Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (30)
Zo ver is het uiteindelijk niet gekomen, maar het staat vast dat ik me zowel psychisch als fysiek ellendiger voelde dan ik ooit voor mogelijk had gehouden, noch heb ik in mijn latere leven ooit iets meegemaakt dat zelfs nog maar in de buurt kwam. Mijn hele lichaam beefde en ik bezat geen grammetje kracht meer. Erg theatraal, achteraf bekeken, maar het was nu eenmaal zo. Dus bleef ik liggen en hoopte dat het ziekenhuis boven en rondom ons zou instorten, liefst gepaard gaande met een vernietiging van de hele wereld eromheen, zodat we voor eeuwig samen ingemetseld zouden blijven.
Urenlang streelde ik zijn gezicht en torso, in een poging deze gewaarwordingen tot het einde der tijden in te prenten in mijn geheugen. En zowaar: tot op de dag van vandaag kan ik me precies voor de geest halen hoe ruw de fijne stoppeltjes op zijn wang voelden en hoe glad en stil zijn borstkas. Mijn andere hand lag afgekneld onder zijn romp en hoe slecht ik dat gevoel onder normale omstandigheden ook kan verdragen, die nacht merkte ik het amper op. Ontelbare keren heb ik later gedroomd dat ik daar weer lag, om wakker te worden en te moeten vaststellen dat mijn arm onder een zoveelste ander naamloos lijf lag. Junkies lichaam was een levende kathedraal, mijn enige rustplaats in deze ontaarde wereld en net dàt stond ik op het punt te verliezen. Ik verstopte mijn gezicht in de veiligheid van zijn hals en praatte met hem alsof mijn leven ervan afhing, en in zekere zin was dat ook zo. Alsof ik hem nog kon overtuigen te blijven leven, als ik maar hard genoeg probeerde. Toen reeds had ik het gevoel dat hij terugpraatte. Nog steeds moest hij het laatste woord hebben. Zijn stem zou voor altijd in mijn hoofd huizen, zoveel was duidelijk. En ondanks de onrustwekkendheid van zo'n paranormaal of ingebeeld en dus pathologisch fenomeen, was het in de eerste plaats een verschrikkelijke troost en een bevestiging van de diepte van onze verbintenis. Fuck you, Doctor Death.
Dit alles ging me zomaar eventjes door het hoofd terwijl ik stond uit te kijken over het stationsplein. Mijn goede voornemen om niet teveel stil te staan bij die nacht had lang standgehouden. Voornemens zijn dan ook niet aan mij besteed. Een mens wordt immers al zoveel opgelegd van buitenaf, dat hij wel gek zou moeten zijn om ook zichzelf nog eens allerlei tegennatuurlijkheden op te dringen.
Om maar een voorbeeld te nemen: is het niet belachelijk dat een mens zijn toch al zo korte leven doorbrengt met vijf dagen op zeven in veel gevallen zinloze arbeid te verrichten? Uiteraard heeft dat zo zijn nut in deze sneldraaiende consumptiemaatschappij, maar het ligt ver van de natuur van een mens. Waardoor gevoelige zielen algauw het gevoel krijgen te worden meegejaagd in de ijzeren discipline van een wereldwijde stinkfabriek. Wat mij betreft mag het allemaal wel weer wat simpeler.
Ik opende de stationsdeur en zoog mijn longen vol Sint-Niklase lucht. Net als vroeger leek hier een hoge concentratie van allerlei hormonen in de lucht te hangen, want meteen voelde ik in mijn hele lijf zenuwtintelingen. Wees gerust: ik weet best dat dat wetenschappelijk gezien een onmogelijkheid is. In elk geval verzamelden bovengenoemde verspreide gewaarwordingen zich in sneltempo in mijn darmstreek, waardoor ik even vreesde op zoek te zullen moeten gaan naar de ongetwijfeld gore schijtgelegenheid, die in elk bolwerk van openbaar vervoer aanwezig is, maar nergens naar behoren wordt onderhouden. In dit vernieuwde complex zouden de oude vast vervangen zijn door zielloze lijkkamer-achtige nieuwe. Dit, ondanks de wellicht verbeterde hygiëne, toch tot mijn spijt want Junkie had op verschillende van de houten toiletdeuren en -muren middels breekmes en alcoholstift zijn sporen nagelaten. Vele Junkie hartje Jackie's met datum erbij. Spreuken en levenswijsheden uit eigen mouw. Zelf had ik zelden de behoefte gevoeld mijn eigen diepste zieleroerselen prijs te geven aan toevallige reizigers van allerlei slag die hier hun gevoeg kwamen doen. Dit alles in overeenkomst met ons verbale gedrag want Junkie was het type dat alles wat op z'n lever lag, vertelde tegen om het even wie zich binnen gehoorsafstand bevond, terwijl ik zelf mijn mening meestal voor mezelf hou onder het motto "Geen parels voor de zwijnen". Evenwel besloop me de gedachte dat ik vandaag misschien mijn stem eens zou moeten laten horen en aldus informeren naar die deuren. De kans was groot dat ze, zoals de tijdsgeest het wil, op het stadsstort waren beland ondanks het feit dat ze nog bruikbaar waren en een onmiskenbare historische waarde, of op z'n minst grote charme, bezaten. Maar wat als iemand de domheid van zulkse verspilzucht had ingezien en ze van de vernietiging had gered? Dan stonden ze misschien in een opslagplaats of een stoffig achterkamertje te wachten tot ze weer ergens van dienst konden zijn. Wat meer is: dan zouden ze met een beetje goedwil in ruil voor een geldsom in mijn bezit kunnen komen. Ze zouden een mooie meerwaarde kunnen vormen in ons oude huis, mits het verwijderen van de vulgaire schrijfsels van de andere stadsvandalen.
Op dat moment zag ik een eindje verder een stations-klusjesman in vuil werkpak langslopen en besloot dat dit een teken moest zijn. Hij was een grijsaard die zonder twijfel allang pensioensgerechtigd was, maar eruitzag alsof hij nog elke ochtend voor het ontbijt een halve marathon jogde zonder daar veel zweet aan te moeten verspillen. Toen hij in de gaten kreeg dat ik op hem toe liep, lachte hij welgezind.
"Meneer, mag ik u iets vragen?"
"Dat moogde gij zeker, maske. Zeg het nekeer."
"Wel, euhm, de toiletten hier, zijn die mee vernieuwd met de rest van het station? Want het is lang geleden dat ik hier geweest ben."
De man keek verbaasd maar kon kennelijk wel lachen om mijn niet echt voor de hand liggende vraag. Hij scheen zich zelfs vereerd te voelen dat iemand zoveel belangstelling toonde voor dit gebouw dat hij, had ik stellig de indruk, al vele jaren met trots onderhield.
"Ha ja, juffrouwke, da's zeker dat! Als er hier iets versleten was, dan waren het toch wel de toiletten hé", en hij knipoogde. "Maar waarom moet gij dat weten, misschien?" Even twijfelde ik over hoe ik me hier kon verantwoorden zonder argwaan op te wekken, maar de brave man leek me wel in staat te begrijpen dus vertelde ik hem simpelweg hoe het zat: dat mijn lief lang geleden was gestorven en dat hij weleens op die deuren had geschreven, en dat ik me aldus, nu ik hier terugkwam, afvroeg of die er nog waren en zoniet, waar ze zich dan zouden kunnen bevinden. "Ja juffrouw, wat komt gij mij nu vragen", zei hij en krabde met bedenkelijk gezicht aan zijn achterhoofd. "Dat is allemaal, puin en wasbakken en al de rest, in containers weggevoerd, vraag mij niet naar waar. Die deuren waren toch niks nimeer waard zelle, maske". En hij ging goedmoedig verder: "Allee, ik kan nu wel verstaan waarom dat ge ze graag zou hebben, maar dat konden wij toen niet weten he?", alsof hij het godbetert zou hebben overwogen, indertijd, om ze daadwerkelijk opzij te houden en me te bezorgen. Die blijk van menselijkheid maakte de pil enigszins minder bitter. "Nee meneer", antwoordde ik, "maar ik wou't voor alle zekerheid toch nekeer vragen, ge weet maar nooit. Bedankt hé". "Het is niks, kind, het is niks. Dat is geire gedaan. Goeiendag nog hé!"
Ik wandelde weg en voelde zijn ogen in mijn rug priemen. Vermoedelijk keek hij er, ondanks zijn duidelijk goede bedoelingen, al naar uit om bij zijn collega's verslag uit te brengen van dit korte maar curieuze gesprek. Zelf voelde ik me vooral opgelucht dat ik nu zekerheid had over die deuren en ze aldus uit mijn hoofd kon zetten. Vol frisse moed durfde ik het zelfs aan terug naar binnen te stappen om eens te gaan kijken hoe het met de nieuwe gesteld was.
feedback van andere lezers- KapiteinSeBBos
dat heb je weer goed gedaan!
mooi! mooier! Jack!
dikke knuffels,
xxx
jack: Welwel, was je de oude markt zo snel beu? Ik kon er rustig tot de vroege uurtjes rondhangen hoor! Laat me maar ns weten in welk café je zat he ;-) - GoNo2
Weerom genoten hé....
jack: Dankudankudanku.
Komende van een man als u, die niet bang is om hier ongezouten commentaar te geven, betekent dat toch iets he ;-) - tessy
knap geschreven, graag gelezen
jack: :-)
Dankjewel, edele vrouwe! - Mephistopheles
Het dialect van Sint-Niklaas heb ik altijd al mottig gevonden, van Aalst ook trouwens. Ik hoop maar dat je van geen van beide streken afkomstig bent want ik bedoel het uiteraard niet beledigend.
Goed stukje. En het is inderdaad geen alledaagse vraag om aan een voorbijganger te stellen. Ik had z'n kop wel eens willen zien...
jack: Ik ben in aalst geboren! En daar ergens tussen opgegroeid. Ik vond dat vroeger, toen ik er zelf woonde, ook mottig, maar nu ik er al jaren veraf woon zie ik de charme ervan in. Spijtig genoeg kan ik het nog maar amper praten. Dat kempens waar ik nu mee zit opgezadeld, dàt is pas mottig, geloof mij! - Mistaker
Weer zeer graag gelezen. Leuke vraag trouwens!
Groet,
Greta (terug van een zeer ontspannende vakantie en aan het blijlezen)
jack: Ah, zie, hier heb ik het antwoord op mijn vraag: onze greta is uitgerust teruggekomen! - Peerke
Heerlijk stuk om te lezen. Goede overwegingen (denkbeleving) van de ik-persoon. Verrassend, en dat is goed hé?
jack: Verrassend is goed in bepaalde gevallen, maar niet altijd :-)
Dank voor de fb! - sk
Een bestseller-in-spe ;-)
Gr
Mede-Kempenaar
jack: Alleijoeng, hie se doase, nog ne kempeneir?? :-D
Bestseller? Dat zou een mooie bijkomstigheid zijn!
Ge ze gij ferrem bedankt veur mijn verhauleke te koemme leize joeng ;-) - henny
Ik kan me voorstellen dat ze een deur zou willen hebben.
Even hier komen lezen, op mijn vakantieadres.
jack: Geniet van je vakantie, Henny!
Ik maak er altijd een erezaak van geen computer aan te raken op vakantie (tenzij word om tekst in te typen enz...).
Tuurlijk, die deur is een zoveelste aandenken aan / deel van de dierbare overledene he. - koyaanisqatsi
De deuren van het secreet! Daar vond je vroeger nog eens knappe literaire uitspattingen op! Maar tegenwoordig... (zucht)
jack: :-D
ik vind het nog steeds fijne lectuur! - manono
Ik vind het dialect heel goed geschreven. Het leest vlot.
jack: Dankjewel.
Dit is voor mij ook een hele heropfrissing want om goed te begrijpen wat je bedoelt moet ik meestal de stukken herlezen. Tijdrovend, maar nuttig en zelfs aangenaam!
|
