je eigen gelaat.'
'Dat is gewoon een beetje vlees met wat bot eronder, jongen,' vertelde ik hem, 'meer is er niet aan. Hou het maar bij draken en elfjes. Dio doet het al jaren.'
'Maar elk gelaat is toch uniek,' zei hij, 'er zijn nog geen twee gezichten op deze wereld die identiek aan mekaar zijn?'
'Je bent overduidelijk nog nooit in Pakistan geweest.'
Niet lang daarna raakte die Johan met iemand anders in gesprek, waarna ik me eventjes tot Clara richtte, die er al bij al niet te gelukkig uitzag.
'Ik heb toch niets verkeerd gezegd?' vroeg ik haar.
'Het gaat niet over wat je verkeerd zegt, het gaat over wat je niet zegt, en de manier waarop je het doet.'
'Wat bedoel je daar nu weer mee?'
Ze brabbelde nog eventjes verder, maar mijn aandacht verslapte al gauw. Een oude vent betrad plots de zaal, waggelend als een eend, de indruk wekkend dat hij straalbezopen was. Een groot deel van de aanwezigen begon tegen mekaar te fluisteren terwijl ze die vent aankeken, en er heerste een ijzige sfeer die vanuit het niets het hele vertrek vulde. Het leek wel alsof ik me plots in de eindscène van een Western bevond, met Clint Eastwood die zonet een saloon betrad om de rotzak van het verhaal vol lood te pompen, en ik kon alleen maar hopen dat ik het niet was want met Clint Eastwood wilde ik het niet aan de stok krijgen. Niet sinds ik The good, the Bad and the ugly gezien had.
'Wie is die vent?' vroeg ik aan Clara terwijl die gozer plaatsnam aan het andere uiteinde van de toog. Het geroezemoes op de achtergrond bedaarde ondertussen.
'Dat is Harry,' antwoordde ze, 'niemand moet hem.'
'Waarom niet?'
'Praat er maar eens mee,' zei Clara, 'dan kom je dat wel te weten.'
Ik staarde hem eventjes aan terwijl hij probleemloos een glas achterover kieperde op een manier alsof hij het allemaal al zoveel malen eerder had gedaan. Hij moet rond de vijftig geweest zijn, misschien zelfs ouder, met de schaduw van de dood vlak achter zich. Die haalde misschien wel het einde van het jaar niet meer zoals hij daar zat. Hij was er slecht aan toe, en hij zag eruit alsof hij met rust gelaten wilde worden..
'Ik ga mijn spullen gereed zetten,' vertelde Clara me na een poosje, 'denk aan wat ik gezegd heb.'
Ik nam terug plaats op een barkruk en bestelde nog wat te drinken. Die lieve meid achter de toog bracht het me wederom in recordtijd, opnieuw met die glimlach van haar die ze iedereen schonk, alsof het een automatisme was dat buiten het controlegebied van haar bewustzijn viel. In elk geval wist ze iedereen pijlsnel te bedienen, zonder morren of enig teken van vermoeidheid, met steeds die ondoordringbare glimlach die waarschijnlijk een bodemloze diepte aan geheimen herbergde.
In een rustig stilzwijgen probeerde ik te genieten van mijn drankje, wat gezien de povere kwaliteit van de whisky maar gedeeltelijk lukte. Het was erg warm in de keet, alsof we ons in de schoorsteen van de hel bevonden, met de geur van zweet en verstikkende sigarettenrook dwarrelend doorheen het vertrek. Er speelde muziek op de achtergrond, een bekend deuntje van David Bowie, maar er scheen niemand onder de aanwezigen te zijn die er aandacht aan besteedde. Doordat de weinige ramen in het vertrek afgedekt waren had de zon geen enkele mogelijkheid om haar lichtbundels tot in het interieur te drijven, waardoor het geheel zich afspeelde onder de boezem van kunstmatige lichtbronnen die alles van een roodkleurige tint voorzagen. Het leek wel de sluier van een wazige droom die tot het protoplasma van de werkelijkheid trachtte door te dringen, met beelden van schaduwen en schimmen wiens donkere gelaatstrekken als zout in de dimensies oplosten terwijl de bewegingen zich verder voltrokken, glijdend doorheen de begrenzingen van de tijd als een plotse, vale koorts die je op het voorhoofd van vrijwel iedereen kon zien branden. De belichting had de neiging om je op te slokken als je er te veel aandacht aan schonk, met pijnlijke bundels fotonen die als gifpijlen op het netvlies inwerkten, alsof elk knipperen met de ogen restanten zwavel en as uit het blikveld wiste. Het was alsof het oog van God je recht aankeek, met het licht der hemelen dat in vol ornaat geopenbaard werd. Met een beetje inbeelding kon je die oude gek al aan de poort zien staan, wachtend om een bordje rijstpap door je scheur te rammen om je te zuiveren van al het kwade dat je ooit verricht had.
Zo goed als alle aanwezigen waren druk in gesprek met elkaar, converserend als brulapen en lachend als hyena's, met sommigen van hen glunderend van plezier. Misschien gaven ze mekaar tips, misschien wisselden ze wetenswaardigheden uit, of misschien likten ze gewoon mekaars reet, maar in elk geval bleven ze maar praten en praten en praten en praten, net zoals de lui die in het parlement zaten. Als ik ze zo allemaal tekeer hoorde gaan kreeg ik er haast het gevoel bij dat ik me temidden van een orgie bevond, maar dan een orgie van woorden en letters die over mekaar heen rolden en klommen, om uiteindelijk verstrengeld te raken in warrige, weinig samenhangende klanken die als schaduwen in de hoeken van de ruimte verdwenen.
feedback van andere lezers- jack
Ik vind dat die vent een punt heeft over de uniciteit van een gezicht, ik heb al vaak overwogen te leren schilderen met enkel dat doel, maar dan geen zelfportretten, nee danku. Een ander geliefd subject he. Maar aangezien je het zo goed uit de doeken doet neem ik aan dat je er zelf ook wel waarheid in ziet ondanks je "spitsvondigheid" :-) Trouwens geweldige repliek over pakistan.
Die hele sfeerbeschrijving met dat licht en david bowie vind ik bijzonder geslaagd. Vooral de brulapen en hyena's, errrrrrrrrrrrg herkenbaar en dé reden waarom ik dat soort gelegenheden vermijd...
Mephistopheles: Af en toe moet ik eens naar dat soort dingen gaan, ik moet over iets kunnen schrijven, hé?
ben daar nog geweest in Pakistan, vandaar de uitspraak. - tessy
Ik dacht, ik lees twee afleveringen met een keer dan hoef ik niet zo lang te wachten op een vervolg, maar eigenlijk helpt dit ook niet, want ik wacht alweer ;-)
Mephistopheles: Ik ben er weer bij, eventjes een drukke week gehad... - henny
Ik kan het alleen met mijn voorgangers eens zijn, maar dat wist je al.
Mephistopheles: Dat hoopte ik althans.
Dankje - Mistaker
Heel graag gelezen weer. Leuke naam, Johan ;-)
Groet,
Greta
Mephistopheles: In werkelijkheid noemde hij Geert als ik me niet vergis. maar ik verander nu eenmaal graag de namen van mijn personages. - jan
meesterlijk geschilderd!
Mephistopheles: Met de pen dan, met penseel zou het een knoeiboel worden vrees ik - koyaanisqatsi
Steeds weer mijn eigen smoelwerk schilderen... Ik mag er niet aan denken!
Mephistopheles: Ik zou er gek van worden en gewoon een fototoestel kopen denk ik - killea
Masterpiece again, Bert
xx
j
Mephistopheles: I'm hoping to finish the entire story by November, so can send it and hopefully get it published. Writing is hard work, many people underestimate it - arwenn
vooral nieuwsgierig naar die oude man...
ik moet er niet aan denken alsmaar hetzelfde te schilderen.
het is hetzelfde als een gedicht steeds opnieuw, opnieuw en opnieuw te schrijven.
hel!
XX' arwenn
Mephistopheles: ja zou ik niet altijd hetzelfde willen doen, hoewel ik soms geneigd ben om het toch te doen. Sommige gewoontes zijn moeilijk los te laten, ook al weet je dat het beter zou zijn - manono
Wat een sfeerbeeld.
Hoewel ik niet schilder, volg ik toch ook die uniciteit van een gezicht of van iets anders. Een gezicht is nooit het zelfde, een appel misschien wel, maar na een maand ook weer niet... en de perceptie is nooit dezelfde...dus kan het resultaat ook nooit het zelfde zijn.
Gooi twee even zware appels op dezelfde manier (zwaai en kracht) dor de lucht, maar beide komen gegarandeerd op twee verschillende plaatsen terecht. Daar heeft het iets mee te maken, denk ik.
Mephistopheles: ik zou ze liever opeten die appels
|
